Νομίζω πως όχι. Επειδή τα λόγια είναι πολύ φτωχά, για να περιγράψουν έναν Πολάκη, ο γελοιογράφος Ανδρέας Πετρουλάκης με την εμπνευσμένη πένα του ανέλαβε το δύσκολο τούτο έργο. Σχεδίασε έναν Πολάκη αξύριστο κι αναμαλλιασμένο, όπως του αρέσει να εμφανίζεται δημοσίως, στο βήμα της Βουλής, να ωρύεται πετώντας μια μια λέξεις που αρχίζουν από ΚΟ: «ΚΟΡΑΚΙΑ! ΚΟΛΑΣΜΈΝΟΙ! ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ! ΚΟΡΕΟΙ! ΚΟΛΛΗΤΗΡΙΑ! ΚΟΛΟΒΟΙ! ΚΟΛΑΟΥΖΟΙ! ΚΟΛΟΔΕΞΙΟΙ!» Δηλαδή, κοκοκό, όπως κάνει η κότα.
Δεν μας φταίει σε τίποτε το συμπαθές πουλερικό, αλλά είθισται να χαρακτηρίζει τους τύπους σαν τον Πολάκη. Τους θρασύδειλους. Εκείνους τους βαρύμαγκες που, ενώ κάνουν τους νταήδες, λένε στους δικούς τους «βαστάτε με μην τον δείρω». Διότι αυτό είναι ο Πολάκης.
Όποιον χαρακτηρισμό και να επιστρατεύσουμε, ο Πολάκης θα είναι ευρύτερος αυτού. Να τον πούμε θρασύ; Μα είναι ελάχιστο. Να τον πούμε απατεώνα; (Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος αποκάλυψε ότι τηρούσε διπλά βιβλία όταν ήταν δήμαρχος Σφακίων). Είναι πολύ επιεικής χαρακτηρισμός. Να τον πούμε παλιοχαρακτήρα; Φαντάζει σαν παιδικός λόγος. Να τον πούμε χρυσαυγίτη με πολιτικά; Κι αυτό ακόμη ακούγεται επιεικές σε σχέση με το τελευταίο του κατόρθωμα.
Ο Πολάκης κατάφερε κάτι μοναδικό. Ως αναπληρωτής υπουργός Υγείας προσέβαλε με το χείριστο τρόπο έναν άνθρωπο με αναπηρία. Τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, υποψήφιο ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Έναν άνθρωπο που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινο όριο. Από μωρό ο Στέλιος ζει σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Λόγω νωτιαίας μυϊκής ατροφίας, έχασε σταδιακά ώς την εφηβεία του την ικανότητά του να κινεί τα άνω άκρα του. Φέρτε στο μυαλό σας τον Στίβεν Χόκινγκ, τον κορυφαίο σύγχρονο φυσικό που πέθανε πρόσφατα κι άφησε παρακαταθήκη την απίστευτη ανθρώπινη δύναμη, που μπορεί να κρύβει κάποιος.
Ο Χόκινγκ ζούσε σε αμαξίδιο για χρόνια, έχοντας χάσει ακόμη και τη φωνή του. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του μιλούσε μέσω ενός υπολογιστή που ενεργοποιούνταν από τα πλήκτρα που μπορούσε να κινήσει το μοναδικό του δάκτυλο, που είχε αυτήν την ικανότητα. Είχε προλάβει, όμως, να ζήσει μια κανονική εφηβεία, μια κανονική νεότητα, πριν καθηλωθεί στο αμαξίδιο.
Μέχρι το τέλος της ζωής του (το 2018), ο Χόκινγκ γέμιζε όποια αίθουσα έδινε διάλεξη. Μιλιούνια ο κόσμος να παρακολουθεί έναν τύπο να μιλά μέσω μιας μηχανής, πατώντας αργά και βασανιστικά ένα ένα τα πλήκτρα. Με το ένα και μοναδικό του δάκτυλο.
Είναι σίγουρο ότι ο Πολάκης θα περιφρονούσε και τον Χόκινγκ, αν καταδεχόταν να ρίξει εκεί χαμηλά, στο αμαξίδιο, τη ματιά του. Με τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο ασχολήθηκε επειδή ο καθόλα άξιος νέος, άλλοτε σημαιοφόρος του σχολείου του και τώρα γιατρός, έγραψε μια ανάρτηση στο τουίτερ με το εξής περιεχόμενο: «Δεν θέλησα ποτέ μόρια, επιδόματα, χάρες. Ίσες ευκαιρίες διεκδικώ. Διεκδικώ αυτό που δεν υπάρχει».
Ο Πολάκης θεώρησε τον Κυμπουρόπουλο εύκολο αντίπαλο. Του κούνησε, λοιπόν, στο facebook το ΦΕΚ του διορισμού του σε θέση επιμελητή Β’ ως ΑμεΑ κι έγραψε ένα πολάκικο ελεεινό κείμενο, από αυτά που συνηθίζει. Το δημοσιεύω διατηρώντας τη σύνταξη, ορθογραφία και στιλ, με τα οποία αυτό δημοσιεύτηκε. «Αν διεκδικουσες ΙΣΕΣ ευκαιρίες κύριε Κυμπουροπουλε, να έβαζες χαρτιά για να προσληφθείς επιμελητής Β στο ΕΣΥ με κριση απο συμβούλιο οπως οι άλλοι γιατροί και οχι ετςι :(οπως δικαιουσουν ως ΑΜΕΑ)
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑ να λες αυτα που λες!!!»
Δεν θα αναφερθώ στον πολιτικό σεισμό που αυτό δημιούργησε και στην αμήχανη αντίδραση του Μαξίμου. Θα αναφερθώ, όμως, στον γιατρό Πολάκη. Στον άνθρωπο που σήκωσε το χέρι του κι έδωσε τον όρκο του Ιπποκράτη, επειδή μπορούσε. Διότι ο Κυμπουρόπουλος δεν μπορούσε.
Επειδή το δεξί του χέρι δεν μπορούσε να σηκωθεί, σήκωσε το δεξί του μάτι ψηλά. Ορκίστηκε με το μάτι. Κι έγινε ψυχίατρος. Κι όπως διαβάζω σε αναρτήσεις και σχόλια ανθρώπων που τον γνωρίζουν, ο Κυμπουρόπουλος ήταν μια ζωή αγωνιστής. Έδωσε αγώνα για να μπορεί να είναι σημαιοφόρος με το καροτσάκι. Έδωσε αγώνα για να διαβάσει, να σπουδάσει, να κοιμηθεί, να κινηθεί, να κάνει μπάνιο, να έχει μια φυσιολογική ζωή όπως όλοι μας!
Το επιχείρημα του Πολάκη «ας μη χρησιμοποιούσες το δικαίωμά σου να διοριστείς ως ΑμεΑ παρόλο που είσαι ΑμεΑ» είναι μακράν πέραν της ανθρώπινης χυδαιότητας. Δεν μου αρέσουν οι εύκολες συγκρίσεις με τους ΝΑΖΙ, αλλά στην περίπτωση αυτή δεν βρίσκω κάποια άλλη. Ναι, οι ΝΑΖΙ έτσι σκέφτονταν για τους ΑμεΑ.
Κι είναι πέρα από ντροπή κι από αηδία το ότι ο Πολάκης είναι γιατρός. Γνωρίζει από πόνο, από ανθρώπινη ανάγκη, από αρρώστια κι από γιατρειά. Αλλά αδιαφορεί για όποιον δεν είναι «δικός του». Ο Πολάκης μέχρι πρότινος έβγαζε ψυχικά ασθενή όποιον δεν συμφωνούσε μαζί του. Έκανε λόγο (δημοσίως όλα αυτά, έτσι;) για «κατάθλιψη» που θα πάθουν οι αντίπαλοί του, για «παραληρηματικές ιδέες», για «ζουρλομανδύα». Γιατρός άνθρωπος!
Δεν υπάρχουν λόγια για τον Πολάκη. Κάθε λίγο, είναι στην επικαιρότητα εξαιτίας κάποιου καβγά του, όπου εκτοξεύει χυδαιότατες εκφράσεις. Όταν, όμως, φτάνει η ώρα που πρέπει να πληρώσει (να αρθεί η ασυλία του και να συρθεί στα δικαστήρια), την επικαλείται. Και οι σύντροφοί του τον καλύπτουν, οπότε μένει ανενόχλητος να αναζητά τον επόμενο στόχο του.
Ο Πολάκης είναι επικίνδυνος μόνο για το γεγονός ότι οδηγεί το δημόσιο διάλογο όλο και πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά. Διότι όταν ο αντίπαλός σου είναι γουρούνι, πρέπει κι εσύ να κυλιστείς στις λάσπες, για να τον αντιμετωπίσεις. Βέβαια, θα πει κάποιος, ο Πολάκης δεν είναι παρά μια κότα. Τι φόβο να προκαλέσει; Ναι, είναι μια κότα μεταμφιεσμένη σε γουρούνι.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27-28 Απριλίου 2019