Ολόκληρη η ανάρτηση του κ. Αικατερινά έχει ως εξής:
«Ο Μίκης ήταν μια οικουμενική προσωπικότητα που έκφραζε με τα τραγούδια του τις Τέχνες και τον Πολιτισμό. Παράλληλα μέσα από αυτά -ίσως και τα περισσότερα- συντηρούσε για χρόνια μνήμες από ένα σκληρό πολιτικό παρελθόν της χώρας, που χαρακτηρίζονταν από έλλειμμα ελευθερίας και δημοκρατίας. Ευχής έργον λοιπόν θα ήταν, για όλους αυτούς τους λόγους, να γίνει απ’ όλους σεβαστή η μνήμη του. Επί του προκειμένω υπενθυμίζω σε μερικούς, που σήμερα «ανακάλυψαν» το νόημα των τραγουδιών του και δίκαια γι’ αυτό τον θαυμάζουν … ότι ήταν τα ίδια τραγούδια για τα οποία κάποιοι παλαιότερα τον (μας) πετροβολούσαν. Πόσα και πόσα γεγονότα παρέμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη μου, όταν μαζί του επισκεπτόμασταν πόλεις και χωριά για να δώσει τις συναυλίες του ή για να ιδρύσει και να οργανώσει την …νομίμως υφιστάμενη «Νεολαία Λαμπράκη», που με τόσο πάθος στήριζε … Θυμάμαι πολλά, αλλά η συγκίνηση από το θλιβερό γεγονός δεν με αφήνει επί του παρόντος να καταθέσω μαρτυρίες και στοιχεία για όσα προανέφερα… Μόνο δυο λόγια θα γράψω, καταθέτοντας και μερικές φωτογραφίες…
»Γνώρισα το Μίκη στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν ο «Σύλλογος Φίλων Ελληνικής Μουσικής» (Σ. Φ. Ε. Μ.) πραγματοποίησε στη Θεσσαλονίκη μια συναυλία στο γήπεδο της ΧΑΝΘ. Ως μέλος του «Συνδέσμου Νέων για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό Bertrand Russel» και της «Σπουδάζουσας Νεολαίας της ΕΔΑ», που εκείνη την περίοδο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες για την Παιδεία, τη Δημοκρατία και την Ειρήνη, τον συναντούσα συχνά και στις εκδηλώσεις της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕΘ).
Η συνάντηση ωστόσο με τον Μίκη, που χαράχτηκε στη μνήμη μου, ήταν εκείνη της άφιξής του στη Θεσσαλονίκη αμέσως μετά το θανάσιμο τραυματισμό του Γρηγόρη Λαμπράκη στις 22 Μαΐου 1963. Τον είδα με τον φίλο και σύντροφο Αλέκο Ιωσηφίδη, βουλευτή της ΕΔΑ και ένα από τα λαμπρότερα στελέχη της.Ατέλειωτες ώρες νεολαίοι κι άλλοι πολίτες ξημεροβραδιαζόμασταν στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου επί πέντε μέρες ο φιλειρηνιστής βουλευτής έδινε μάχη με το θάνατο. Ο Μίκης παρορμητικός, ευρηματικός και τολμηρός, μας παρότρυνε ν’ αφήσουμε τα μοιρολόγια για το τραγικό γεγονός και να προχωρήσουμε σε «πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες». Με τον αξέχαστο αδελφό μου Νίκο κι άλλους νεολαίους δεν αφήσαμε τοίχο για τοίχο, που να μην γράψουμε τα συνθήματα «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «ο φασισμός δεν θα περάσει»… Μέχρι πριν λίγα χρόνια σώζονταν ακόμη στις τυφλές επιφάνειες των εργατικών πολυκατοικιών στο Φοίνικα της Θεσσαλονίκης. Όταν ξαναβάφτηκαν οι τοίχοι χάθηκε μαζί τους και μια ολόκληρη εποχή…Μίκη πάντα θα σε τιμούμε για όσα πρόσφερες στον Πολιτισμό και τη Δημοκρατία, για το κουράγιο και τη δύναμη που έδωσες σε όλους εμάς τους νεολαίους να αγωνιζόμαστε πάντα και να διεκδικούμε τα δικαιώματά τους…Καλό σου ταξίδι παλιέ μου φίλε Μίκη…».
Γιάννης Αικατερινάρης
Ο Γιάννης Αικατερινάρης γεννήθηκε στον Πολύγυρο Χαλκιδικής. Μετά την αποφοίτησή του από το Ε΄ Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ. Συμμετείχε στα συνδικαλιστικά δρώμενα και στους φοιτητικούς αγώνες για την κατοχύρωση του Συντάγματος (114) και την χρηματοδότηση της Παιδείας (15%). Μετά τις σπουδές του διετέλεσε επιμελητής στην Έδρα της Αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων. Παύτηκε μετά τη σύλληψή του από το δικτατορικό καθεστώς. Το 1974, πριν την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, εκλέχτηκε στο Δ.Σ. του ΣΑΔΑΣ απ όπου εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα μέλη του. Συμμετείχε στην ίδρυση του ΣΑΘ (Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Θεσσαλονίκης) στο Δ.Σ. του οποίου διετέλεσε μέλος, αντιπρόεδρος και πρόεδρος (1983-1985). Ο ΣΑΘ για τη θητεία του αυτή του απένειμε το 2004 τιμητική πλακέτα. Εκλέχθηκε στις πρώτες Αντιπροσωπείες του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ, για την ίδρυση του οποίου συμμετείχε στις πολύχρονες διαδικασίες των «συντονιστικών» των Συλλόγων Αρχιτεκτόνων. Εκλέγονταν επί δεκαετίες στις αντιπροσωπείες του ΤΕΕ και του ΤΕΕ/ΤΚΜ, στη Δ.Ε. του οποίου (ΤΕΕ/ΤΚΜ) θήτευσε μέλος, αντιπρόεδρος και Πρόεδρος (1999-2001).
