Θετική εμφανίζεται η κυβέρνηση σε πρόταση του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων , για τη δημιουργία Σχολής Χειριστών μηχανημάτων έργου, στην Κοζάνη.
Η πρόταση παρουσιάστηκε από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων ( ΣΜΕ), Κωνσταντίνο Γιαζιτζόγλου, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, με τη συμμετοχή της υφυπουργού Παιδείας, Ιωάννας Λυτρίβη, και του προέδρου του ΔΣ του ΣΕΒ, Δημήτρη Παπαλεξόπουλου, με θέμα «Προετοιμάζοντας το Μέλλον».
«Έχουμε σαφώς συγκεκριμένες ανάγκες, ένα σαφώς συγκεκριμένο πρόβλημα που ακούει στο όνομα χειριστές, το οποίο έχει να κάνει με το ότι δεν υπάρχει syllabus εκπαιδευτικό, μα μια διαδικασία μαθητείας…έχουμε κάτι στο μυαλό μας πολύ συγκεκριμένο, θα θέλαμε μια σχολή χειριστών που θα την ιδρύσει κάποιος μαζί με τον ΣΜΕ- Ο ΣΜΕ θα βάλει το κομμάτι που του αναλογεί, για να κάνουμε κάπου μια σχολή χειριστών- χρειαζόμαστε μια βοήθεια στο θεσμικό πλαίσιο» είπε ο κ. Γιαζιτζόγλου, προσθέτοντας πως στη Δυτική Μακεδονία υπάρχουν υποδομές – κτίρια, χώροι όπου σκαπτικά μηχανήματα λειτουργούσαν μέχρι πρόσφατα- που θα εγκαταλειφθούν- «μήπως θα ήταν μια καλή ιδέα να φτιάξουμε εκεί μια σχολή χειριστών μηχανημάτων έργου, στην Κοζάνη;».
Απαντώντας σχετικά, η κ. Λυτρίβη είπε ότι υπάρχει και ένα ταμείο, το Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης, «το οποίο θα μπορούσε να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση».
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης η υφυπουργός, αναφερόμενη στην ποιοτική και ποσοτική έλλειψη «χεριών» στην αγορά εργασίας, δήλωσε πως «είναι ποιοτική η έλλειψη…έχει πολύ μεγάλη σημασία το πώς θα δώσουμε διαδρομές, μονοπάτια. Στην Ελλάδα έχουμε μία εμμονή θα έλεγα να φωτίζουμε και να καλοστρώνουμε ένα μονοπάτι της εκπαίδευσης. Το παιδί ακολουθεί μια γραμμική πορεία, τελειώνει το σχολείο, δίνει πανελλαδικές εξετάσεις και μπαίνει στο πανεπιστήμιο. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός που δεν έγινε ή που έγινε επί συνθήκες εργαστηρίου και όχι εργαστηριακού κέντρου όπως θα έπρεπε, για να μπορούν τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με αυτό που θα αντιμετωπίσουν στην πορεία, μάλλον δεν τους οδήγησε πολύ καλά. Σε αυτό (ευθύνεται) λίγο και η ελληνική κοινωνία που θεωρεί ότι η καταξίωση έρχεται μόνο μέσα από το να οδηγηθεί το παιδί στο πανεπιστήμιο».
Η κ. Λυτρίβη σημείωσε πως έχει μειωθεί πάρα πολύ το ποσοστό της γενικής ανεργίας, μα της νεανικής παραμένει πολύ ψηλά. «Τι κάνουμε για αυτό: Είναι προφανές ότι είναι ώρα να αναθεωρηθεί το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Νομίζω ότι έχουμε καθυστερήσει πολύ να φτάσουμε στο σημείο αυτής της αναθεώρησης. Και με χαρά και υπερηφάνεια θα πω ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια γίνεται μια πολύ συστηματική προσπάθεια να υπάρξει μία στροφή σε αυτό που λέμε επαγγελματική εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση που θα μπορούσε να είναι η λύση σε όλα αυτά τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν και οι επιχειρήσεις από τη μια αλλά και οι νέοι που ολοκληρώνουν το σχολείο και στην πορεία δεν ξέρουν πού να πάνε. Κάνουμε μια πολύ συστηματική προσπάθεια αλλά νιώθω ότι θα ήθελα να έχει ήδη αποδώσει, δεν έχει όμως ακόμα αποδώσει. Βέβαια ξέρουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση είναι αυτές που διαρκούν περισσότερο και αποδίδουν πολύ πιο αργά, και ειδικά όταν είναι τόσο στενά μπλεγμένες με αυτό που λέμε νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί εμείς δείχνουμε τον δρόμο, φωτίζουμε τον άλλο δρόμο, άρα σε ένα βαθμό αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη διαδικασία αναθεώρησης αυτού που λέμε εκπαιδευτική υπηρεσία- παροχή από το κράτος. Αυτή τη στιγμή δε λέμε έχουμε μόνο δυνατά πανεπιστήμια, γιατί ενδυναμώνουμε τα πανεπιστήμιά μας, δίνουμε έναν άλλο δρόμο για τη μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση, για το επίπεδο 5 του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων, εκεί όπου τελικά βρίσκουμε και τις περισσότερες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό» είπε η υφυπουργός.
Από πλευράς του ο κ. Παπαλεξόπουλος δήλωσε, αναφερόμενος στον εξορυκτικό κλάδο γενικότερα, πως «είναι ευχάριστο να βλέπει κανείς επιτέλους μια αισιοδοξία και μια προοπτική και νομίζω ότι αυτό από μόνο του είναι σημαντικό, μέσα από την προοπτική γεννιούνται και οι αλλαγές που χρειάζονται. Είμαστε σε φάση που είναι ευκαιρία να αλλάξουν κάποια πράγματα. Αυτή είναι η πρώτη παρατήρηση. Δεύτερη παρατήρηση είναι ότι το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο και πολύπλοκο, πολύπλευρο, που δεν ξέρεις πού να το πιάσεις…λείπουν στην Ελλάδα δεξιότητες πολλών μορφών, δεν παράγουμε τους μισούς ανθρώπους στα STEM από ό,τι χρειαζόμαστε, δεν δίνουμε soft skills που χρειάζονται όλο και περισσότερο στον καινούριο κόσμο…κάπου χάνεται κανείς. Και έρχεται και προστίθεται τώρα σε αυτό ότι μέχρι τώρα μιλούσαμε για δεξιότητες, τώρα μιλάμε πραγματικά και για χέρια».