Η ομάδα μπάσκετ του Ηρακλή εμπιστεύεται το ταλέντο του Τράβις Ντάνιελς για την κάλυψη της θέσης του πάουερ φόργουορντ. Εκτός από τις ικανότητές του στο παρκέ, όμως, ο 27χρονος Αμερικανός μπασκετμπολίστας φέρνει μαζί του και μία ιστορία από αυτές που αναγκάζουν την ομήγυρη να σιωπήσει.
Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια τον ανάγκασαν να στραφεί στο μπάσκετ αντιμετωπίζοντάς το όχι σαν ένα παιχνίδι, αλλά ως τη δραστηριότητα που τον βοηθούσε να μείνει μακριά από σκοτεινά κατατόπια. Το οικογενειακό του υπόβαθρο ήταν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα.
«Μεγαλώνοντας έπρεπε να περάσω πολλές άσχημες στιγμές, αλλά πάντα είχα το παιχνίδι μπάσκετ. Το μπάσκετ έπρεπε να είναι στη ζωή μου, κατά κάποιο τρόπο. Κάθε μέρα», είχε πει κάποτε.
Η μητέρα του αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα και μπαινόβγαινε στη φυλακή, ενώ ο ίδιος μεγάλωσε με τη γιαγιά του, η οποία φρόντιζε και τα άλλα έξι αδέλφια του Τράβις. Απέναντι από το σπίτι της γιαγιάς στην πόλη Γιούτα της Αλαμπάμα υπήρχε ένα γήπεδο μπάσκετ. Ο Τράβις του είχε δώσει και όνομα: «Μεγάλο Πάρκο». Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έγινε ο ναός του, εκεί όπου λάτρεψε την πορτοκαλιά θεά.
«Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου με πήγαιναν εκεί και ήμουν πολύ μικρός για να παίξω, αλλά τους παρακολουθούσα και κάθε λίγο με άφηναν να παίζω και προσπαθούσα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα».
Όταν ο Ντάνιελς έγινε 13 ετών, η γιαγιά του νοσηλεύτηκε για ένα χρόνο και ο ίδιος αναγκάστηκε να μείνει με τον ξάδελφό του. Όχι για πολύ, αφού εκείνος δημιούργησε τη δική του οικογένεια και ο μικρός περίσσευε.
«Το σπίτι ήταν γεμάτο από κόσμο και τα πράγματα ήταν δύσκολα», είπε ο Ντάνιελς, που αποφάσισε να τζογάρει με τις ικανότητές του στο μπάσκετ: «Άρχισα να παίζω για χρήματα. Τα παιδιά με προκαλούσαν να κάνω ένα σουτ από τη γραμμή των τριών πόντων ή από οπουδήποτε στο γήπεδο. Ήμουν καλός, αλλά καθόμουν εκεί μέχρι αργά. Δεν γινόταν απλά να πάρω τα χρήματά τους και να φύγω».
Ήταν η πιο κρίσιμη περίοδος της ζωής του, όταν η ανέχεια, η έλλειψη στοργής από τους γονείς και κάθε λογής πειρασμοί στους δρόμους θα μπορούσαν να τον έχουν οδηγήσει σε κακές επιλογές. Αυτός προτίμησε να παίζει κάθε μέρα μπάσκετ και να πηγαίνει τις Κυριακές στην εκκλησία.
Ένα πρωί ο ξάδελφός του τον ενημέρωσε ότι έπρεπε να φύγει και ο Τράβις πήγε στο σπίτι της αδελφής του. Όχι για πολύ, όμως, αφού μετά από λίγες εβδομάδες μία κοινωνική λειτουργός εμφανίστηκε στο σχολείο του Τράβις έχοντας τα ρούχα του παιδιού σε μία σακούλα σκουπιδιών. Σκοπός της ήταν να ενημερώσει τον ίδιο και τη διεύθυνση του σχολείου ότι θα αναλάμβανε η ίδια την επιμέλεια του πιτσιρικά, επειδή η αδελφή του δεν τον ήθελε μαζί της.
«Εκείνη τη μέρα η κ. Τόμπσον έγινε η μητέρα μου, η θεά μου», είχε πει (κι ακόμη λέει) ο Ντάνιελς.
Στο πέρασμα των χρόνων ο Τράβις Ντάνιελς άλλαζε συχνά περιβάλλον. «Αυτό που πέρασα ήταν πολύ δύσκολο. Συχνά μιλούσα στον εαυτό μου και ρωτούσα γιατί κανείς δεν με ήθελε. Το γήπεδο μπάσκετ ήταν το μόνο μου καταφύγιο. Θα πίεζα και θα παρακινούσα τον εαυτό μου και θα φανταζόμουν να παίζω σε ένα μεγάλο παιχνίδι. Πίστευα ότι μία μέρα όλα θα έμπαιναν στη θέση τους».
Στο «Μεγάλο Πάρκο» ο Τράβις Ντάνιελς ήταν ο κοκαλιάρης πόιντ γκαρντ, που όμως ένα καλοκαίρι ψήλωσε απότομα. Το παιδί έγινε άντρας, που έμαθε (και πολύ καλά μάλιστα) τα βασικά του μπάσκετ σε μία γειτονιά της Αλαμπάμα και δοκίμασε τις ικανότητές του παίζοντας κολεγιακό μπάσκετ στο Σέλτον και το Μισισίπι.
Τότε, πράγματι, όλα μπήκαν στη θέση τους. Ο Τράβις Ντάνιελς ξεκίνησε επαγγελματική καριέρα: Ρουμανία, Βουλγαρία, Δομινικανή Δημοκρατία, Ελλάδα, Καναδάς, Κύπρος και φέτος ξανά Ελλάδα.
Όλα αυτά τα χρόνια, παρακολουθεί στενά τη ζωή (και τις ανάγκες) της μητέρας του, της γιαγιάς του και των αδελφιών του.
Αντί επιλόγου, μία ατάκα του Τράβις Ντάνιελ από τον καιρό που αγωνιζόταν στο Έντμοντον: «Σκέφτομαι πόσο μακριά έχω φτάσει και ξέρω ότι έχω πολλά για τα οποία μπορώ να αισθάνομαι υπερήφανος. Βλέπω μικρά παιδιά να μεγαλώνουν πίσω μου και θέλω να τους δείξω ότι μπορεί να χρειαστεί να επιλέξουν μία δύσκολη διαδρομή, αλλά μπορούν να τη μετατρέψουν σε θετικό».