Σύμφωνα με την αμερικάνικη προσέγγιση των πολιτικών μαχών, ο πρώτος τα παίρνει όλα. Το θέμα με τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ότι είχε προεξοφληθεί και μάλιστα με πολύ μεγάλη άνεση.
Κι αυτό απλώς επιβεβαιώθηκε.
Όμως, επίσης είχε προεξοφληθεί και η ήττα του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά ο Τσίπρας δεν έχασε. Μετά από 4,5 χρόνια στην εξουσία το κόμμα του έχασε λιγότερο από 4 μονάδες -3,9 για την ακρίβεια- σε σχέση με τις εκλογές του 2015. Παρά το γεγονός ότι στον συνδικαλισμό και στην τοπική αυτοδιοίκηση απέτυχε οικτρά. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι ενδεχόμενο αμφισβήτησης για το πρόσωπο του αρχηγού, δεν μπορεί να τεθεί.
Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο για τον απερχόμενο πρωθυπουργό είναι ότι η νέα κοινοβουλευτική ομάδα, την οποία εξέλεξε, αποτελείται στην πλειοψηφία της από δικούς του ανθρώπους.
Δηλαδή στελέχη όπως η Κατερίνα Νοτοπούλου και ο Κώστας Ζαχαριάδης, που επέβαλε ο ίδιος ή υπουργούς του όπως ο Γιάννης Μουζάλας, στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία προσεταιρίστηκε προσωπικά, όπως η Μαριλίζα Ξεκογιαννακοπούλου, ο Θάνος Μωραϊτης και ο Γιάννης Ραγκούσης, βουλευτες των ΑΝΕΛ, οι οποίοι τον προτίμησαν όπως ο Κώστας Ζουράρις, ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος, ή στελέχη που διοίκησαν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως η κυρία Πέτη Πέρκα --στην επένδυση του Ελληνικού. Δεν πρέπει να υπερβαίνουν τους δέκα οι βουλευτές που ο κ.Τσίπρας βρήκε ως κομματικά στελέχη στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ανέλαβε την ηγεσία.
Ουσιαστικά ο πρωθυπουργός υπέστη μόνο μία πολιτική ήττα και δεν υπέστη προσωπική ήττα.
Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα, όπως είχε ζητήσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εκμεταλλευθεί τον ασφυκτικό έλεγχο, τον οποίο είχε επιβάλει στον δημόσιο τομέα, κάτι που δεν πρόκειται να έχει τη δυνατότητα να το κάνει χωρίς εξουσία.
Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική του. Όμως ο κ.Τσίπρας έχει πλέον το περιθώριο να το κάνει σε ήρεμα εσωκομματικά νερά και χωρίς αναταράξεις.
Άλλωστε στα 45 του θα είχε μεγάλο προσδόκιμο πολιτικού βίου.
Χθες το επιβεβαίωσε. Ενώ δεν αναμενόταν...