Της Άννας Κοκκινίδου.
Είναι Πέμπτη 21 του μήνα και γράφω το παρόν.
Δεν ξέρω ποιος/ποια θα εκλεγεί στις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ.
Για κάποιο λόγο, ενώ έπρεπε να μας ενδιαφέρει περισσότερο, ο τρόπος που πλέον παίζεται η πολιτική και προβάλλεται, είναι κόντρα όχι απλά στην αισθητική, αλλά και στην ηθική.
Σαν τελενοβέλα της συμφοράς, φτιαγμένη να υποδαυλίζει πάθη, μίση, διεκδικήσεις, καρέκλες. «Δεν ήταν πάντα έτσι;», θα αναρωτηθεί κανείς. Κατηγορηματικά, όχι.
Η κατάργηση της ιδιωτικότητας και η απίστευτη ναρκισσιστική προβολή, στα όρια της ευτέλειας και της φαιδρότητας ερεθίζουν το στομάχι μας.
Άλλο το ιδιωτικό, άλλο το δημόσιο, άλλο το πολιτικό και το πολιτικό άπτεται του δημοσίου. Ισοπέδωση α λα καρτ.
Και δεν θα προβώ στην εύκολη διαπίστωση πως γυναίκα δεν θέλει με τίποτα στο τιμόνι ο Έλλην ψηφοφόρος -θα ήταν γενίκευση.
Αλλά σκέφτομαι: όπως μέσα μου περιγελώ και ίσως λυπάμαι τους ανθρώπους που τα βγάζουν όλα στη φόρα, καταργώντας τα όρια και καταπατώντας οικειοθελώς και με μεγάλη ευχαρίστηση τα ατομικά τους δικαιώματα, αυτοπροβαλλόμενοι και αυτό-εκδιδόμενοι, έτσι μέσα μου νιώθω για τους πολιτικούς που ξεπέφτουν τόσο: προσπαθώντας να γίνουν οι ίδιοι το μήνυμα, και να πετύχουν την ατζέντα τους, τα "καίνε" όλα.
Άλλο, όμως, η σοβαρότητα και άλλο η σοβαροφάνεια. Άλλο η ιδεολογία και άλλο η ιδεολογικοποίηση.
H LGBTQ κοινότητα δε ξέρει πολύ καλά τη βιώνει και πώς αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα: αρκεί να ρωτήσετε ένα ομόφυλο ζευγάρι με παιδί. Αν ξέρετε… ένα.
Πιθανόν, να μη γνωρίζετε, μια που όλα είναι "άσπρο/μαύρο" και οι γενικεύσεις, η ταχύτητα, και ο εντυπωσιασμός καλά κρατούν. Δεν θα ψηφίσω μια γυναίκα, επειδή είναι γυναίκα. Ούτε θα ψηφίσω έναν ομοφυλόφιλο πολιτικό, επειδή είναι ομοφυλόφιλος.
Αυτές είναι συντρέχουσες ιδιότητες και μάλλον όχι και τόσο σημαντικές (πέρα από την προώθηση και ενός άλλου κοινωνικού προτύπου πέραν του γνωστού).
Θα ψηφίσω έναν πολιτικό άνθρωπο.
Οι πολιτικοί διακρίνονται σε πολλές κατηγορίες, μα όλοι οφείλουν να υπόκεινται στην νομενκλατούρα του κόμματός τους, γεγονός που τους αναγκάζει να ζουν σα να συνιστούν ένα μήνυμα: είναι οι αγγελιοφόροι του μηνύματος που κάθε φορά το κόμμα πλασάρει και πασάρει, είναι κάτι σαν οι «βοηθοί» στη λογοτεχνία, σπάνια γίνονται «κύριοι χαρακτήρες». Οι αληθινά πολιτικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι «κύριοι χαρακτήρες» που ακόμα και μέσα στον μηχανισμό δεν αλλοιώνονται.
Εδώ βλέπουμε μια καινοτομία… γίνεται της συνιστώσας. Και όσοι δικαίως εξεγείρονται, δεν έχουν ‘φωνή’ απαραίτητα μέσα στον πολύβουο χαμό.
Καταλήγει το όλον να είναι παιχνίδι για ολίγους, οι όποιοι χειραγωγούν τους πολλούς να πιστεύουν τι ακριβώς; Πραγματικά, δεν ζούμε στην πραγματικότητα ίσως. Και όσοι καθορίζουν τη ζοφερή πραγματικότητα δεν λογοδοτούν, όπως οφείλουν. Και κάποιοι από τους απέναντι με θεσμικό ρόλο που τους έδωσε ο ελληνικός λαός κάνουν τις εκλογές για πρόεδρο να μυρίζουν δεκαπενταμελές.
Αντί να κοιτούν γιατί το 41% ψήφισε την Κυβέρνηση, πρέπει να εκπροσωπούν το ποσοστό που έλαβαν. Να μη το μετράνε. Να το τιμούν.
Έχουν εξόχως σημαντικό θεσμικό ρόλο.
Αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω τι θα γίνει, από την άλλη σε μια πολιτική του τικ-τοκ, η απάντηση θα 'ρθει από τα βιντεάκια, τα μότο, τα πιασάρικα, τις ίντριγκες, τις φήμες, τις αυλές, τη σχολική σχεδόν αντιπαλότητα, τις διαψεύσεις, τις αποφωνήσεις, τη δραματοποίηση, την ποπ πολιτική…
Και το τικ-τοκ.
Με δώρο μια οδοντόπαστα. Για δροσερή αναπνοή...