Δυο φίλοι, ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης, απογοητευμένοι από τις συνθήκες ζωής στην πόλη τους, αναζητούν έναν νέο τόπο όπου θα μπορέσουν να ζήσουν με ηρεμία και χαρά. Η επαφή τους με τον κόσμο των πουλιών θα τους δώσει την ιδέα να ιδρύσουν μία καινούρια πολιτεία στους αιθέρες, μεταξύ γης και ουρανού.
Οι παραπάνω σειρές είναι μία μόνο μικρή σύνοψη της γνωστής κωμωδίας του Αριστοφάνη «Όρνιθες», που παρουσιάζεται φέτος σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και τον Γιώργο Χρυσοστόμου να κρατούν τους ρόλους του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη αντίστοιχα.
Μόνο που στη συγκεκριμένη παράσταση ο σκηνοθέτης ρίχνοντας μία φρέσκια ματιά κάνει μία μετατόπιση: ενώ στο δημοφιλές έργο του πατέρα της κωμωδίας ο Ευελπίδης «εγκαταλείπεται» από τον δημιουργό γύρω στα μισά, στην κατά Μπινιάρη εκδοχή οι δύο φίλοι συνοδοιπορούν μέχρι το τέλος.
«Αυτή η μετακίνηση έχει για εμένα πολύ ενδιαφέρον. Στον Αριστοφάνη παραμένει ο Πεισθέταιρος που σιγά-σιγά οδηγείται στην έπαρση της εξουσίας. Σ’ εμάς αυτό δεν υπάρχει. Οι δύο φίλοι προσπαθούν από την αρχή μέχρι το τέλος να καταφέρουν κάτι, παλεύοντας τα μέσα και τα έξω εμπόδια που βρίσκουν με σκοπό να φτάσουν να νιώσουν ξανά πώς είναι να περπατάς πάλι μέσα στη ζωή.
Ο δε Πεισθέταιρος σ’ εμάς είναι ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος, καθόλου ηγετικός, καθόλου ηρωικός, μάλλον τρομοκρατημένος και φοβισμένος, που ούτε ξέρει πού να βάλει τα χέρια του και τα πόδια του. Καθόλου δεν μοιάζει με έναν ήρωα που θα πάρει δυναμικά επάνω του την εξουσία. Είναι ένας πολύ-πολύ ανθρώπινος και μάλλον μικρούλης άνθρωπος που προσπαθεί να βρει τη δύναμή του», λέει στη «ΜτΚ» ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
Για εκείνον το να πετάς σημαίνει να ξαναναπνέεις. Το πέταγμα και η συνάντηση με τον κόσμο των πουλιών συνιστά το αντάμωμα με έναν κόσμο μέσα στον οποίο βρίσκεις ένα νέο βάδισμα στη ζωή, πιο ελαφρύ, που σε απαλλάσσει από το βάρος, το δικό σου, των άλλων ή και τον συνδυασμό τους.
«Οι δύο αυτοί φίλοι θέλουν να ξεφύγουν από τη ζωή που τους πνίγει. Για μένα αυτή η ζωή είναι το αποτέλεσμα των επιλογών μας. Δεν πιστεύω στους εχθρούς, αλλά θεωρώ ότι ο εχθρός είναι ένας και βρίσκεται μέσα μας. Όπως και να έχει όμως αυτό το προβάλλουμε έξω μας. Ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης αναζητούν μία καινούρια ζωή. Πάνω σε αυτό ιδρύεται η πόλη των πουλιών όπου θα ισχύσουν νέοι νόμοι. Θα κυριαρχήσει μία ελαφρότητα και μια απαλλαγή από το βάρος. Αυτή έρχεται αντιμέτωπη με όλα τα κατεστημένα κυρίως μέσα μας, αλλά και έξω μας, τα οποία φυσικά ξεβολεύονται και τα οποία θα προσπαθήσουν με κάποιο τρόπο να εκμεταλλευτούν πάλι τη νέα πραγματικότητα», επισημαίνει ο πρωταγωνιστής.
Φιλία, συντροφικότητα, ελαφρότητα και αισιοδοξία
Σε μία εποχή απόλυτου ατομικισμού και έλλειψης συλλογικού παλμού το έργο αναδεικνύει της έννοιες της φιλίας, της συντροφικότητας… «Μέσα από το ξανακοίταγμα της ζωής οι δύο αυτές αξίες αποτελούν οδηγό στη δική μας παράσταση, που σίγουρα φτιάχνει μία μεταφορά της έννοιας πετάω περισσότερο ψυχικά παρά παραμυθένια», επισημαίνει ο ηθοποιός.
Όσο για την ελαφρότητα που μπορεί κάποιοι να σπεύσουν να παρερμηνεύσουν ως λέξη, αυτή αποτελεί την πιο αποτελεσματική ίσως αντιμετώπιση σε μια περίοδο μαζικής κατάθλιψης. «Η ελαφρότητα είναι το πιο σημαντικό πράγμα, όπως και το να μην είναι κάποιος βαρύς. Δυστυχώς, η σοβαροφάνεια έχει προσδώσει στη λέξη παρεξηγημένες έννοιες, όπως ανοησία ή επιπολαιότητα. Η ελαφρότητα ουδεμία σχέση έχει με αυτές. Όπως αντιστοίχως το βάρος και η βαρύτητα ουδεμία σχέση έχουν με το βάθος. Το να είναι κάποιος βαρύς δεν σημαίνει ότι είναι βαθύς όπως και το να είναι έξυπνος και σοβαρός δεν σημαίνει ότι είναι σοβαροφανής και δήθεν. Όπως και το να έχεις χιούμορ δεν σημαίνει ότι δεν είσαι σοβαρός», υπογραμμίζει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
Με τον τρόπο αυτό οι «Όρνιθες» έχουν πολλές προβολές στη σημερινή κοινωνία, ο ιστός της οποίας βρίσκεται σε οριακό σημείο. Ωστόσο, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος έχει μια πιο αισιόδοξη οπτική γι’ αυτό:
«Ο Αριστοφάνης πριν από 2500 χρόνια έγραψε την ιστορία δύο φίλων που δεν αντέχουν άλλο τη ζωή και προσπαθούν να δραπετεύσουν. Άρα το τώρα μας ας το δούμε λίγο πιο ψύχραιμα. Αυτά υπήρχαν πάντα. Ας μην πνιγόμαστε. Δεν είναι μόνο τώρα πνιγηρή η κοινωνία. Ο εαυτός μας, δυστυχώς, πάντοτε γλιστράει στον πνιγμό όταν δεν αντιμετωπίζει με θάρρος τις μέσα του φωνές που τον τραβάνε κάτω. Αυτό ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει στον αιώνα των αιώνων. Καμία ζωή δεν είναι δυσκολότερη από αυτή που έζησαν οι προηγούμενοι, μη σας πω κιόλας ότι είναι μάλλον ευκολότερη αυτή που ζούμε εμείς».
«Οι ψυχοκόρες»
Ηθοποιός και σκηνοθέτης με συνέπεια και υπευθυνότητα στην τέχνη του ο ίδιος, έχει κατά καιρούς δουλέψει για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση με πολύ καλά αποτελέσματα.
Φέτος στο πλαίσιο της τηλεοπτικής σειράς του Alpha «Οι ψυχοκόρες» έχει απογειώσει την ερμηνεία του μέσα από μια μινιμαλιστική υποκριτική έκφραση, που είναι και το ζητούμενο για πολλούς θεατές. Όταν του το λέω απαντά πως δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται με κάθε χαρακτήρα που υποδύεται.
«Από την πλευρά μου σκύβω με την ίδια προσοχή πάνω σε οποιονδήποτε ρόλο και πράττω ανάλογα με αυτό που είναι γραμμένο και ποια είναι η πρώτη ύλη. Σίγουρα το σενάριο της σειράς έχει βάθος, ουσία, δυνατότητες και άρα και ο ηθοποιός, φαντάζομαι, αντιστοίχως μπορεί να τις εκμεταλλευτεί. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να σχολιάζω μία ερμηνεία μου, γιατί δεν είμαι ένας αντικειμενικός παρατηρητής της. Συνήθως βλέπω τα πράγματα που θα ήθελα να αλλάξω, να διορθώσω, κοιτάζω τις ατέλειες. Σίγουρα δεν έχω κάποια αυταρέσκεια να με κοιτάζω και να λέω τι ωραίος που είμαι. Αλλά αυτό δεν είναι αποτέλεσμα σεμνότητας, είναι αποτέλεσμα επαγγελματισμού», ολοκληρώνει.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙΣ
«Όρνιθες»
15 και 16 Ιουλίου
Ανοιχτό Θέατρο Συκεών «Μάνος Κατράκης»
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 07.07.2024