΄Οντως είναι ιστορία που καθηλώνει τα «΄Ακρα» της Δήμητρας Μπαμπαδήμα. ΄Ενας καλά εκπαιδευμένος και εξαιρετικός κολυμβητής, αποφασίζει ,προετοιμάζεται και εκπαιδεύεται να γεφυρώσει την θαλάσσια απόσταση 140 χιλιομέτρων Ρόδου και Καστελόριζου ,κάνοντας έτσι ευρύτερα γνωστό το τελευταίο.Σ΄ αυτό τον απίθανο άθλο τον συνοδεύει καίκι με 13 άτομα(κινηματογραφικό συνεργείο, μία γιατρός,τροφοδότες,οργανωτές)Είναι ένα ταξίδι 48 ωρών ,με δύο νύχτες ανάμεσα σε επικίνδυνα ψάρια, ισχυρά μποφόρ και τουρκικές ακταιωρούς. Δεν θα σας «προδώσω» το φινάλε αυτού του εγχειρήματος για να μην χάσετε ούτε λεπτό από την αγωνιακή αφήγηση , με νευρώδης μοντάζ, εξαιρετική φωτογραφία και τις απαραίτητες αφηγήσεις που ενσωματώνονται όμως σωστά και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του χρονικού ,προδίδοντας και μια ελαφρά δραματουργία.
Η σκηνοθέτιδα διαχειρίστηκε το θέμα εξαιρετικά και τούδωσε την αίσθηση και ενός ασθμαίνοντος θαλάσσιου θρίλερ..
Ωστόσο τα «‘ Ακρα» λειτουργούν πολλαπλά δημιουργικά ,με τα παραπέμποντά τους:Αυτό το τόσο όμορφο και έξυπνο ντοκιμαντέρ- με το οποίο πέρασα εξαιρετικά- προσφέρει και πολλά άλλα , πιο ενδιαφέροντα :Λειτουργεί ιδίως ως μια προτροπή προς την ελληνική κοινωνία. Επισημαίνει την σημασία του αγώνα,τις ψυχικές αντοχές ,την αξία μιας ευρύτερης προετοιμασίας ,την έννοια των στόχων. «Μιλάει» ακόμα για την σχετικότητα των ορίων και τα ξεπεράσματά τους,για το πώς συγκροτείται μια ομάδα, πως δένονται αρμονικά όλα τα μέλη μιας αποστολής.
Ουσιαστικά αναδεικνύει το μεγαλείο,την αξία και την απόλυτη ανάγκη του λεγόμενου togetherness δηλαδή τη συλλογικότητα της κοινής προσπάθειας ,του απόλυτου συντονισμού μιας ομάδας και του «εμείς-μαζί».Πόσο τις χρειαζόμαστε αυτές τις προτάσεις, πόσο τις χρειαζόμαστε αυτές τις ταινίες.