Η εντύπωση που μου έχει δημιουργηθεί πως αυτές οι εκλογές είναι τελείως ασυνήθιστες , μοναδικές, και τρελές θα έλεγα, ενισχύεται από τα νέα δεδομένα που διαμορφώθηκαν κατά την πρώτη προεκλογική βδομάδα ενόψει της νέας εκλογικής αναμέτρησης της 25ης Ιουνίου.
Το κορυφαίο διακύβευμα κάθε εκλογικής διαδικασίας που είναι η επιλογή της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, έχει ήδη απαντηθεί και μάλιστα με ηχηρό τρόπο. Οι ψηφοφόροι έδειξαν την εμπιστοσύνη τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ούτε από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Το γεγονός αυτό, δημιούργησε αυτά τα μοναδικά δεδομένα ενόψει των δεύτερων εκλογών, σύμφωνα με τα οποία:
Τσίπρας και Ανδρουλάκης περιορίζονται στον αγώνα για τη δεύτερη θέση, επικαλούμενοι καθένας για το κόμμα του ότι θα είναι το καλύτερο ανάχωμα στη νέα διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ο αρχηγός της ΝΔ, γνωρίζοντας ότι δεν έχει αντίπαλο, λειτουργεί ως ένας αθλητής που τρέχει μόνος του στην κούρσα και ο οποίος καθώς δεν αμφισβητείται η πρωτιά του, ασχολείται με το… ρεκόρ του. Έτσι ο Μητσοτάκης μοχθεί για να αυξήσει τις προσδοκώμενες έδρες του κόμματος του στις 170, 180, πράγμα που θα του δώσει απόλυτη ευχέρεια για να κυβερνήσει όπως θέλει και κυρίως με όποιους θέλει από το κόμμα του, δίχως να υποχρεούται να συνεργαστεί με αλλά κόμματα, ούτε να διαπραγματευτεί με βαρόνους και «ισχυρούς» παίκτες του κόμματος του.
Έτσι, η ΝΔ επικεντρώνει την προσπάθεια της σε δυο στόχους:
Πρώτον, να πειστούν να πάνε στην κάλπη όλοι όσοι την ψήφισαν στις 21 Μαΐου και να μην… χαλαρώσουν
Δεύτερον, να μείνουν εκτός Βουλής τα κόμματα που απευθύνονται στο δικό της ακροατήριο (ΝΙΚΗ και λοιπά που είχαν αποκλειστεί από τις πρόσφατες εκλογές) και τα οποία θα επικεντρωθούν στο επιχείρημα: έτσι κι αλλιώς η ΝΔ θα έχει αυτοδυναμία, γιατί να μην υπάρχουμε κι εμείς στην Βουλή;
Κατά τα άλλα, το μεγάλο ενδιαφέρον επικεντρώνεται στον αγώνα επιβίωσης που δίνει ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα για το κόμμα του και κυρίως για το προσωπικό του μέλλον, έχει δυο στόχους:
Πρώτον, να περιορίσει τις απώλειες του προς Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, ώστε να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ο μοναδικός εκπρόσωπος της εκτός ΚΚΕ αριστεράς στο κοινοβούλιο
Δεύτερον, να κρατήσει ή και να μεγαλώσει την απόσταση του από το ΠΑΣΟΚ συνεχίζοντας να απολαμβάνει τα προνόμια που του δίνει η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτές οι επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ, φανερώνουν εξ αντιδιαστολής, την στρατηγική των άλλων «μικρότερων» κομμάτων κεντροαριστεράς κι αριστεράς. Έτσι, επιβεβαιώνοντας την γνωστή παροιμία «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» , τουλάχιστον τέσσερα κόμματα, αντί να ασχολούνται με την διακυβέρνηση της χώρας, επικεντρώνονται στο πώς θα κόψουν ψήφους από τον παραπαίοντα ΣΥΡΙΖΑ, καθένα για δικούς του λόγους.
Το ΠΑΣΟΚ για να κλείσει την δεκαετία των ισχνών αγελάδων και να επανέλθει στον πολιτικό χάρτη ως αντίπαλο δέος της ΝΔ.
Βαρουφάκης και Ζωή για να μην αποστρατευτούν προσωπικά, πράγμα που θα συμβεί πιθανότατα, εφόσον δεν εισέλθουν στη Βουλή.
Το ΚΚΕ αφενός για να ξεκολλήσει από τα χαμηλά ποσοστά, αφετέρου -κυρίως αυτό- να επανακτήσει την κυριαρχία του στο χώρο της αριστεράς.
Κοντολογίς, δυο είναι κατά τη γνώμη μου τα επίδικα των επικείμενων εκλογών.
Πρώτο, το πόσο μεγάλη θα είναι η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Δεύτερο, το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ μετά την κατάρρευση του στην πρόσφατη αναμέτρηση. Θα συνεχίσει να φυλλορροεί, σε ποιο εύρος και προς ποια κατεύθυνση;
Πάντως, αυτή η δεύτερη κατά σειρά προεκλογική περίοδος που διανύουμε, έχει και άλλες διαφορές σε σχέση με την πρώτη και όχι μόνο καθώς διαμορφώθηκε ένα σχεδόν «μπετόν αρμέ» αποτέλεσμα-ετυμηγορία των πολιτών την 21η Μαΐου.
Συγκεκριμένα, τα κόμματα και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν πως έλαβαν το μήνυμα της κάλπης, το οποίο για τη ΝΔ ήταν -εκτός των άλλων- πως ο κόσμος αγανακτισμένος από την τοξικότητα και τις αντιπαραθέσεις του... ποδαριού που συνοψίζονταν «να φύγει αυτός για να έρθουμε εμείς», ψήφισε σταθερότητα και για την Κουμουνδούρου πως δεν ακούστηκε το πρόγραμμά της, με αποτέλεσμα ο κόσμος να τους γυρίσει την πλάτη.
Έτσι, ξεκίνησαν τη νέα προεκλογική μάχη με στόχο να αντιπαρατεθούν πολιτισμένα και σε επίπεδο προγραμμάτων και κυρίως οικονομίας, όμως η κατάσταση δεν άργησε να βγει και πάλι εκτός ελέγχου και να καταντά σε μία νέα συνθηματολογία η οποία είναι κενή ουσίας.
Και τι εννοώ; Πώς οι εκπρόσωποι των κομμάτων ενώ εμφανίζονται αποφασισμένοι να μην πέσουν στην «παγίδα» που τους στήνουν πολλά κανάλια για λόγους τηλεθέασης (και όχι μόνο), τελικά δεν το αποφεύγουν με αποτέλεσμα ενώ φαινομενικά μιλούν για την οικονομία και τα προγράμματά τους πάνω σε αυτή, ουσιαστικά να μη λένε τίποτα και να μετατρέπουν το «εγώ είμαι καλύτερος από τον άλλο» της πρώτης κάλπης στο «εγώ θα δώσω περισσότερα από τον άλλο» ενόψει της δεύτερης. Και όλα αυτά χωρίς να λένε πού θα τα βρουν τα λεφτά και κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για κρυφές ατζέντες κυρίως στη φορολογία.
Όλα αυτά δείχνουν πως και τις κοκορομαχίες δεν τις γλιτώνουμε για καμιά εικοσαριά μέρες ακόμα και πώς τελικά αυτή την ηρεμία και τη νηφαλιότητα που ζήτησαν οι πολίτες, ούτε την υπολογίζουν ούτε πρόκειται να τη δώσουν.
* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 03-04.06-2023