Ας δούμε με ψυχραιμία όσα μάθαμε ότι έγιναν σχετικά με την ταινία "Τζόκερ" μέχρι την πολιτική εμπλοκή.
1.Σύμφωνα με το Υπουργείο Πολιτισμού, την καταγγελία ότι επιτρεπόταν σε ανήλικους να παρακολουθούν την συγκεκριμένη ταινία έκανε ανταγωνιστική εταιρεία διανομής. Σωστά έκανε! Διότι είχε απώλειες εσόδων. Αν οι ανήλικοι δεν πήγαιναν στο "Τζόκερ", θα πήγαιναν σε δικές της ταινίες.
2. Η ανταγωνιστική εταιρεία έκανε την καταγγελία σε μέλη της αρμόδιας γνωμοδοτικού χαρακτήρα επιτροπής για την κατάταξη των ταινιών. Σωστά έκανε! Αυτούς ήξεραν οι εταιρείες διανομής ως αρμόδιους για την κατάταξη, σε αυτούς προσέφυγαν.
3. Η υπάλληλος που επελήφθη του θέματος πριν τον έλεγχο «ενημέρωσε την αρμόδια τμηματάρχη και με τη σύμφωνη γνώμη της διευθύντριας». Σωστά έκανε! Διότι η υπηρεσιακή αυτονομία της ως υπαλλήλου έχει όρια. Τον προϊστάμενο της θα ρωτούσε, όχι την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου.
4. Η υπάλληλος έκανε πρώτα αυτοψία και μετά καταγγελία στην αστυνομία. Σωστά έκανε! Ήταν σε εγκεκριμένη υπηρεσιακή αποστολή και δεν είχε περιθώριο να αδιαφορήσει για παράνομες πράξεις που είχε διαπιστώσει.
5. Η αστυνομία δέχτηκε μια καταγγελία, ανταποκρίθηκε σε αυτήν και παρενέβη. Σωστά έκανε! Διότι δεν μπορεί η αστυνομία να δέχεται καταγγελίες και να αδιαφορεί.
Στο ερώτημα πώς είναι δυνατόν, να κάνουν όλοι σωστά τη
δουλειά τους και στο τέλος να προκύπτει ένα ατελείωτο μπάχαλο, η
επιστήμη σηκώνει τα χέρια.
Η ελληνική δημόσια διοίκηση ή από ευελιξία πάσχει, ή από ακαμψία. Στη
συγκεκριμένη περίπτωση, συνυπήρξαν και οι δύο εκδοχές και το μειγμα ήταν
εκρηκτικό.
Μετά μπήκε φουριόζα η πολιτική.
Αν βέβαια είτε η πολιτική, όπως διαρρέεται, είτε διάφορα επιχειρηματικά
συμφέροντα, όπως προκύπτει, είχαν μπει νωρίτερα, το πρόβλημα της
ανεξαρτησίας της δημόσιας διοίκησης επανέρχεται με μεγαλύτερη έμφαση.