Στο «κόκκινο» έχει φτάσει η υπομονή των πολιτών της Θεσσαλονίκης σχετικά με τη λειτουργία του ΟΑΣΘ, καθώς όπως μεταφέρουν στη «ΜτΚ», η συχνότητα των λεωφορείων ανά γραμμή δεν έχει αυξηθεί, παρά την ενίσχυση του στόλου, ενώ και τα οχήματα που πραγματοποιούν δρομολόγια είναι τόσο ταλαιπωρημένα με αποτέλεσμα να «καταρρέουν» στη μέση του δρόμου. Παράλληλα, μείζον θέμα αποτελεί και η κατάσταση των στάσεων, αφού σε πολλές περιπτώσεις, όταν υπάρχουν άσχημες καιρικές συνθήκες, οι πολίτες είναι εκτεθειμένοι στη βροχή και στο κρύο, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία αντικατάστασής τους.
Εργαζόμενη, φοιτήτρια και με πολλές εξωπανεπιστημιακές ασχολίες, η Δάφνη Πρωτονοταρίου ξυπνάει καθημερινά στις 6 το πρωί για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της ημέρας της στη μετακίνηση ώστε να φτάσει σε διάφορα σημεία της πόλης. Μοναδικό μέσο μεταφοράς της αποτελούν τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, για τα οποία σχολιάζει πως «κάθε μέρα η μέρα μου ξεκινάει περιμένοντας να φτάσει στη στάση ‘Διαγόρα’ το 14(Α) για να φτάσω έως τον ΟΣΕ και από εκεί να επιβιβαστώ στο 52 για να φτάσω στη σχολή μου στην Σίνδο. Εκτός από το γεγονός ότι ακόμα και στις 7 το πρωί τα λεωφορεία είναι γεμάτα με κόσμο, πολλές φορές και χωρίς μάσκες, η συχνότητα των λεωφορείων που φτάνουν στην στάση της Τούμπα ξεπερνά τα 10-15 λεπτά».
Την ίδια στιγμή, όπως αναφέρει, η επιστροφή από το πανεπιστήμιο προς το σπίτι είναι ακόμη πιο «μαρτυρική». «Όταν τελειώνει το μάθημα, πολλές φορές το βράδυ, ειδικά τον χειμώνα, αναγκαζόμαστε να περιμένουμε το λεωφορείο πάνω στον δρόμο χωρίς καμία προστασία από βροχή και κρύο, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που φοβάμαι μέσα στη νύχτα γιατί δεν περνάει καθόλου κόσμος από εκεί, αλλά υπάρχουν και πολλά άγρια αδέσποτα σκυλιά. Φυσικά, στον ΟΣΕ πάλι πρέπει να αλλάξω λεωφορείο. Αυτό σημαίνει περαιτέρω καθυστέρηση», συμπληρώνει.
Ο Δημήτρης Κωνσταντίνου, 30 χρονών, επισκέπτεται τη στάση «Μητροπολίτου Γενναδίου» κάθε μέρα, περίπου στις τρεις το μεσημέρι, για να επιβιβαστεί στη γραμμή 10 και να φτάσει στο σπίτι του, στην περιοχή της Χαριλάου. Όπως περιγράφει στη «ΜτΚ», ο ίδιος εμφανώς ταλαιπωρημένος μετά από δουλειά ωρών σε κατάστημα εστίασης του κέντρου, αναγκάζεται να περιμένει περίπου 15 λεπτά για να φτάσει το λεωφορείο στη στάση, ενώ κατά τη διάρκεια του δρομολογίου, το όχημα γεμίζει με πολύ κόσμο, χωρίς να τηρούνται πάντα τα υγειονομικά μέτρα κατά του COVID-19, με την ατμόσφαιρα να γίνεται ολοένα και πιο αποπνικτική. «Έχω αγανακτήσει να περιμένω κάθε μέρα τη γραμμή 10 του ΟΑΣΘ. Περιμένω περίπου 15 λεπτά για να εμφανιστεί ένα λεωφορείο το οποίο στις επόμενες 3 στάσεις θα γεμίσει με κόσμο με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ανασάνουμε», υπογραμμίζει.
Ερωτηθείς γιατί δεν χρησιμοποιεί δικό του μεταφορικά μέσο, απάντησε πως οι τραγικές προσαυξήσεις στα καύσιμα, αλλά και η δυσκολία εύρεσης παρκινγκ έχουν αποθαρρύνει δεκάδες οδηγούς από το να χρησιμοποιούν δικά τους οχήματα. «Έχω αυτοκίνητο, άλλωστε δεν θα γινόταν αλλιώς αφού έχω και δύο μικρά παιδάκια. Βέβαια, δεν με συμφέρει να το κατεβάζω στο κέντρο λόγω βενζίνης, αλλά και αν αυτό γίνει θα πρέπει να πληρώσω ιδιωτικό παρκινγκ για να μπορέσω να το αφήσω κάπου», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Τα αιτήματα των πολιτών
Αδιαπραγμάτευτες φαίνεται να είναι οι απαιτήσεις πολλών πολιτών για την ουσιαστική αύξηση των οχημάτων του στόλου, τη δημιουργία στάσεων με πρότυπα εξωτερικού, αλλά και την τροποποίηση των γραμμών προς διευκόλυνση του κοινού. Αναλυτικότερα, ανάμεσα στα αιτήματα που μετέφεραν επιβάτες στη «ΜτΚ», μεταξύ άλλων, τονίζεται η σημασία ύπαρξης λεωφορείου οποιασδήποτε γραμμής από κάθε στάση ανά 5 με 10 λεπτά, η δημιουργία στάσεων που θα προστατεύουν τον επιβάτη από τους κινδύνους, αλλά και θα του προσφέρουν ανέσεις όπως ασύρματο δίκτυο WI-FI και ενσωματωμένους φορτιστές κινητών συσκευών. Μάλιστα, πολλά είναι και τα αιτήματα για τη δημιουργία γραμμών που θα εξυπηρετούν το φοιτητικό κοινό με άμεσες διαδρομές από και προς τα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
«Η πόλη της Θεσσαλονίκης είναι κατεξοχήν μία φοιτητούπολη. Είναι αδιανόητο να χρειαζόμαστε μία με μιάμιση ώρα να φτάσουμε στο πανεπιστήμιο και άλλη τόση για να γυρίσουμε. Πολλές φορές σπαταλάμε περισσότερη ώρα στο λεωφορείο παρά στο μάθημα», σημειώνει η Δέσποινα Μαρία, φοιτήτρια του Χημικού τμήματος του ΑΠΘ και δημότης της Σταυρούπολης.
Τέλος, υψίστης σημασίας θεωρείται και η συντήρηση των λεωφορείων, ώστε να μην υπάρχουν περιπτώσεις οχημάτων που παίρνουν φωτιά εν κινήσει ή σταματούν να λειτουργούν στη μέση του δρόμου, όπως προέκυψε από τις αναφορές των επιβατών.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15.05.2022