Ούτε ως στρατεύσιμος δεν μετρούσα τις μέρες για την απόλυσή μου με την αγωνία που μετρώ αυτές που απομένουν μέχρι να φτάσει η επόμενη Κυριακή, να ανοίξουν οι κάλπες, να γίνουν οι εκλογές και να τακτοποιηθούν τα πράγματα στην χώρα.
Μην έχοντας κανένα ενδιαφέρον για το ουσιαστικό σκέλος της ετυμηγορίας των ψηφοφόρων, καθώς έχει προεξοφληθεί ότι θα έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη την επαύριο της 25ης Ιουνίου, με απασχολούν τα δευτερεύουσας αλλά όχι και τόσο... ήσσονος σημασίας θέματα:
Πόσες έδρες θα έχει η ΝΔ, σε συνδυασμό με το πώς θα αξιοποιήσει την κυριαρχία του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το πώς δηλαδή και με ποιους θα κυβερνήσει.
Κυρίως, αν θα εμπιστευτεί τους παλιούς γνωστούς της ΝΔ ή θα επιδιώξει να αναδείξει τα «δικά» του στελέχη, όπως και αν θα επιχειρήσει άνοιγμα σε προερχόμενους από την κεντροαριστερά.
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως αν θα συνεχίσει ο Αλέξης Τσίπρας στο τιμόνι του, καθώς και αν θα κλείσει κι άλλο η ψαλίδα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, η μύχια σκέψη του οποίου είναι να αναδειχτεί ο ίδιος σε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τυπικά ή έστω ουσιαστικά σε αυτή τη φάση.
Τα κυριότερα ωστόσο ερωτήματα αφορούν στο κατώφλι της εισόδου στη Βουλή, το 3% δηλαδή, την υπέρβαση του οποίου εκτός από την Ελληνική Λύση που το είχε πιάσει με άνεση στις εκλογές του Μαΐου, το διεκδικούν δύο αριστερά και τρία δεξιά κόμματα.
Η Πλεύση Ελευθερίας και το ΜέΡΑ 25 των Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη αντίστοιχα, καθώς και η «Νίκη» του Νατσιού, οι «Σπαρτιάτες» που υποστηρίζονται από τον Κασιδιάρη αλλά ο υπό τον Εμφιετζόγλου «Πατριωτικός Συνασπισμός».
Όλοι αυτοί, δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για το κόμμα τους. Για να ακριβολογώ, για τον εαυτό τους, καθώς όποιος δεν καταφέρει να μπει στην Βουλή, χάνεται και εξαφανίζεται από το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Αυτή είναι η μοίρα εκείνων που κάνουν κόμμα όχι για να καλύψουν κάποιο κενό στην πολιτική εκπροσώπηση του κοινωνικού συνόλου, αλλά καθ’ υπαγόρευση των προσωπικών τους φιλοδοξιών και της εμμονικής πεποίθησής τους, πως είναι έτοιμοι να σώσουν τον κόσμο…
Κακός σύμβουλος η μεγαλομανία. Σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους. Ιδιαίτερα στους επιστημονικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους ευδοκιμούσαν παραδοσιακά οι… αδικημένες μεγαλοφυΐες, αλλά στην πολιτική το κακό έχει παραγίνει τα τελευταία χρόνια.
Διάφοροι και διάφορες κοιτούν τον καθρέφτη τους και αφού την ψωνίζουν με την… ομορφιά και την ανωτερότητά τους, αποφασίζουν να μας κάνουν την χάρη και να μας… διοικήσουν.
Δεν είναι υπερβολές όλα αυτά. Αυτό άλλωστε το αποδεικνύει και το γεγονός πως τα προσωποπαγή αυτά κόμματα, εμφανίζονται ως κομήτες με αφορμή κάποιο έκτακτο πρόβλημα ή κάποιο ριζοσπαστικό ρεύμα που δημιουργείται στην κοινωνία και σβήνουν ταυτόχρονα με το ξεπέρασμα του γενεσιουργού προβλήματος ή την αλλαγή ρότας του πεφωτισμένου αρχηγίσκου για προσωπικό του λόγο.
Αυτοί τόσοι είναι τέτοια κάνουν. Ζουν το όνειρό τους. Εμείς οι ψηφοφόροι είμαστε το θέμα που μπορούμε να αποθεώνουμε Σώρρες και Λεβέντηδες…
Δεν έχουμε καμιά δικαιολογία. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και πάντα τα κεντρικά πρόσωπα αυτών των πολιτικών σχημάτων, έχουν δώσει δείγματα γραφής τα οποία δεν πρέπει να ξεπερνάμε ελαφρά τη καρδία.
Πρώτα από όλα, μιλούν για δημοκρατία και αφού καταγγέλλουν τα παραδοσιακά κόμματα για έλλειψή της, επιδίδονται σε απίστευτές αρχηγικές συμπεριφορές.
Δεύτερον, ψέγουν τα μεγάλα κόμματα για νεποτισμό και ευνοιοκρατία, και την ίδια στιγμή διορίζουν βουλευτές ανίψια, συντρόφους, συγγενείς, γυμναστές, κολλητούς, συζύγους.
Τρίτο, επαγγέλλονται αντισυστημικότητα και εναντίωση στο παγκόσμιο κι ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ενώ ορέγονται σαλόνια, πλούσιους και έχουν την εξουσία το ύψιστο αφροδισιακό τους.
Τέταρτο, υποτίθεται πως πρεσβεύουν το «αγαπάτε αλλήλους» και εκπέμπουν τόσο μίσος προς τον αλλοεθνή, τον αλλόθρησκο, τον διαφορετικό.
Αποτολμώ λοιπόν να διατυπώσω την συμβουλή, όταν φτάσουμε στην κάλπη να ψηφίσουμε κόμμα. Από αυτά που έχουν δομή και θεσμική λειτουργία. Που ο αρχηγός τους εκλέγεται με θητεία, ελέγχεται και λογοδοτεί.
Αυτό επιτάσσει η κοινοβουλευτική δημοκρατία την οποία υποτίθεται όλοι μας αναγνωρίζουμε ως το καλύτερο σύστημα διοίκησης της κοινωνίας των ανθρώπων που ανακαλύφτηκε στην ιστορία.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 18.06.2023