Μάθε τέχνη κι άστηνε και άμα πεινάσεις… μην την πιάσεις γιατί θα πεινάσεις περισσότερο. Πλησιάζοντας το ένα έτος συμβίωσης με τον κορονοϊό δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάνουν το απολογισμό τους και μιλούν για μία χρονιά που έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές όλων. Οι κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις δε θυμίζουν σε τίποτα την περίοδο πριν την πανδημία και η επαγγελματική καθημερινότητα υπακούει πλέον σε νέους κανόνες και νόρμες.
Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που δεν ασκούν το επάγγελμά τους; Ο χώρος των τεχνών ήταν ένα από τα πρώτα θύματα του κορονοϊού και παρά τη μάχη που δίνεται καθημερινά, η ανάρρωση δεν φαίνεται να έρχεται. Τα θέατρα και οι συναυλιακοί χώροι περιμένουν καρτερικά, στη σιωπή, να τα θυμηθούν εκείνοι που τα ξέχασαν στον «πάγο» ενώ οι καλλιτέχνες παλεύουν να βιοποριστούν είτε στρεφόμενοι στις νέες μορφές ψυχαγωγίας είτε στις οικονομίες τους, αν υπάρχουν.
Ένας ηθοποιός, μία τραγουδίστρια, ένας χορευτής και μία υπεύθυνη επικοινωνίας περιγράφουν τη νέα τους καθημερινότητα και μοιράζονται τις σκέψεις τους για το αύριο, την παύση διαρκείας του πολιτισμού και τις διαδικτυακές εκδηλώσεις.
Αλέκος Συσσοβίτης
(Ηθοποιός και ιδιοκτήτης πολυχώρου πολιτισμού)
Πρέπει να ανοίξουν τα θέατρα
Προσωπικά, μου έκανε καλό αυτή η περίοδος καθώς προηγήθηκε περίοδος κούρασης. Έχοντας δύο ιδιότητες προκειμένου να βιοποριστώ είχα εξαντληθεί σωματικά και ψυχικά. Εφόσον εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω αυτή την ταχύτητα χαίρομαι που το έκανε η φύση. Σίγουρα όμως υπάρχει και ένα όριο και καλό είναι να τελειώσει αυτό σύντομα.
Δεν μου αρέσουν οι online παραστάσεις και δεν τις παρακολουθώ γιατί δε θεωρώ ότι αποτελούν το στόχο του θεάτρου. Είναι μία τέχνη που απαιτεί τη συνύπαρξη κοινού και καλλιτεχνών. Αν δεν υπάρχει κοινό δεν ολοκληρώνεται η παράσταση και δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που πρέπει. Αν κάποιος θέλει να διαβάσει το κείμενο της παράστασης, υπάρχουν τα βιβλία. Η μετάβαση από το βιβλίο στο θέατρο χρειάζεται το ζωντανό.
Καλό είναι να κάνουμε υπομονή όμως καλό είναι να υπάρχει και μία ισότιμη αντιμετώπιση. Οφείλουμε εμείς και η πολιτεία να δούμε τα πράγμα διαφορετικά. Αν ο λόγος για να μπεις σε ένα πολυκατάστημα και να πάρεις ρούχα είναι ψυχολογικός και επιτρέπεται τότε θα μπορούσε να είναι ανοιχτό και το θέατρο καθώς οι χώροι είναι ασφαλείς και ελέγχεται ο αριθμός των θεατών. Πρέπει οι τέχνες να αντιμετωπιστούν με άλλο τρόπο και να ανοίξουν τα θέατρα. Όσο για την οικονομική στήριξη, είναι ο κλάδος που πλήττεται περισσότερο από όλους στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί σε μία ήδη κορεσμένη αγορά και το θέατρο δεν είναι επικερδές για την κοινωνία και παράλληλα οι ηθοποιοί αυτή την περίοδο δεν μπορούν να επιβιώσουν.
Μελίνα Ασλανίδου
(Τραγουδίστρια)
Μπορεί να μας έχουν φιμώσει αλλά δε σταματάμε ποτέ
Η ζωή όλων των καλλιτεχνών έχει αλλάξει σφόδρα. Αυτή τη στιγμή το μόνο που δε λειτουργεί είναι η τέχνη σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα αυτά πολλοί καλλιτέχνες στρέφονται στις διαδικτυακές εκδηλώσεις και θεωρώ πως είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να έρθει κανείς κοντά στο κοινό του και ο κόσμος να έρθει κοντά στην τέχνη και να μη χάσει αυτό το σημείο συνάντησης που αναδεικνύει το πνεύμα του. Η τέχνη είναι εδώ για να βοηθήσει τους ανθρώπους όχι για να μας εγκλωβίσει.
Είναι πολύ παράδοξο και περίεργο που χτυπούν την τέχνη με τέτοιο τρόπο ενώ είναι αυτή που θα βοηθήσει τον κόσμο περισσότερο από ποτέ για να ισορροπήσει τα συναισθήματά του σε αυτό που ζούμε όλοι. Αντιθέτως έχει φιμωθεί.
Αυτό που κάνουμε είναι να ελπίζουμε ότι θα ξαναζήσουμε. Η χημεία που αναπτύσσεται μέσω της τέχνης είναι αυτή που βοηθά τους ανθρώπους να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Είτε ένα θέατρο, είτε μία συναυλία μας βοηθάει να έρθουμε σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας και η επικοινωνία με το κοινό δεν αναπληρώνεται με κάποιο τρόπο. Μπορεί να μας έχουν φιμώσει αλλά δε σταματάμε ποτέ. Το καθήκον μας είναι να είμαστε ξάγρυπνοι.
Eλένη Σκάρπου
(Υπεύθυνη επικοινωνίας)
Η δουλειά μας έμοιαζε πιο πολύ με πείραμα
Η γιαγιά μου έλεγε... αν έχεις τύχη διάβαινε, αλλά δυστυχώς το 2020 η τύχη δεν ήταν με το μέρος κανενός. Ειδικότερα στο χώρο του πολιτισμού τα πράγματα έφτασαν σε σημείο μηδέν με αποτέλεσμα καλλιτέχνες, ομάδες παραγωγής, αλλά και όλοι αυτοί οι επαγγελματίες που στήριζαν την επιμέρους επικοινωνία καλλιτεχνικών και πολιτιστικών δράσεων να πληγούν άσχημα.
Από την προσωπική μου εμπειρία στο κομμάτι της επικοινωνίας, κληθήκαμε να στηρίξουμε την όποια καλλιτεχνική-πολιτιστική δραστηριότητα μέσα από online πλατφόρμες και να επικοινωνήσουμε στα media διοργανώσεις, παραστάσεις κ.λπ. με την ίδια σχεδόν λογική που το κάναμε τα προηγούμενα χρόνια, δια ζώσης. Τελικά δεν ξέρω όμως αν κάναμε τη δουλειά μας σωστά. Πιο πολύ έμοιαζε με πείραμα η δουλειά ενός υπεύθυνου γραφείου Τύπου θα έλεγε κανείς, παρά με εργασιακή συνθήκη.
Όσα έγιναν ήταν λιγοστά αναλογικά με όσα είχαμε συνηθίσει να διαχειριζόμαστε παλαιότερα και αυτό οδήγησε πολλούς από εμάς σε άλλου είδους συνεργασίες πέρα από τον πολιτισμό. Επιχειρήσεις, εταιρείες και σχήματα με άλλο περιεχόμενο ξαφνικά αποτέλεσαν το δέλεαρ σε μια περίοδο που ο πολιτισμός έχει μπει σε δεύτερη μοίρα και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη. Το σίγουρο είναι ότι μας λείπει η κανονικότητά του, οι άνθρωποί του, η αίσθηση της κάθαρσης και της ψυχαγωγίας.
Παναγιώτης Καλαντίδης
(Χορογράφος και προπονητής ομάδων χορού)
Στο περιθώριο οι τέχνες
Οι τέχνες βρίσκονται στο περιθώριο. Δεν μπορούμε να πάμε στο «φυσικό» μας χώρο και να ασκήσουμε την τέχνη μας. Είμαστε περιορισμένοι σε ένα σαλόνι και κάνουμε ό,τι μπορούμε.
Πλέον κάνω τα μαθήματα διαδικτυακά. Στην αρχή ήταν βοηθητικό γιατί δεν μας πήρε από κάτω. Τώρα όμως φθείρει και εμένα και τους μαθητές μου. Η δουλειά μου έχει να κάνει με τον κόσμο, να ανταλλάσσουμε ενέργεια και να χορεύουμε όλοι μαζί. Δεν μπορώ να περιγράψω το πώς είναι να μιλάς σε μία οθόνη και να χορεύεις μπροστά της. Είναι τρελό. Το να βλέπεις ανθρώπους να κουνιούνται μέσα στα κουτάκια στην οθόνη δημιουργεί μέχρι ένα βαθμό την αίσθηση της ομάδας αλλά δε συγκρίνεται με το διά ζώσης. Έπρεπε να κάνω πρόβα με κάποιους συναδέλφους τις προάλλες και έπρεπε να γίνει από κοντά. Είχα να χορέψω με κόσμο από τον Οκτώβριο ενώ για μία δεκαετία το έκανα κάθε μέρα για ώρες.
Θα συνεχίσω έτσι γιατί μπορώ να έρχομαι σε επαφή με τους μαθητές μου και από άλλες πόλεις. Ωστόσο, το σπίτι μου δεν είναι το ίδιο ως χώρος με μία σχολή. Δεν έχω καθρέφτες όπως μία αίθουσα χορού, ξύλινο πάτωμα που είναι απαραίτητο και το πιο βασικό δεν έχω από πίσω τα παιδιά μου να χορεύουμε μαζί.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Ιανουαρίου 2021