Η Εθνική ομάδα έχει επιστρέψει στα πέτρινα χρόνια κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Η ήττα από την Εσθονία στο ΟΑΚΑ και η 3η θέση στον όμιλο του Nations League αποτελούν απλά την κορυφή του παγόβουνου. Το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 έπαιξε μπροστά σε συγγενείς, φίλους και δυο ντουζίνες νοσταλγών του Χίτλερ.
Αυτό το τελευταίο καθιστά επιτακτική ανάγκη να φύγει η έδρα της Εθνικής από την Αθήνα, οριστικά κι αμετάκλητα. Το «αναιμικό» ποδόσφαιρο της Εθνικής συνόδευαν συνθήματα εμπνευσμένα από τα τελευταία λόγια του Γιόζεφ Γκέμπελς. Δεν το χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο, πολύ περισσότερο δεν το χρειάζεται η ελληνική κοινωνία.
Στα αγωνιστικά, κάποιος πρέπει να εξηγήσει γιατί η Εθνική Ελπίδων στερήθηκε της συμμετοχής του Ευθύμη Κουλούρη στο πρώτο ματς μπαράζ με την Αυστρία, εφόσον δεν αποδείχτηκε απαραίτητος για τον Άγγελο Αναστασιάδη. Κάποιος, επίσης, οφείλει να πει την αλήθεια για την υπόθεση του Κώστα Μήτρογλου, για τον οποίο λέγεται ότι δεν είναι τραυματίας, αλλά δυσαρεστημένος με τον νέο ομοσπονδιακό προπονητή, τις μεθόδους του και τους χαρακτηρισμούς του προς τους ποδοσφαιριστές.
Ο Αναστασιάδης, επιμένουμε, θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Αλλά η ατμόσφαιρα γύρω από την ομάδα δεν προδιαθέτει για θετικό αποτέλεσμα. Στο μεταξύ, πρέπει η ΕΠΟ να βρει νέα έδρα για την Εθνική. Η απαξίωσή της, ειδικά εντός Αττικής, την έχει αφήσει μόνη κι απροστάτευτη από αυτούς που μετέτρεψαν τον αγώνα με την Εσθονία σε σκόρπια διαδήλωση με καμένες σημαίες και συνθήματα που παρέπεμπαν στην πιο «μαύρη» εποχή της ανθρωπότητας.