25 Φεβρουαρίου 1973. Στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα» διαδραματίζεται ένα πρωτοφανές γεγονός στα αστυνομικά χρονικά.
Ένας άντρας, διακόπτει το μουσικό πρόγραμμα και σε κατάσταση αμόκ αρχίζει να μαχαιρώνει όσους βρίσκει στην πίστα.
Το μανιακό ξέσπασμά του, είναι απάντηση στην προσβολή που δέχτηκε, όταν κάποιοι θαμώνες δεν σεβάστηκαν την παραγγελιά του αδελφού του.
Στον άγραφο νόμο της νύχτας, κανείς δεν παραβίαζε το δικαίωμα στο ζεϊμπέκικο.
Η Μηχανή του Χρόνου καταγράφει τα γεγονότα…
Ο απολογισμός είναι τραγικός. Τρεις νεκρούς και δέκα τραυματίες άφησε πίσω του ο δράστης, μετατρέποντας το αποκριάτικο γλέντι των Αθηναίων, σε σφαγείο. Ο άνθρωπος που σκόρπισε τον θάνατο, ήταν ο Νίκος Κοεμτζής.
Ένας άντρας με βεβαρημένο παρελθόν, που είχε μόλις αποφυλακιστεί για μικροληστεία, που είχε διαπράξει στη Θεσσαλονίκη.
Το χρονικό του φονικού
Όλα ξεκίνησαν, όταν ο αδελφός του Νίκου Κοεμτζή, Δημοσθένης, έκανε μια παραγγελιά, για να χορέψει πάνω στην πίστα μόνος του, όπως όριζαν τα ήθη της νύχτας.
Το τραγούδι που ζήτησε, ήταν οι «Βεργούλες». Η ορχήστρα άρχισε να παίζει, αλλά η πίστα δεν άδειασε. Κάποιοι από τους θαμώνες του κέντρου συνέχισαν να χορεύουν, αγνοώντας ότι το τραγούδι ήταν «παραγγελιά».
Ο Κοεμτζής θόλωσε και σηκώθηκε για να υπερασπιστεί την τιμή του αδελφού του και ξεκίνησε το μακελειό. Ανάμεσα σ’ αυτούς που είχαν αγνοήσει την παραγγελιά, ήταν και δύο αστυνομικοί, που χόρευαν.
Τράβηξε το μαχαίρι που είχε κρυμμένο στη ζώνη του για προστασία, φώναξε «Παραγγελιά ρε!» και όρμησε μαινόμενος εναντίον τους. Μέσα σε λίγα λεπτά επικράτησε χάος και ο Κοεμτζής αιματοκύλισε την πίστα.
Ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος, για να γλυτώσει από τη μανία του.
Ο φονιάς βρισκόταν σε απόλυτο παροξυσμό και συνέχισε να καρφώνει όποιον έβρισκε στον δρόμο του για την έξοδο. Έτσι, κατάφερε να διαφύγει, αφήνοντας πίσω του νεκρούς και τραυματίες.
Αστυνομικοί ανάμεσα στα θύματα
Το έγκλημα έγινε μέσα σε μια ταραγμένη περίοδο. Ήταν χούντα και οι ένστολοι ήταν συνώνυμο της απόλυτης εξουσίας. Κάποιοι υποστήριξαν ότι οι αστυνομικοί αδιαφόρησαν για την παρουσία του Κοεμτζή και της παρέας του και πυροδότησαν τον θυμό του.
Ο ίδιος είχε βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών, λόγω του αριστερού παρελθόντος του πατέρα του. Θόλωσε -όπως είπε- όταν γύρισαν την πλάτη στην παραγγελιά του μικρού αδελφού του.
Αργότερα, όταν ρωτήθηκε γιατί είχε τόσο μένος εναντίον των αστυνομικών, είπε: «Γιατί κάθε τόσο με τραβάγανε στην Ασφάλεια. Με ρίχνανε σε ένα δωμάτιο, πετούσανε νερό μέσα και με είχανε τρεις – τέσσερις ημέρες νηστικό, χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Τώρα σκοτώνουμε και δε δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, μου έλεγαν».
Ποιος ήταν ο Νίκος Κοεμτζής
Ο Νίκος Κοεμτζής γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1938 στο Αιγίνιο Πιερίας από μια φτωχή οικογένεια και μεγάλωσε με δυσκολίες και κακουχίες. Ήταν γιος του Παναγιώτη και της Αναστασίας Κοεμτζή, οι οποίοι, λόγω της συμμετοχής τους στο ΕΑΜ επί Κατοχής, υπέστησαν διώξεις από τις κρατικές αρχές κατά την μεταπολεμική περίοδο.
Είχε ανέκαθεν προβλήματα με την αστυνομία. Το ξύλο στον πατέρα του, οι συνεχείς φυλακίσεις του κατά την περίοδο του εμφυλίου και το κυνηγητό, που οδήγησε την οικογένεια στο να μετακομίζει συνεχώς για να γλιτώσει, «γέννησαν» το μένος του Νίκου απέναντι στις Αρχές και στους ένστολους.
Όταν δε άρχισαν να κυνηγούν τον ίδιο, λόγω του αριστερού παρελθόντος του πατέρα του, και να τον τραβολογούν κάθε τόσο στην Ασφάλεια, αλλά και να τον κακομεταχειρίζονται, το μίσος μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Μάλιστα, κάποια στιγμή, αστυνομικοί είχαν ζητήσει από τον «συνήθη ύποπτο», Νίκο, να γίνει χαφιές, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε.
Ο ίδιος, πάντως, θεωρούσε πως οι αστυνομικοί που διασκέδαζαν το μοιραίο βράδυ στη «Νεράιδα» τον είχαν αναγνωρίσει και γι’ αυτό παρενόχλησαν την παρέα του.
Η δίκη και η κατάληξη του Κοεμτζή
Μετά τη σύλληψή του, ο Κοεμτζής υποστήριξε ότι θόλωσε από το ποτό και από την προσβολή. Στη δίκη, ο συνήγορος του προσπάθησε να αποδείξει, ότι ο δράστης είχε ψυχολογικά προβλήματα.
Με αυτό το επιχείρημα, στο παρελθόν είχε αποφύγει τη στράτευση, αλλά αυτή τη φορά οι δικαστές δεν του χαρίστηκαν. Απέρριψαν το αίτημα να εξεταστεί από γιατρό και τον καταδίκασαν με την εσχάτη των ποινών. Ο Κοεμτζής έδειξε ειλικρινή μεταμέλεια. Η παραμονή του επί 23 χρόνια στις φυλακές ήταν υποδειγματική.
Όταν αποφυλακίστηκε έγραψε την αυτοβιογραφία του, παρουσιάζοντάς την μάλιστα σε δημόσιες εκδηλώσεις απ' όπου και η φωτογραφία με τον Γιώργο Λιάνη και την Εύα Καϊλή.
Η ιστορία του έγινε τραγούδι, ταινία και ντοκιμαντέρ
Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος στο δίσκο Ρεζέρβα συμπεριέλαβε ένα τραγούδι με τίτλο«Το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο».
Ένα χρόνο αργότερα, το 1980 ο Παύλος Τάσιος σκηνοθέτησε την ταινία «Παραγγελιά» με πρωταγωνιστή Αντώνη Αντωνίου (αρχικά ο ρόλος ήταν να τον πάρει ο Νίκος Κούρκουλος) που περιγράφει με τον ιδιαίτερο τρόπο του Τάσιου και με την απαγγελία ποιημάτων της συζύγου του Κατερίνας Γώγου το μακελειό στη Νεράιδα της Αθήνας.« Η ζωή μας είναι σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα».