Τον θάνατο του π. Θεοχάρη Αλαμάνα ανακοίνωσε η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, του επί σειρά ετών Εφημερίου του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Συκής, ο οποίος εκοιμήθη την Τετάρτη 27/12, σε ηλικία 93 ετών.
Σύμφωνα με το orthodoxiatimes, o εκλιπών Ιερεύς γεννήθηκε στην Συκή Πηλίου το 1932. Διάκονος και Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το 1970, υπό του μακαριστού Μητροπολίτου Δημητριάδος κυρού Ηλία, οπότε διορίσθηκε τακτικός εφημέριος της ενορίας της Συκής, έως την συνταξιοδότησή του το 2006.
Ο π. Θεοχάρης ήταν απόφοιτος του Ειδικού Επιμορφωτικού Σεμιναρίου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας και του Μέσου Εκκλησιαστικού Φροντιστηρίου Βόλου.
Το 1980 έλαβε το οφίκιο του Οικονόμου, υπό του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου.
Συμβάλλοντας στην ανάδειξη της τοπικής ιστορίας και του πολιτισμού του Πηλίου, συνέγραψε το βιβλίο «Συκή: οι Εκκλησίες μας» (1989).
Ο π. Θεοχάρης ήταν έγγαμος και πατέρας δύο τέκνων. Η Εξόδιος Ακολουθία του θα ψαλεί σήμερα 28/12, στις 3.30 μ.μ., στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Συκής, προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου.
Τι αναφέρει η σελίδα του χωριού στο Facebook
Σήμερα, ξημερώματα Πέμπτης 28 Δεκεμβρίου 2023, σίγησε μια μεγάλη μορφή της σύγχρονης ιστορίας του χωριού μας.
Η λάβρα και συνάμα μελωδική φωνή του «Παπαθεοχάρη», όπως τον λέγαμε και τον ξέραμε, εκείνη που έδενε τέλεια με τα βυζαντινά πρότυπα, «έσβησε» στα 91 της χρόνια και δε θα ακουστεί ξανά ποτέ, σε κανένα ιερό χώρο της Συκής, που με μεράκι και ευλάβεια φρόντιζε για δεκαετίες.Ο πατέρας Θεοχάρης Αλαμάνας (1932-2023) είναι ο συγγραφέας της σύγχρονης ιστοριογραφίας του χωριού μας, της σύγχρονης εκκλησιαστικής του ιστορίας, αλλά και ο αρχιτέκτονας της εκκλησιαστικής κληρονομιάς του.
Λαμβάνοντας πρωτοβουλίες για την ανέγερση ναών (6) στο χωριό, συμμετέχοντας ενεργά στην αναβίωση της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου κατά τη δεκαετία του 1970 και έχοντας τελέσει εκατοντάδες μυστήρια, μπροστά στις χαρές και τις λύπες τόσων και τόσων συγχωριανών μας, υπήρξε πρότυπο για πολλές γενιές.
Ο παπάς, όχι μόνο δεν σταμάτησε να ασχολείται με την εκκλησία του και το ποίμνιο του, ακόμη και όταν άλλος ιερέας έλαβε τη θέση του, λόγω γήρατος, αλλά λειτούργησε ο ίδιος ως καταλύτης για να υπάρξει η συνέχεια ετούτη. Δημιουργώντας κατοικία για το νέο ιερέα, χρόνια πριν «αποσυρθεί», προσκαλώντας οικογένειες της εκκλησίας στα μέρη μας, εξασφάλισε ότι το χωριό μας δε θα μείνει στιγμή θρησκευτικά ακέφαλο.
Οι ρήσεις του, η φωνή του, οι πράξεις του, είναι λίγα από εκείνα που θα μείνουν χαραγμένα για πάντα στη μνήμη εκείνων που τον γνώρισαν.
Η μνήμη του, Αιωνία