Μαρία Ζουρνά
Σχεδόν θριαμβολογώντας, ο δήμαρχος έκανε χθες μια μικρή σύγκριση των τετραγωνικών μέτρων των οδών που ασφαλτοστρώθηκαν και των πεζοδρομίων που πλακοστρώθηκαν τα διαστήματα 2017-2019 και 2020-2022, και βρήκε ότι το τεχνικό έργο διπλασιάστηκε και τριπλασιάστηκε μέσα σε τρία χρόνια. Καλώς, αν το κριτήριο επιτυχίας είναι αυτές οι εφήμερες εργασίες συντήρησης που μοιραία θα γίνουν σύντομα αγνώριστες από τους οργανισμούς κοινής ωφελείας. Θα μπορούσε να μετρήσει τα σπασμένα πλακάκια στις σχολικές τουαλέτες που αντικατέστησε ή τις καμένες λάμπες που άλλαξε. Θα μπορούσε να μετρήσει τα δέντρα που έκοψε στην Τσιμισκή και τα παγκάκια που έβαψε στη Νέα Παραλία. Αποτελούν όμως «επενδύσεις» αυτού του είδους τα έργα, που αλλάζουν πράγματι μια πόλη ή θα θυμίζουν το όνομα ενός δημάρχου στην ιστορία; Ή μήπως βάζουμε τον πήχυ πολύ χαμηλά, γιατί τα έργα ουσίας, τεχνικά και μη, θέλουν γνώση των αναγκών, ικανότητες και χρόνο για να γίνουν; Τι θα μείνει ως άυλη και υλική παρακαταθήκη από αυτή τη θητεία, τι θα αφήσει το πέρασμα Ζέρβα από το Δήμο Θεσσαλονίκης;
Στον απολογισμό του ο δήμαρχος απαρίθμησε επίσης διάφορα έργα σε εξέλιξη, όπως το Ανοικτό Κέντρο Εμπορίου στο Καπάνι, το λίφτινγκ στους υπαίθριους χώρους στάθμευσης, την ανάπλαση στην οδό Βάκχου, την είσοδο του Ιπποκρατείου, το Πάρκο για Όλους, τη διάνοιξη της Αγίου Δημητρίου, ξεχνώντας όπως συνηθίζει, να τιμήσει εκείνους που τα σκέφτηκαν, τα δούλεψαν και τα ωρίμασαν, για να τα χαίρεται τώρα ως δικά του.
Αυτό όμως που πραγματικά ήταν εντυπωσιακό, ήταν η πλήρης απουσία οράματος και σχεδιασμού για το 2030. Το συμπέρασμα της ομιλίας ήταν ότι μέχρι το 2030 θα συζητάμε ακόμη για τους Σταύλους Παπάφη, την πλατεία Ελευθερίας και την πλατεία Διοικητηρίου. Η ατζέντα έμεινε στάσιμη, η πρόοδος απελπιστικά αργή, η μονότονη επανάληψη των ίδιων τίτλων και έργων άλλων οργανισμών, δείχνει την αμηχανία από την έλλειψη φρέσκων ιδεών. Δεν γνωρίζω με ποιους κάνει brainstorming ο δήμαρχος, αν έχει και ποιο είναι το think tank του. Πάντως αν είχαν μελετήσει τα γνωστά στρατηγικά σχέδια για το 2030 που είχαν δημοσιοποιηθεί πριν το 2019, ακόμα και το ΣΒΑΚ ή το ΓΠΣ που τα βρήκαν έτοιμα, θα είχαν ένα πλούσιο και συγκροτημένο υλικό να αντιγράψουν.
Διεθνώς οι πόλεις και τα μητροπολιτικά κέντρα ανταγωνίζονται να προσελκύσουν νέους κατοίκους και θέσεις εργασίας, ενώ συγχρόνως αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις των καιρών, (κλιματική αλλαγή, ενεργειακή κρίση, κοινωνική συνοχή), υιοθετώντας μοντέρνες φιλοσοφίες στον αστικό σχεδιασμό, για την «πόλη των 15 λεπτών», την «ανθεκτική» πόλη, την «πράσινη» πόλη, την «πόλη με ταυτότητα». Ανασυγκροτούν όλες τις δομές και τα συστήματα που υποστηρίζουν τις αστικές λειτουργίες και προτείνουν τολμηρές παρεμβάσεις, με επίκεντρο τα φυσικά-γεωγραφικά πλεονεκτήματα του τόπου και το ιστορικό-πολιτισμικό τους υπόβαθρο. Εδώ, στη θλιβερή μας πόλη των αδηφάγων τραπεζοκαθισμάτων, των διπλοπαρκαρισμένων φορτηγών, των αυθαιρέτων στα ρέματα, των ξέχειλων κάδων, των κατεβασμένων ρολών και των μουτζουρωμένων τοίχων, των λυόμενων σχολείων και των πάρκων μεγέθους τσέπης, των ρακοσυλλεκτών και των επαιτών, εμείς οι μίζεροι και αντιδραστικοί πολίτες, ας παρηγορηθούμε με ψηφιακούς νομάδες, φαραωνικά γήπεδα και ενυδρεία.