Λίγοι το περίμεναν και αυτοί το έκαναν όχι μετά από βαθιά πολιτική ανάλυση, αλλά επειδή το ήθελαν να συμβεί για δικούς τους συναισθηματικούς λόγους και θεωρητικοποιούσαν την επιθυμία τους -βολονταρισμό το λένε (sic).
Αναφέρομαι στην επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό προσκήνιο ως διεκδικητή νίκης και πιθανό κεντρικό πόλο κυβερνητικού σχήματος στο μέλλον.
Για να συμβεί αυτό, επέδρασσε αποφασιστικά η συνύπαρξη τριών σημαντικών παραμέτρων:
Πρώτη, η προϊούσα δυσφορία αξιοσημείωτου τμήματος των ψηφοφόρων προς την κυβέρνηση, που συνοδεύει πάντα τη δεύτερη τετραετία της και η οποία εκφράστηκε με αναμφισβήτητο τρόπο στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Αυτό το κλίμα, δεν κατάφερε προς το παρόν να αναστρέψει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης που από το βήμα της ΔΕΘ δεν εξήγγειλε παροχές τέτοιες που θα μπορούσαν να φέρουν τα πάνω-κάτω, επιλογή που ερμηνεύεται ως απόδειξη της απόφασής του να μείνει σταθερός στο σχέδιο του και να επιδιώξει να κριθεί στο τέλος της θητείας του, το 2027 μετά δηλαδή από μια τριετία κατά την οποία αναμένει να αποδώσει η πολιτική του.
Δεύτερη, η εικόνα διάλυσης κι εκφυλισμού που επικρατεί στην σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση- στον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από όσα συνέβησαν και όσα λέγονται από τα ηγετικά στελέχη του χώρου, είναι ηλίου φαεινότερο πως το μέλλον θα είναι ακόμη χειρότερο. Πως μια νέα διάσπαση είναι σχεδόν βέβαιη και η οποία προοιωνίζεται ότι θα σηματοδοτήσει την επιστροφή του σχήματος στα προ της οικονομικής κρίσης ποσοστά του.
Τρίτη και σπουδαιότερη παράμετρος, η εμφάνιση των έξι υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ στο DEBATE που με τόση επιτυχία οργάνωσε η δημόσια τηλεόραση. Εκεί φάνηκε πως το ΠΑΣΟΚ διαθέτει πρόσωπα με γνώση των θεμάτων, που πρεσβεύουν κάποιες αξίες και τα οποία μπορούν να διαφωνήσουν ή και να αλληλοκατηγορηθούν, αλλά με επιχειρήματα, με σεβασμό και με ευπρέπεια.
Θεωρώ λοιπόν πως το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε στο ενδιαφέρον των πολιτών σήμερα και στην διεκδίκηση της εξουσίας υπό προϋποθέσεις κάποια στιγμή στο μέλλον, κατακτώντας δικαιωματικά τη θέση του στο δίπολο αριστερά- δεξιά, κεντροαριστερά – κεντροδεξιά, απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.
*Βεβαίως πολλά θα κριθούν και από το πρόσωπο που θα κερδίσει τις εκλογές και θα καταλάβει τη θέση του προέδρου, καθώς όλοι τους έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, πρεσβεύουν άλλον τρόπο σκέψης, διαθέτουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο σήμερα και έχουν αρκετές διαφοροποιήσεις στην προγραμματική τους πρόταση.
Η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη θα σημαίνει πως το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει κούτσα-κούτσα να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την φθορά της κυβέρνησης, δίχως να μπορεί το ίδιο να την διευρύνει αυτή, η εκλογή του Χάρη Δούκα, θα το μετατοπίσει αριστερότερα αφήνοντας τον χώρο του πολιτικού κέντρου στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ ενδεχόμενη επικράτηση της Άννας Διαμαντοπούλου θα έχει ως αποτέλεσμα τη στροφή σε πιο συστημικές θέσεις- άρα κοντύτερα στον χώρο που σήμερα εκπροσωπεί ο πρωθυπουργός, με παράλληλη διεύρυνση της απόστασης από το πιο αριστερό κομμάτι του πολιτικού φάσματος.
*Τέλος, μια νίκη του Παύλου Γερουλάνου, εμφανίζεται αυτή την στιγμή ως ικανή να φέρει αμφίδρομη διεύρυνση ένθεν κακείθεν του χώρου που εκπροσωπεί σήμερα το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη, ασκώντας πίεση στο Μαξίμου και ταυτόχρονα βοηθώντας την επιστροφή όχι των πρωτοκλασάτων που το εγκατέλειψαν, αλλά μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων που διαχωρίστηκαν από την συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου και τον δρόμο που αυτή άνοιξε.
*Επειδή ωστόσο ουδείς δεν είναι μόνος του στο γήπεδο, το όποιο ΠΑΣΟΚ προκύψει μετά τις 6 και τις 13 Οκτωβρίου (δεύτερος γύρος στον οποίο θα αναμετρηθούν οι δύο πρώτη της πρώτης Κυριακής), θα δοκιμαστεί στο πεδίο απέναντι στα άλλα κόμματα και κυρίως στα δύο που βρίσκονται στα πλευρά του. Τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ ή εν πάση περιπτώσει, ότι προκύψει από αυτόν μετά την παρατεταμένη κρίση στην οποία βρίσκεται.
*Σε ό, τι αφορά στη ΝΔ, τα πράγματα δεν φαίνεται να βελτιώνονται στο αμέσως επόμενο διάστημα. Τόσο επειδή η κυβέρνηση δεν επιλέγει να αλλάξει ρότα ακολουθώντας φιλολαϊκότερη πορεία, όσο κι εξαιτίας των εσωτερικών της αναταράξεων που παρά την διαγραφή Σαλμά προβλέπεται να συνεχιστούν με την συμμετοχή μάλιστα των δύο πρώην πρωθυπουργών- Καραμανλή και Σαμαρά- που φέρονται να αποφάσισαν να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη καθ' οδόν προς την εκλογή του επόμενου προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και την ολοκλήρωση της δεύτερης τετραετίας της κυβέρνησης.
*Για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα είναι ευκολότερο να προβλεφθούν: πολλά κόμματα επανήλθαν από ήττες και ανέκτησαν δυνάμεις και επιρροή, αλλά αυτό δεν γίνεται μετά από εξευτελισμό. Το ξεκατίνιασμα και το χαμηλότατο επίπεδο αντιπαράθεσης, δημιουργεί την βεβαιότητα πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να συνυπάρξουν οι δύο και τρεις πόλοι υπό την ίδια στέγη μετά τις επικείμενες εκλογές νέου επικεφαλής, στις οποίες όποιος χάσει δεν παραμένει συνεργαζόμενος, αλλά φεύγει και αναζητά την τύχη του μέσω μιας νέας προσπάθειας
*Πάντως προπομπός του τι θα ακολουθήσει, θα φανεί την επόμενη Κυριακή, όπου θα δούμε αν οι έξι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και οι προεκλογικές τους εκστρατείες, καταφέρουν να οδηγήσουν στις κάλπες ψηφοφόρους πολύ περισσότερους από τους συνήθεις- τους σταθερούς ανθρώπους των μηχανισμών και του κομματικού σωλήνα.
Για να δούμε…
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 29.09.2024