Παρατηρώ με μεγάλο ενδιαφέρον την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε ένα κλασικό προσωποπαγές σχήμα καθ' εικόνα και ομοίωση του Στέφανου Κασσελάκη.
Ο νέος αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εργάζεται σκληρά, με σχέδιο και μεθοδικότητα για να διαμορφώσει ένα κόμμα χτισμένο γύρω από τον ίδιο: τις απόψεις του, την ιδιοσυγκρασία του, το προφίλ του, το στυλ του, τα θέλω του.
Εμφορούμενος από τον αμερικάνικο τρόπο του πολιτεύεστε -του να μιλάς ανοιχτά για τα πάντα χωρίς να κρύβεις πράγματα και να «ξεγυμνώνεις» τον εαυτό σου, μετατρέποντάς τον σε θέαμα- επιτίθεται στην δημόσια σφαίρα με μεθόδους life style, με αυτήν την ωμή ειλικρίνεια που εκπλήσσει, εντυπωσιάζει αλλά και υποβάλλει.
Δεν είναι εύκολο για τον Κασσελάκη να μετατρέψει σε …Αμερικάνικο, ένα κόμμα που ήταν αριστερό, που ήταν ακραία φιλελεύθερο σε ιδεολογικό επίπεδο και εξαιρετικά ενάντιο στο επιχειρείν και το…σύστημα, που αντιδρούσε σε οτιδήποτε θύμιζε κοινωνική οργάνωση δυτικού τύπου, που είχε μάθει σε εσωτερικές διαδικασίες στα όρια της εξάντλησης, που ήταν πρόθυμο να σταθεί αλληλέγγυο σε κάθε είδους κινητοποίηση, που είχε στην σημαία του τις μειοψηφίες, που ενίοτε συμπορεύονταν με κάθε πρόταση έκφρασης αλληλεγγύης ακόμη και με «εξτρεμιστικές ομάδες», που αρέσκονταν να βγάζει τη γλώσσα στον καθωσπρεπισμό κάθε είδους.
Αν στοιχημάτιζα πως δεν θα το κατάφερνε, θα έχανα το στοίχημα, καθώς δεν είχα συνυπολογίσει τρεις κρίσιμους παράγοντες:
- Ότι ο Αλέξης Τσίπρας με τον τρόπο που άσκησε τα αρχηγικά του καθήκοντα- ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του- εξανάγκασε τα παραδοσιακά στελέχη, μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, να βάλουν πολύ νερό στο κρασί τους (η συμμαχία με τον Καμμένο, η ένταξη πολλών ΑΝΕΛιτών στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που έγινε ΝΑΙ κλπ) διαμόρφωσαν ένα γόνιμο πεδίο για νέες μεταμπρφώσεις.
- Η μεγάλη ήττα του 2019 και η ακόμη μεγαλύτερη του 2023, που άπλωσε το σύννεφο της απογοήτευσης, πείθοντας τους πάντες πως δεν υπάρχει περίπτωση επανάκαμψης στην κούρσα της εξουσίας με οποιονδήποτε διάδοχο του Τσίπρα προερχόμενο από τα σπλάχνα της παράταξης κι εμφορούμενο από τις παραδοσιακές αξίες και θέσεις που εμφορούνταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
- Η σπουδή των πιο καθαρών αριστερών του κόμματος να αποχωρήσουν μόνοι τους και ήσυχα αμέσως μετά την εκλογή του Κασσελάκη, προεξοφλώντας πως αυτός σύντομα θα καταρρεύσει και θα διαλύσει την…Κουμουνδούρου
Κάπως έτσι, ο Στέφανος Κασσελάκης, από επισκέπτης που «είδε φως και μπήκε», κατάφερε σχεδόν εύκολα να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ενός ανδρός αρχή. Λέω «σχεδόν εύκολα» γιατί δεν πρέπει να μειώσω το ρίσκο που πήρε με τον «τσαμπουκά» που πούλησε στο πρόσφατο συνέδριο πετώντας το γάντι ακόμη και στον ίδιο τον Τσίπρα όταν ο τελευταίος του έθεσε ευθέως το δίλημμα είτε συμμορφώνεται προς τις υποδείξεις του, είτε θα προτείνει την αντικατάστασή του.
Το ύφος του Αλέξη Τσίπρα στην πρόσφατη εκδήλωση παρουσίασης του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, φανέρωνε κάτι περισσότερο από αμηχανία. Φανέρωνε την επίγνωση της αδυναμίας του να προβλέψει την επόμενη μέρα του κόμματος του, το οποίο παραδόθηκε κανονικά και ολοκληρωτικά πλέον στον Στέφανο Κασσελάκη.
Ακόμη πιο άβολα θα νιώθει ο Αλέξης Τσίπρας, παρακολουθώντας τις τελευταίες οβιδιακές μεταμορφώσεις που υφίσταται το κόμμα που ουσιαστικά αυτός δημιούργησε, από τον διάδοχό του, ο οποίος έφτασε στο σημείο να αποπειράται να οικειοποιηθεί ακόμη και το «πατρίς-θρησκεία- οικογένεια», να πλασάρεται ως θεόσταλτος επικαλούμενος θαύματα και θεϊκά μηνύματα στην κολυμβήθρα, να ψαρεύει υποψήφιους από τα πάνελ των πρωινάδικων, να επιδεικνύει το χλιδάτο σπίτι του και να αρνείται να απαντήσει όταν τον ρωτάνε για την περιουσιακή του κατάσταση και το πόθεν την απόκτησε.
Το να διαθέτει κάποιος μία οικονομική άνεση ή ακόμα ακόμα και να είναι αντικειμενικά πλούσιος, δεν είναι ούτε κακό, ούτε «ενοχοποιητικό». Άλλωστε, όλοι μας, γι’ αυτό δεν αγωνιζόμαστε νύχτα μέρα; Για να μπορέσουμε να έχουμε μια επιφάνεια οικονομική που θα μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε ορισμένες χαρές της ζωής που δυστυχώς κοστίζουν ακριβά και ταυτόχρονα να μην ανησυχούμε ολημερίς για τα καθημερινά.
Όμως, στην ελληνική κοινωνία του σήμερα και όπως η κατάστασή της έχει διαμορφωθεί μετά από τρία χρόνια πανδημίας, ενεργειακής κρίσης, πολέμων αλλά και εγχώριων παραγόντων που έβαλαν (κατά πολύ) το χέρι τους ώστε να ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι αυξήσεων, που πλέον δε μαζεύεται από πουθενά, εκεί που έφτασε, όλο και περισσότεροι βρίσκονται σε μόνιμη ανησυχία. Για το πώς θα πληρώσουν το ρεύμα, το νερό, το νοίκι και τη δόση του δανείου, πώς θα αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις των παιδιών, πώς πώς πώς...
Και πλησιάζοντας το Πάσχα, η κατάσταση δε μπορεί πια να κρυφτεί, ούτε κάτω από το χαλί για εκείνους που δεν έχουν, ούτε για την κυβέρνηση που επί των ημερών της ο πληθωρισμός άρχισε να τρέχει και πήρε γρήγορα τέτοια χαρακτηριστικά που χρειάστηκε ο νέος όρος greedflation (πληθωρισμός της απληστίας) για να περιγράψει τι συμβαίνει στην αγορά, ειδικά αναφορικά με τα τρόφιμα.
Για να είμαστε δίκαιοι, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, οι τιμές των εδεσμάτων της Σαρακοστής όσο και του πασχαλινού τραπεζιού, αυξάνονται λόγω μιας κακώς εννοούμενης εποχικότητας, η οποία ισχύει και τα Χριστούγεννα με τις γαλοπούλες και τον Αύγουστο με τις τιμές στα νησιά και την 25η Μαρτίου με τον μπακαλιάρο και πάει λέγοντας και... κλαίγοντας.
Όμως, το φετινό, δείχνει αφενός πόσο έχει ξεφύγει η κατάσταση στην αγορά και σε όλη την αλυσίδα της παραγωγής (από τον πρωτογενή τομέα έως το σούπερ μάρκετ), αφετέρου πώς οι περισσότεροι ή θα ζοριστούν πάνω από τις δυνατότητές τους (και πληρώνοντάς το ακριβά αργότερα) μόνο και μόνο για να τηρήσουν τα έθιμα ή θα τα αφήσουν πίσω τους, επιλέγοντας αντί του κατσικιού των 15 ευρώ, κάποια άλλα κρεατικά και αφήνοντας παραπονεμένα τα βαφτιστήρια.
Δυστυχώς, η κατάσταση έχει ξεφύγει εδώ και καιρό και τα όποια μέτρα έχουν ληφθεί, και μη αποτελεσματικά αποδείχτηκαν και άργησαν τόσο όσο χρειαζόταν ώστε να μοιάζει το πράγμα μη αναστρέψιμο.
Πάσχα είναι, θα περάσει, όμως αν δε γίνει κάτι άμεσα τόσο από τους κυβερνώντες όσο και από την κοινωνία, οργανωμένα και χωρίς μπρος πίσω, αλλά με αποφασιστικότητα, δε θα... πετάει μόνο το αρνί και το κατσίκι, αλλά και ό,τι βγάζει εν αφθονία η φύση...
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28.04.2024