Ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είναι σαν τους προκατόχους του. Σε αντίθεση με τους πρώην Προέδρους της Δημοκρατίας οι οποίοι μετά το πέρας της θητείας τους στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα παρέμεναν σιωπηλοί, ο τέως ΠτΔ αρέσκεται στις δημόσιες παρεμβάσεις. Αρκετές απ' αυτές έως τώρα ήταν πολιτικά άχρωμες, περισσότερο ακαδημαϊκού χαρακτήρα, σε απόλυτη συνάφεια και με την ακαδημαϊκή ιδιότητά του. Κάποιες άλλες, ωστόσο, είχαν σαφή πολιτική στόχευση, στέλνοντας το μήνυμα ότι ο τέως ΠτΔ δεν πρόκειται να ακολουθήσει την τακτική των προκατόχων του και ότι θα παρεμβαίνει συχνά πυκνά, όποτε το κρίνει εκείνος.
Ο έως τώρα δημόσιος λόγος του, πάντως, δεν είχε προκαλέσει αναταράξεις καθώς δεν περιείχε “γωνίες” και αφορούσε, επί το πλείστον, εθνικά θέματα. Ακόμη και οι όποιες διαφοροποιήσεις του από την κυβερνητική γραμμή ήταν αμυδρές, σχεδόν υπαινικτικές. Όλα αυτά μέχρι χθες. Μιλώντας στο Κομμένο της Άρτας, κατά την τελετή μνήμης των 317 Μαρτύρων Ηρώων του Κομμένου, θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας κατά την εγκληματική επιδρομή της 16ης Αυγούστου 1943, ο κ. Παυλόπουλος έκρινε σκόπιμο να αναφερθεί και στο θέμα των υποκλοπών. Η παρέμβασή του δε, πέρα από κάποια αυτονόητα περί σεβασμού των συνταγματικών διατάξεων και δη του άρθρου 19 του Συντάγματος που αφορά το απόρρητο των επικοινωνιών, είχε σαφέστατη πολιτική στόχευση, στο πρόσωπο του πρωθυπουργού.
Η αποστροφή του λόγου του τέως ΠτΔ ήταν η εξής: “Η πολιτική ευθύνη εκείνων, οι οποίοι ασκούν την εξουσία που τους έχει ανατεθεί με βάση την λαϊκή ετυμηγορία είναι, εκ φύσεως και εξ ορισμού, αντικειμενική. Άρα οι φορείς της εξουσίας αυτής πρέπει ν’ αναλαμβάνουν, στο ακέραιο, την πολιτική ευθύνη που τους αναλογεί, ενώ δεν νοείται η μετάθεσή της, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, σε άλλους”. Εν ολίγοις, κατά τρόπο έμμεσο, αλλά σαφέστατο, ο κ. Παυλόπουλος καθιστά πολιτικά υπεύθυνο για το ζήτημα των υποκλοπών αποκλειστικά τον πρωθυπουργό. Κάνει όμως κι ένα βήμα παραπάνω και τον καλεί ουσιαστικά να παραιτηθεί, όταν επισημαίνει ότι δεν νοείται η μετάθεση της πολιτικής ευθύνης, “καθ’ οιονδήποτε τρόπο, σε άλλους”.
Με τον τρόπο αυτό, και ασφαλώς σε πλήρη επίγνωση, ο τέως ΠτΔ συντάσσεται ευθέως με τη γραμμή ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο τυχαίο, δεν είναι άλλωστε, ότι η παρέμβασή του έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από τα ΜΜΕ τα οποία απηχούν τις απόψεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο left.gr το θέμα ήταν πρώτο σχεδόν καθ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας με τίτλο: “Σφοδρή επίθεση Παυλόπουλου σε Μητσοτάκη: Έχει την πολιτική ευθύνη για τις παρακολουθήσεις”, ενώ στο ρεπορτάζ γινόταν λόγος για “παρέμβαση – κόλαφος από τον τέως ΠτΔ για το μέγα σκάνδαλο”. Στο δε efsyn.gr το θέμα έπαιξε υπό τον τίτλο “Παρέμβαση 'φωτιά' Παυλόπουλου για τις υποκλοπές”, ενώ το ρεπορτάζ αναφερόταν σε “ηχηρή παρέμβαση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας που επέρριψε ευθύνες στον Κυριάκο Μητσοτάκη τονίζοντας παράλληλα πως «δεν νοείται η μετάθεσή της, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, σε άλλους».
Με την παρέμβασή του αυτή ο κ. Παυλόπουλος διέβη τον Ρουβίκωνα, αφαιρώντας κάθε ψήγμα πολιτικής ουδετερότητας από τον δημόσιο λόγο του. Ο τελευταίος που είχε κάνει κάτι τέτοιο ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος, τέσσερα χρόνια μετά την απομάκρυνσή του από την Προεδρία της Δημοκρατίας το 1985, με μία σιβυλλική δήλωσή του πριν από τις εκλογές του 1990, είχε λάβει σαφή θέση υπέρ της ΝΔ.
Είναι κοινό μυστικό ότι οι σχέσεις του τέως ΠτΔ με τον πρωθυπουργό βρίσκονται στο χειρότερο δυνατό σημείο. Ήταν έτσι κι αλλιώς προβληματικές, ήδη από το 2015 όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ο μόνος από τους βουλευτές της ΝΔ που αρνήθηκε θετική ψήφο κατά τη διαδικασία εκλογής του κ. Παυλόπουλου στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Μετά όμως την απόφαση του πρωθυπουργού να μην προτείνει την ανανέωση της θητείας του, παρά την επιμονή του Αλέξη Τσίπρα, αντιπροτείνοντας την Κατερίνα Σακελλαροπούλου για το αξίωμα ΠτΔ, οι σχέσεις τους θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι σχεδόν εχθρικές.
Έως τώρα, τα χτυπήματα από το περιβάλλον του τέως ΠτΔ κατά του πρωθυπουργού ήταν έμμεσα. Δεν στόχευαν απευθείας στο πρόσωπο του κ. Μητσοτάκη. Έστρεφαν τα βέλη κατά της κυρίας Σακελλαροπούλου με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα του φιλοκαραμανλικού Τύπου, με προφανή επιδίωξη να αναδείξουν ότι η επιλογή της, σε αντιδιαστολή με τον προκάτοχό της ήταν μέγα πρωθυπουργικό σφάλμα. Τώρα ο κ. Παυλόπουλος αποφάσισε να βγει ο ίδιος μπροστά, εγκαταλείποντας κάθε πρόσχημα. Δεν ξέρω εάν επιδιώκει κάποιο είδος ρεβάνς από τον κ. Μητσοτάκη. Η στάση του, πάντως, δεν αδικεί μόνο τον ίδιο. Αδικεί πρωτίστως τον θεσμό του ΠτΔ κι αυτό ισχύει ανεξαρτήτως προσώπων, όποιος κι αν ήταν ο τέως ΠτΔ, όποιος κι αν ήταν ο πρωθυπουργός.