Κείμενο Νίκος Οικονόμου
Αισίως τα 88 έχει πατήσει ο σημερινός καλεσμένος του «πρωινού καφέ». Περισσότερα από 50 τα πέρασε μέσα στις αίθουσες σύνταξης ως δημοσιογράφος. Γι’ αυτό και ο Αντώνης Κούρτης (περί ου ο λόγος), για πολλούς ένας πολύτιμος δάσκαλος της δημοσιογραφίας, χαρακτηρίζει την πορεία ως ένα δεύτερο καινούργιο πανεπιστήμιο. Ένα ταξίδι στον κόσμο των εφημερίδων που όπως λέει ξεκίνησε μάλλον τυχαία. Από τη «Δράση», μια εβδομαδιαία εφημερίδα στη Θεσσαλονίκη και ένα ρεπορτάζ φόνου στην Πιερία. Ακολούθησαν η «Θεσσαλονίκη» και γενικότερα ο όμιλος της Μακεδονίας, ο «Αγγελιοφόρος», αλλά και μια συνεχή παρουσία τόσο στα κεντρικά πολιτικά πράγματα όσο και στα θέματα της Θεσσαλονίκης. Κυβερνητικός εκπρόσωπος επί εποχής παντοδυναμίας του Ανδρέα Παπανδρέου, πρόεδρος της Εκθεσης και της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης, φίλος του Αντώνη Λιβάνη-ο Αντώνης Κούρτης έφτιαξε γνωριμίες και έκανε συνεργασίες με ουκ ολίγους επώνυμους. Ιωάννης Βελλίδης, Κατερίνα Βελλίδη, Χρήστος Λαμπράκης, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ετσι οι ιστορίες του είναι ατελείωτες. Όπως η περιπέτεια της δήλωσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1973 και πως αυτή βρέθηκε τελικά στις πρώτες σελίδες της Θεσσαλονίκης, αλλά και ο θυμός του Ανδρέα Παπανδρέου για κάποια εφημερίδα που τον χτυπούσε.
-Πίνετε πρωινό καφέ;
Απαραιτήτως. Το πρώτο που κάνω το πρωί ό,τι ώρα και αν ξυπνήσω είναι να πάω κατευθείαν στο μπρίκι.
-Τι καφές είναι;
Ένας τέτοιος (δείχνει το φλιτζάνι). Kαφές φίλτρου, χωρίς γάλα.
-Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Γεννηθήκατε το 1934.
Το 34.
-Στη Λάρισα;
Στη Λάρισα.
-Τι θυμάστε από εκείνα τα χρόνια;
Από τη Λάρισα δε θυμάμαι κάτι, γιατί με το που γεννήθηκα φύγαμε για την Αθήνα.
-Εκεί πήγατε σχολείο;
Το πρώτο σχολείο ήταν στην Αθήνα. Μείναμε εκεί μέχρι το 1945. Στα Σεπόλια. Στο λόφο του Σκουζέ.
Λεζάντα: Σε ηλικία 18 χρονών. Τότε που ξεκινούσε τις σπουδές στη Νομική του ΑΠΘ, που όπως λέει ήταν πόλος έλξης
-Και μετά Θεσσαλονίκη;
Και μετά Θεσσαλονίκη. Έδωσα εξετάσεις και μπήκα στη Νομική του ΑΠΘ το 1951 και έτσι εγκαταστάθηκα εδώ.
-Θέλατε να γίνετε δικηγόρος;
Δεν ξέρω. Ήμασταν δυο-τρεις φίλοι και λέγαμε «τι θα κάνουμε, τι δε θα κάνουμε» και είπαμε στο τέλος «Πάμε στη Νομική».
-Ήταν και της μόδας τότε.
Ήταν ένας πόλος έλξης. Δώσαμε εξετάσεις, μπήκαμε στη Σχολή για τέσσερα χρόνια και έτσι έμεινα στη Θεσσαλονίκη.
-Στους φίλους συμπεριλαμβάνονταν και ο Τριαρίδης;
Ο Ντίνος. Ε, βέβαια και ο Γιώργος ο Σιδηρόπουλος, φίλοι και κουμπάροι.
-Και δημοσιογραφία πώς ξεκινήσατε; Ήταν παιδική επιθυμία;
Όχι, τυχαία έγινε όλη η ιστορία. Τότε έβγαινε μια εβδομαδιαία εφημερία «η Δράση», που την έβγαζε ο Νάστος, με διευθυντή τον Κίμωνα τον Οικονόμου, ένα πολύ καλό παιδί. Ήταν μια εβδομαδιαία εφημερίδα που κυκλοφορούσε κάθε Δευτέρα. Η μισή σχεδόν ήταν αθλητική και περιείχε τα παιχνίδια της Κυριακής. Νομικός σύμβουλος ήταν ο Γιώργος ο Γούλας, ένας δικηγόρος που κατάγονταν από τα Τρίκαλα και με τον αδελφό του ήμασταν συμμαθητές. Ε, αυτός μου λέει κάποια στιγμή: «Δεν έρχεσαι στην εφημερίδα;». Έτσι ξεκίνησα στη «Δράση» που είχε τα γραφεία της επάνω από τον Τερκενλή, στην πλατεία Αριστοτέλους. Ξεκίνησα από εκεί και κόλλησα (γελάει).
Λεζάντα: Αρχές του 81, λίγο πριν αναλάβει τα ηνία της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης
Λεζάντα: Το μουστάκι ήταν το σήμα κατατεθέν του. «Το άφησα καμία εβδομάδα το '63 και μετά δεν το ξύρισα ξανά»
-Το μουστάκι από πότε;
Είναι από το 1963. Και την περίοδο της υπόθεσης Λαμπράκη. Από τότε το έχω. Το άφησα καμιά εβδομάδα να μεγαλώσει, μου άρεσε και μετά είπα «να το αφήσω».
-Τι ρεπορτάζ κάνατε;
Κατ’ αρχήν ελεύθερο. Και μετά μπήκα στην ύλη.
-Με τι μισθό;
Α, δε θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ο Νάστος μας πλήρωνε με την εβδομάδα.
-Το πρώτο ρεπορτάζ σας ποιο ήταν;
Ήταν ένας φόνος σε ένα χωριό της Κατερίνης. Δεν ξαναέκανα άλλο ρεπορτάζ, γιατί μπήκα στην ύλη. Έφτιαχνα, δηλαδή σελίδες.
-Είμαστε στο 1961, έτσι;
Ναι, 1961 με 1962.
-Η Θεσσαλονίκη είχε ιστορίες τότε. Ήταν η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ήταν ο Δράκος.
Ναι, μετά το 1963 ήρθε και με βρήκε ο Βελλίδης και μου είπε ότι ανοίγει μια καινούργια εφημερίδα, τη «Θεσσαλονίκη». «Αν θέλεις, έλα», μου είπε. Τότε διευθυντής της «Μακεδονίας» ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης , που ανέλαβε τη «Θεσσαλονίκη» και έμεινε διευθυντής της «Μακεδονίας» ο Κώστας ο Δημάδης Έτσι ξεκίνησα και έπεσα με τα μούτρα επάνω στη «Θεσσαλονίκη».
Λεζάντα: Στα τέλη της δεκαετίας του 50, ενώ έχει αρχίσει να εργάζεται ως δημοσιογράφος. «Υπήρχε ένα κλίμα περίεργο» δηλώνει
-Πόσο δύσκολα ήταν εκείνα τα χρόνια να κάνει κανείς δημοσιογραφία;
Πολύ δύσκολα, μιλάμε για το 1963. Υπήρχε και ένα κλίμα λίγο περίεργο, πολιτικά εννοώ. Ξεκίνησα από εκεί και κόλλησα στις εφημερίδες. Όταν έφυγε ο Ιωαννίδης, ο Βελλίδης μου ανέθεσε τη διεύθυνση της «Θεσσαλονίκης».
-Ο Βελλίδης τι άνθρωπος ήταν;
Κοίταξε (σκέφτεται). Ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος και καλός επιχειρηματίας. Δεν ήταν έτσι όπως τον χαρακτήριζαν διάφοροι αφελώς ή αν θέλεις και από μνησικακία ή ζηλοφθονία. Ήταν ένας καλός επιχειρηματίας, που φρόντιζε και τους δημοσιογράφους, γιατί πλήρωνε και καλά για εκείνη την εποχή.
-Ανέβαζε και κατέβαζε υπουργούς στη Βόρεια Ελλάδα;
Έναν ρόλο έπαιζαν όλοι οι μεγάλοι εκδότες. Στη Μακεδονία και τη Θράκη ήταν ο Βελλίδης, που έπαιζε και έναν πολιτικό ρόλο, στηρίζοντας κάποιους βουλευτές και υπουργούς για να αναδειχθούν.
-Η «Θεσσαλονίκη» έμεινε ανοικτή την περίοδο της δικτατορίας, έτσι δεν είναι;
Και η «Μακεδονία» και η «Θεσσαλονίκη» έμειναν ανοικτές. Όπως και «Το Βήμα» και «Τα Νέα». Αντίθετα η Βλάχου είχε κλείσει την «Καθημερινή».
-Είχατε λογοκρισία στην εφημερίδα εκείνα τα χρόνια; Πώς ήταν;
Εκείνα τα χρόνια και ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες της δικτατορίας ήταν πολύ σκληρή η κατάσταση. H λογοκρισία ήταν εγκατεστημένη μέσα στην εφημερίδα. Είχαν στείλει έναν ταγματάρχη, ο οποίος κάθονταν σε ένα γραφείο όλη την ημέρα και προσπαθούσε να διαβάσει όλα τα κείμενα των δημοσιογράφων. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να καθυστερεί η έκδοση της εφημερίδας (γελάει). Αντί να κυκλοφορήσουμε το πρωί βγαίναμε στις 3 και στις 4 το απόγευμα. Ο άνθρωπος δεν προλάβαινε να διαβάσει την εφημερίδα και να κόψει τα κομμάτια που δεν ήθελε...
-Υπάρχει μια ιστορία και με μια δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή την περίοδο της δικτατορίας που ήταν να δημοσιευθεί στις εφημερίδες. Τι είχε γίνει ακριβώς;
Αυτό συνέβη ένα χρόνο πριν πέσει η δικτατορία και ήταν μια πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί ο Καραμανλής που τότε βρισκόταν στο Παρίσι ήθελε να κάνει μια δήλωση. Την έστειλε σε όλες τις εφημερίδες. Απ’ όλες τις εφημερίδες η «Βραδυνή» είχε αποφασίσει να τη δημοσιεύσει. Μου τηλεφωνεί ο Βελλίδης από την Αθήνα και μου λέει: «Κατέβα κάτω, είναι επείγον». Κατεβαίνω κάτω και βρίσκω στο γραφείο του Βελλίδη και τον Αχιλλέα Καραμανλή, τον αδελφό του Κωνσταντίνου. Ο Βελλίδης με ρωτάει: «Διάβασέ την. Τι σκέφτεσαι να κάνουμε;». Με το που τη διάβασα ο Βελλίδης μου λέει: «Θα πάθουμε καμία νίλα, αν τη δημοσιεύσουμε. Θα μας κλείσουν». Ο Αχιλλέας ο Καραμανλής καθόταν εκεί και δεν μιλούσε. Του λέω λοιπόν του Βελλίδη: «Θα την βάλουμε τη δήλωση». Μου απαντά: «Εγώ δεν ξέρω τίποτα, ανέλαβε εσύ την ευθύνη». Πήρα τη δήλωση, ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη και εκείνο το βράδυ έδιωξα όλο το προσωπικό της εφημερίδας. Κράτησα μόνο τον Μανιό, που ήταν για το τυπογραφείο. Εγώ και ο Αντώνης ο Πεκλάρης ξέραμε μόνο τι θα γίνει. Την δημοσιεύσαμε λοιπόν, τη δήλωση Καραμανλή στη «Θεσσαλονίκη» και η εφημερίδα κυκλοφόρησε το πρωί. Ό,τι πρόλαβε δηλαδή να κυκλοφορήσει, γιατί στη συνέχεια κατασχέθηκε από την κυβέρνηση. Έστειλαν συνεργεία και μάζεψαν τις εφημερίδες.
-Και εσείς;
Εγώ επειδή κατάλαβα ότι θα με συλλάβουν έφυγα για τη Λαγόμανδρα της Χαλκιδικής, όπου είχαμε ένα κτήμα για να γλυτώσω το αυτόφωρο. Από τότε γίναμε φίλοι με τον Καραμανλή (γελάει).
-Δηλαδή;
Όταν επέστρεψε από τη Γαλλία με φώναξε στην Αθήνα και στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». «Σου είπα να έρθεις για να σε ευχαριστήσω για ό,τι έκανες», μου είπε. Βέβαια κάτι καταφέραμε και εμείς στη συνέχεια.
-Τι εννοείτε;
Πολλά χρόνια μετά καθώς έκανα μια βόλτα κοντά στα παλιά γραφεία της Ένωσης Συντακτών και διέσχιζα τη Στρατηγού Καλλάρη βλέπω αυτό το υπέροχο κτίριο, στο οποίο στεγάζεται σήμερα η Ένωση. Λέω: «Αυτό είναι πολύ ωραίο για την Ένωση Συντακτών». Ρωτώντας από εδώ και από εκεί μαθαίνω ότι ανήκει στην Εθνική Τράπεζα. Οπότε ζητώ ένα ραντεβού με τον Καραμανλή, που ήταν πλέον Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πήγα να τον δω. «Τι είναι;», μου λέει. Του λέω: «Είναι ένα κτίριο στη Στρατηγού Καλλάρη, το οποίο ανήκει στην Εθνική Τράπεζα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το πάρουμε για την Ένωση Συντακτών;» «Πολλά ζητάς», μου απαντά. «Αν μπορεί να γίνει, πρόεδρε» του ανταπαντώ. Ύστερα από καιρό ήμουν πλέον πρόεδρος στην ΕΣΗΕΜΘ και συνεδριάζαμε στα παλιά γραφεία. Χτυπά το τηλέφωνο και το σηκώνει ο Νίκος ο Καρράς. «Θα μιλήσετε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας» ακούγεται από την άλλη μεριά. Ο Καρράς μου δίνει το ακουστικό. «Ορίστε, κύριε πρόεδρε», λέω εγώ. «Το κτίριο είναι δικό σας», ακούω στο ακουστικό. «Πάρτε το και μην καθυστερείτε». Ήταν ο Καραμανλής.
Λεζάντα: Με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην αρχή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ως πρόεδρος της ΔΕΘ. «Γνωριστήκαμε το 1953 μέσω του Αντώνη Λιβάνη. Μόλις έγινε πρωθυπουργός το 1981 με έστειλε πρόεδρο στη ΔΕΘ»
-Η γνωριμία με τον Ανδρέα Παπανδρέου πώς έγινε;
Με τον Ανδρέα Παπανδρέου είχαμε μια επαφή από το 1953. Ήταν φίλος μου ο Αντώνης ο Λιβάνης και αυτός με σύστησε στον Ανδρέα. Μου είπε κάποια στιγμή: «Έλα κάτω να τον γνωρίσεις και να μιλήσουμε. Γιατί είναι η ελπίδα μας». Να φανταστείς ακόμη ζούσε ο πατέρας του Ανδρέα, ο Γιώργος Παπανδρέου. Έτσι έγινε η πρώτη επαφή και η σχέση συνεχίστηκε. Όταν το 1981 ανέλαβε πρωθυπουργός με έστειλε πρόεδρο στη Διεθνή Έκθεση.
-Επιστροφή στα της εφημερίδας και στη «Θεσσαλονίκη», όπου κάνατε πολλές καινοτομίες ως διευθυντής. Στήλη για την παιδεία και πολλές αθλητικές σελίδες. Ήσασταν ανοικτός στις νέες ιδέες;
Αντιθέτως με τη «Μακεδονία» που ήταν πιο σφικτή, με τη «Θεσσαλονίκη» κάναμε το μεγάλο άνοιγμα με τον Αντώνη τον Πεκλάρη και τον Σταύρο τον Ρεπανά. Το σκεφτήκαμε καιρό και αποφασίσαμε τις Δευτέρες η μισή εφημερίδα να είναι αθλητική. Και συγκέντρωσε ο Ρεπανάς ένα μεγάλο αθλητικό επιτελείο, με τον Γιώργο τον Τουρώνη αλλά και άλλους, που έβγαζε μια εφημερίδα κάθε Δευτέρα βασικά αθλητική. Έτσι άρχισε να ανεβαίνει η κυκλοφορία της εφημερίδας που έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, ξεπερνώντας και τη «Μακεδονία». Με κυκλοφορίες που ξεπερνούσαν την ημέρα και τις 100.000 χιλιάδες.
-Κάπου εκεί κάνατε και το άνοιγμα με τις σελίδες της παιδείας, έτσι δεν είναι;
Έτσι. Μαζί με τον Πεκλάρη κάναμε και το άνοιγμα στα θέματα της παιδείας και του Πανεπιστημίου. Που και αυτό βοήθησε την άνοδο της κυκλοφορίας της εφημερίδας.
-Κάποια στιγμή επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου διαβήκατε τον Ρουβίκωνα. Πρόεδρος της ΔΕΘ, γενικός γραμματέας Τύπου και Πληροφοριών και κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ήταν ωραίο το ταξίδι;
Σαν εμπειρία ήταν πολύ σημαντική γιατί ήμουν κάτι σαν η φωνή του πρωθυπουργού. Όμως ήταν δυσβάσταχτο και πολύ κουραστικό.
-Αναφέρεστε στην περίοδο που ήσασταν κυβερνητικός εκπρόσωπος;
Ναι, νύχτα-μέρα. Θυμάμαι τον συνάδελφο Αχιλλέα Χατζόπουλο. Με έπαιρνε στις 12 η ώρα τη νύκτα τηλέφωνο (γελάει). Ήθελε λέει μια ή δυο φορές την εβδομάδα μια αποκλειστικότητα και γι’ αυτό με έπαιρνε τα μεσάνυκτα (γελάει).
-Ποιος θεωρείτε ότι υπήρξε καλός κυβερνητικός εκπρόσωπος; Έχετε δει και παρατηρήσει πολλούς.
Νομίζω ότι ο Παναγιώτης ο Λαμπρίας έκανε την καλύτερη δουλειά. Ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Πολύ σοβαρός άνθρωπος, πολύ προσεκτικός, έκανε καλή δουλειά.
-Δύο λόγια για τον Αντώνη Λιβάνη;
Κατ΄αρχήν είναι Πατρινός (γελάει). Ο Παπανδρέου δεν τον διάλεξε τυχαία για να είναι το δεξί του χέρι. Όλα τα σοβαρά θέματα πριν καταλήξουν για οριστική απάντηση από τον Παπανδρέου περνούσαν από τον Λιβάνη. Ήταν 24 ώρες το 24ωρο απίκο.
-Αυτή η σχέση εξουσίας με τη δημοσιογραφία δεν είναι εύκολη. Πώς την ζήσατε;
(Σκέφτεται). Εξαρτάται από το επίπεδο παιδείας του καθενός. Αν είσαι λιγότερο μορφωμένος μπορεί να γίνεις και εκδικητικός.
-Πιέζει και κάποιες φορές η κεντρική εξουσία τις εφημερίδες και τα μέσα για να πάνε με τα νερά τους;
Θα σου πω ένα περιστατικό με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μου λέει κάποια στιγμή: «Τι θα γίνει με αυτήν την εφημερίδα (δε θα αναφέρω ποια), πολύ μας χτυπά. Δε πας να κάνεις μια βόλτα εκεί μπας και ηρεμήσουν;» Του λέω. «Πρόεδρε, εγώ είμαι δημοσιογράφος. Να πάω να πιέσω τον διευθυντή της εφημερίδας να μας κάνει το χατίρι, δε γίνεται». Η εφημερίδα έχει μια κυκλοφορία και στηρίζει αυτήν την κυκλοφορία πάνω στη γραμμή της. Αυτή η γραμμή μπορεί να βρίσκεται σε αντίθεση με το κυβερνών κόμμα. Δεν σημαίνει όμως αυτό ντε και καλά ότι πίσω από την εφημερίδα είναι κάποιο κόμμα.
-Το 1995 επανήλθατε στα παλιά λημέρια της ΔΕΘ. Το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον Σημίτης. Ήταν άλλο πράμα από το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου;
Ο Σημίτης ήταν χαμηλότερων τόνων άνθρωπος από τον Παπανδρέου, που ήταν επιθετικός. Όμως ήταν δουλευταράς, εν αντιθέσει με τον Παπανδρέου (γελάει).
-Γυρνάμε και πάλι στις εφημερίδες και στη «Θεσσαλονίκη». Η συνεργασία με την Κατερίνα Βελλίδη ήταν εύκολη;
Πολύ δύσκολη. Δεν καταλάβαινε το παιδί τι είχε κληρονομήσει. Και το λέω παιδί γιατί δεν μεγάλωσε ποτέ. Πέθανε σε ηλικία 14 και 15 ετών….
-Ήσασταν εφτά χρόνια σε θέση συμβούλου έκδοσης στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος». Ήταν εύκολο εγχείρημα να συνεργάζεστε με τον Αλέξανδρο Μπακατσέλο τον Χρήστο Λαμπράκη και τον Γιώργο Μπόμπολα, που ήταν οι εκδότες;
Ήταν δύσκολο με τον Μπόμπολα και πολύ εύκολο με τον Λαμπράκη. Σε μια σύσκεψη που είχαμε κάνει στην Αθήνα για τον «Αγγελιοφόρο» μου λέει ο Λαμπράκης μπροστά και στους δύο: «Εμείς οι δύο συνεννοούμαστε και καταλαβαινόμαστε, αυτοί όχι».
-Πάνω από 50 χρόνια στη δημοσιογραφία. Το ταξίδι ήταν όμορφο;
Πολύ σημαντικό. Ήταν πανεπιστήμιο, καινούργιο πανεπιστήμιο. Γύρισα όλο τον κόσμο, με πολύ κόσμο, πολλά προβλήματα. Πολύ σημαντικό ταξίδι. Με προσγείωσε στη ζωή των εφημερίδων.
-Σήμερα πώς βλέπετε τη δημοσιογραφία; Έχει αλλάξει πολύ με την κυριαρχία παλιότερα της τηλεόρασης και τώρα του ίντερνετ . Τι πρέπει να κάνουν οι εφημερίδες;
Το σκέφτομαι τακτικά αυτό το θέμα. Τι μπορεί να κάνει μια εφημερίδα για να ανακτήσει όχι μόνο μέρος της κυκλοφορίας της αλλά και το κύρος της; Ακόμη δεν έχω βρει απάντηση, γιατί το εγχείρημα είναι δύσκολο. Η λύση δεν είναι τα δώρα. Τη «Μακεδονία» τη διαβάζω κάθε Κυριακή και είναι μια συνήθεια που δεν μπορώ να αλλάξω.
-Πολιτικά πώς τα βλέπετε τα πράγματα; Τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Δεν είναι εύκολο πράγμα να κυβερνάς με τόσο τεράστια οικονομικά προβλήματα που υπάρχουν σήμερα. Νομίζω ότι κάνει όσο γίνεται πιο καλά τη δουλειά του. Αλλά είναι και γενικότερο θέμα, γιατί όλη η Ευρώπη υποφέρει. Αλλά εδώ να κάνουμε και μια σύγκριση σε σχέση με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
-Τι εννοείτε;
Είναι πολύ υποβαθμισμένη η Θεσσαλονίκη και είναι ευθύνη της κυβέρνησης αυτό. Θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα πράγματα στην πόλη. Είναι ντροπή αυτό που συμβαίνει με τα αρχαία στη Βενιζέλου. Τι θα πει βρέθηκαν αρχαία; Και επειδή βρέθηκαν αρχαία; Τα μαζεύεις -κυβέρνηση είσαι- τα πας αλλού και τελειώνεις! Δεν μπορεί να είναι η πόλη σε αυτήν την κατάσταση και να μη διαμαρτύρεται κανείς. Να υποβάλει την παραίτησή του ο δήμαρχος και να πει ότι «εγώ παραιτούμαι αν σε μερικούς μήνες δεν τελειώσει αυτή η ιστορία με τα αρχαία». Δεν μπορεί το κέντρο της πόλης να είναι κλειστό επειδή βρέθηκαν κάποια αρχαία. Τι κάνουν το Υπουργείο Πολιτισμού, η Αρχαιολογική Υπηρεσία και η κυβέρνηση; Είναι ντροπή αυτό το πράγμα.
-Στη θέση του Ανδρέα έχουμε σήμερα τον Νίκο Ανδρουλάκη. Πώς το βλέπετε;
Είναι καλό παιδί.