Φωτογραφίες Προσωπικό αρχείο Περικλή Πηλείδη
Πρωινός καφές με έναν «παρατηρητή και πρόθυμο εραστή της επικοινωνίας». Ετσι αυτοαποκαλείται ο Περικλής Πηλείδης, ο οποίος πάντως το πρωί πίνει τσάι, και όχι διπλό εσπρέσο, όπως ήπιε μαζί μας στο αγαπημένο του καφέ «Tenoroo» για χάρη του τίτλου της συνάντησής μας. Σε μια συζήτηση που είχε πολύ Θεσσαλονίκη, πολιτισμό, κινηματογράφο. Αλλά και πολιτική. Με θύμησες από την Ικτίνου με τον «λιγαπόλας» και τις πράσινες μέντες που αγόραζε και τον σχολείο που δεν του άρεζε. Με αναμνήσεις από τις κουβέντες στο σπίτι με τους γονείς του, παρέα με τον Αλέκο Σακελάριο, τον Μίμη Πλέσσα και τη Ροζίτα Σώκου και από τις συναντήσεις του -μαζί με τον Δημήτρη Φίστα από το θρυλικό «ακρόαμα»- με τον Σταύρο Ξαρχάκο που τόσο αγαπά. Μέσω του Φίστα γνωρίστηκε με τον Κώστα Καραμανλή με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια και ως υποψήφιος βουλευτής και βουλευτής αλλά και στη συνέχεια ως πρόεδρος της ΝΔ. Δικά του ήταν τα συνθήματα «το αύριο τώρα», «Ήρθε η ώρα του Καραμανλή» και «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε» Η πρώτη του εμπορική διαφήμιση δημοσιεύτηκε πάντως στην «Κυριακάτικη Μακεδονία».
Για το σήμερα δηλώνει απλά ότι «τα social media είναι μια σαλάτα που τις περισσότερες φορές δεν θα την ήθελες στο τραπέζι σου. Στην πολιτική επικοινωνία υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τα fake news και τον υποτιθέμενο πλουραλισμό όπου ο καθένας γίνεται ειδικός, γίνεται δικαστής κα εισαγγελέας μαζί».
Ως προεκλογικό σλόγκαν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη προτείνει το «Αν όχι εγώ, τότε ποιος;» και για τη ΝΔ το «Καλύτερα από ό,τι περιμένατε». Ενώ για τον Αλέξη Τσίπρα σημειώνει ότι ένα σλόγκαν που θα του ταίριαζε θα ήταν το «Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά». Τέλος στον υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης θα σύστηνε να παρουσιάσει μια Θεσσαλονίκη του μέλλοντος, ψηφιακή και ανθρώπινη. «Χρειαζόμαστε επαναστατικές ιδέες και μια ιδέα αν δεν είναι επικίνδυνη, δεν είναι ιδέα», λέει. Ρίχνει δε στο τραπέζι και το σύνθημα «μην αλλάξετε πόλη, αλλάξτε δήμαρχο».
-Πίνετε πρωινό καφέ;
Ξυπνάω συνήθως 8:00 με 8:30 το πρωί ακούγοντας Τρίτο Πρόγραμμα και προτιμώ να πίνω τσάι. Ο καφές που πίνουμε σήμερα μαζί είναι για να υποστηρίξω τον τίτλο του άρθρου (γελάει).
-Και μετά ποδήλατο. Ποια είναι η αγαπημένη σας διαδρομή στη Θεσσαλονίκη;
Προσπαθώ να κάνω ποδήλατο κάθε πρωί, τουλάχιστον πέντε μέρες την εβδομάδα. Το ποδήλατο, εκτός από άσκηση, είναι και ψυχαγωγία, είναι παιχνίδι. Ανακαλώ λίγο την παιδική μου ηλικία και έχω εναλλαγές εικόνας πιο γρήγορα από το να περπατάω. Η διαδρομή που προτιμώ είναι από το κέντρο, παραθαλάσσια έως το γυμναστήριο της Μίκρας, χωρίς φυσικά να μπω μέσα, και επιστροφή.
-Και στην Αθήνα;
Από την Πλάκα όπου μένω κάνω αρκετές φορές σιρκουί γύρω από το βράχο της Ακρόπολης. Το Σάββατο και την Κυριακή κατεβαίνω μέχρι την παραλία στον Άλιμο και τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες για μπάνιο στη Γλυφάδα ή στη Βούλα.
-Τι σκέφτεστε όταν κάνετε ποδήλατο;
Σκέφτομαι όλα αυτά που έχω να κάνω την υπόλοιπη ημέρα και νιώθω τυχερός που μπορώ να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου. Είναι προκαταβολική αποσυμπίεση από αυτό που έρχεται.
-Γεννηθήκατε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Τι θυμάστε από την πόλη του 60;
Δεν θυμάμαι και πολλά γιατί ήμουν σχετικά μικρός. Μία αμυδρή εικόνα από την μαυρίλα της χούντας έχω στο μυαλό μου.
-Δημοτικό σχολείο στην Ικτίνου;
Και γυμνάσιο. Και λύκειο. Στο 2ο στην Ικτίνου.
Το σχολείο δεν μου άρεσε ποτέ. Φρόντιζα να βγαίνω πρόεδρος της τάξης για να την κοπανάω για «υποθέσεις» του σχολείου. Υπήρξε στιγμή που καθηγητής με παρακάλεσε να κλείσουμε ραντεβού για να καταφέρει να με εξετάσει έστω μια φορά. Δεν ήμουν καλός μαθητής και ως δυσλεκτικός, το πράγμα γινόταν χειρότερο. Στα διαγωνίσματα και στις εξετάσεις έκλεβα σχεδόν πάντα.
Απέναντι στο υπόγεια ήταν ο «λιγαπόλας» (γελάει).
-Θρυλικός. Και εγώ από εκεί ψώνιζα….
Από εκεί αγοράζαμε ένα τσιγάρο και ένα κουτί σπίρτα και φυσικά πράσινες μέντες, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι δεν θα μυρίζει η αναπνοή μας. Εκεί έβγαλα δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Δώδεκα χρόνια στο ίδιο στενό που τότε δεν ήταν πεζόδρομος.
Λεζάντα: Με τη μητέρα του, τον Αλέκο Σακελλάριο, τον Μίμη Πλέσσα και τη Ροζίτα Σώκου στο σπίτι του. «Εφυγαν χαρούμενοι και μισοζαλισμένοι αφού μας άφησαν ένα αυτόγραφο με ανεξίτηλο μαρκαδόρο επάνω στο καπάκι του πιάνου μας, που υπάρχει ακόμη».
-Σπίτι οι συζητήσεις ποιες ήταν;
Στο σπίτι είχαμε πολιτικές συζητήσεις και θυμάμαι μαζί με τον πατέρα μου να σκύβουμε πάνω στο ραδιόφωνο ακούγοντας Deutsche Welle και να μου εξηγεί τι κακό μας βρήκε με τη χούντα. Ακούγαμε μουσική και μιλούσαμε πολύ για κινηματογράφο και φωτογραφία. Είχαμε και ωραίες παρέες. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 -δε θυμάμαι ακριβώς ημερομηνία- έχουν έρθει στο σπίτι μας μεσημέρι για να δοκιμάσουν την εξαιρετική κουζίνα της μητέρας μου ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Μίμης Πλέσσας με τις συζύγους, η Ροζίτα Σώκου, η κόρη της η Ειρήνη και η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου. Αυτή η εκπληκτική παρέα είχε βρεθεί στη Θεσσαλονίκη γιατί ήταν στην επιτροπή του φεστιβάλ κινηματογράφου. Με μεζέδες, αρκετό ούζο και τον Μίμη Πλέσσα στο πιάνο ξεκίνησαν να τραγουδάνε όλοι μαζί τραγούδια του και τραγούδια σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου, ο οποίος μας έλεγε και ιστορίες για κάθε τραγούδι. Περνούσαμε ωραία, περνούσε η ώρα και παραλίγο να χάσουν την προβολή. Τους επανέφερε στην τάξη η Ροζίτα και αποχώρησαν χαρούμενοι και μισοζαλισμένοι αφού μας άφησαν ένα αυτόγραφο με ανεξίτηλο μαρκαδόρο επάνω στο καπάκι του πιάνου μας.
Υπάρχει ακόμη.
Λεζάντα: Έκθεση στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τους Βασίλη Φωτόπουλο και τον Διονύση Φωτόπουλο. «δύο μεγάλες μορφές της ελληνικής σκηνογραφίας και ενδυματολογίας»
-Άλλες παρόμοιες συναντήσεις με πρόσωπα και ωραίες στιγμές;
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σχεδιάσαμε και διοργανώσαμε μαζί με την αγαπημένη μου Άννυ Στεφανίδου μία μεγάλη έκθεση στον Πύργο του Μύλου για δύο καλούς μας φίλους τον οσκαρικό Βασίλη Φωτόπουλο και τον Διονύση Φωτόπουλο - δύο μεγάλες μορφές της ελληνικής σκηνογραφίας και ενδυματολογίας. Περάσαμε δύο εβδομάδες παρέα, σχεδιάζοντας στους τέσσερις ορόφους του Πύργου ένα πρωτοποριακό εκθεσιακό show. Συμπαραστάτες μας ο Νίκος Στεφανίδης του Μύλου, ο Άγγελος Δεληβοριάς του μουσείου Μπενάκη και η σκηνογράφος και ενδυματολόγος Έλλη Παπαγεωργακοπούλου.
Την περίοδο πριν από την Πολιτιστική Πρωτεύουσα, έκανα στενή παρέα με το Σταύρο Ξαρχάκο, ο οποίος ως καλλιτεχνικός διευθυντής του οργανισμού της πολιτιστικής πρωτεύουσας ζούσε τότε στη Θεσσαλονίκη. Βρισκόμασταν σχεδόν κάθε μέρα για φαγητό με το Σταύρο παρέα με δύο πολύ καλούς μου φίλους, τον Δημήτρη Φίστα και τον Μάκη Τρυφωνίδη. Ήμασταν εμείς που τον παρασύραμε σε ωραίες αξέχαστες βραδιές με πολύ τραγούδι στο «ακρόαμα» του Φίστα. Όποτε βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ο Σταύρος, έχουμε την τύχη και οι τρεις μας να βρισκόμαστε και πάλι μαζί του, με αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και μέγιστο συνθέτη.
Λεζάντα: Το 1995 με τον Σταύρο Ξαρχάκο: «Βρισκόμασταν σχεδόν κάθε ημέρα μαζί, παρέα με δύο πολύ καλούς μου φίλους, τον Δημήτρη Φίστα και τον Μάκη Τρυφωνίδη»
-Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης; Πώς ήταν;
Στη σχολή Καλών Τεχνών μπήκα με εξετάσεις αφού είχα τελειώσει τη σχολή γραφικών Τεχνών στα ΤΕΙ στην Αθήνα. Tη σχολή Καλών Τεχνών δεν την έζησα όπως θα ήθελα γιατί τότε δούλευα. Και δούλευα πυρετωδώς. Tότε σχεδίασα τα λογότυπα και τις συσκευασίες για τα ζαχαροπλαστεία Αγαπητός, Family, ARTOS Χατζηφωτίου, Plaisir και ξεκίνησα να κάνω και τις πρώτες καμπάνιες. Aπό εκείνη την εποχή αυτό που μου έμεινε πολύ έντονα ως ανάμνηση είναι η συμμετοχή μου στην BIENNALE νέων της Ευρώπης με ένα πολύ μεγάλο εικαστικό show στο περίπτερο 12 της ΔΕΘ με συγχρονισμένες προβολές τριών χιλιάδων slides που είχα φωτογραφήσει και επεξεργαστεί ένα-ένα. Ήταν ένα φιλόδοξο σχέδιο, με ένα θεαματικό φινάλε με μια τεράστια τζαμαρία που έπεφτε από ψηλά και γινόταν θρύψαλα. Tα χρήματά μου έφταναν για 3 ημέρες show και είχα επιστρατεύσει την αδερφή μου την Αμαλία και φίλους μου ως τεχνικό προσωπικό για την υλοποίηση. Για καλή μου τύχη πέρασε τότε από το περίπτερο η Μελίνα Μερκούρη, είδε το show, της άρεσε και μου έδωσε τα χρήματα για να προσθέσω οπωσδήποτε και μία τέταρτη μέρα.
-Μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη του 80 με την πολιτικοποίηση πολύ έντονη. Συμμετείχατε;
Κρίνοντας με τα σημερινά δεδομένα δεν θεωρώ ότι η αντιπαράθεση εκείνης της εποχής ήταν πολύ έντονη. Όχι, δεν συμμετείχα ενεργά γιατί δούλευα πολύ.
-Αλήθεια πώς αυτοχαρακτηρίζεσθε; Διαφημιστής, επικοινωνιολόγος, σύμβουλος επικοινωνίας ή τι;
Μου ταιριάζει πιο πολύ παρατηρητής και πρόθυμος ερασιτέχνης της επικοινωνίας. Το ερασιτέχνης με την έννοια του εραστή της τέχνης της επικοινωνίας.
-Επαγγελματικά πως δόθηκε η δική σας εκκίνηση;
Μόλις είχα επιστρέψει από την Αθήνα και έψαχνα να συνεργαστώ ως freelancer με διαφημιστική εταιρεία. Εκεί με βρήκε και με βούτηξε ο Γιώργος ο Κωνσταντινίδης, ένας πολύ ωραίος άνθρωπος που μου άνοιξε και πόρτες και παράθυρα Η πρώτη διαφήμιση που έκανα και δημοσιεύτηκε στις επιλογές της «Μακεδονίας» ήταν για το ΝΑΚ.
Λεζάντα: Προεκλογικός Νίκος Ταχιάος εν έτει 1989: «Βγάλαμε μία σειρά από αφίσες που είχαν κοινωνικά μηνύματα χωρίς καθόλου το πορτρέτο του σε αυτές. Μία από αυτές ήταν για την πρόληψη κατά του AIDS»
-Με τον Νίκο Ταχιάο είχατε και μια πρωτοποριακή καμπάνια. Διηγηθείτε λίγο την ιστορία.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1985 είχα κάνει δύο καμπάνιες που είχαν κάνει κάποια αίσθηση, μία για τον Τάσο Σπηλιόπουλο και μία για τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Ο Νίκος, βλέποντας αυτές τις δύο καμπάνιες, με πλησίασε το 1989 στις εθνικές εκλογές και κάναμε κάτι που ήταν αρκετά πρωτοποριακό: βγάλαμε μία σειρά από αφίσες που είχαν κοινωνικά μηνύματα χωρίς καθόλου το πορτρέτο του σε αυτές. Μία από αυτές ήταν για την πρόληψη κατά του AIDS. Χρησιμοποιήσαμε δύο πολύ ωραία ροζ προφυλακτικά που σχημάτιζαν γυαλάκια με το μήνυμα «γνώση η καλύτερη προστασία». Αυτό έκανε αρκετά μεγάλη εντύπωση και το 1990 ανέλαβα και την καμπάνια για τον Κωνσταντίνο Κοσμόπουλο για το δήμο Θεσσαλονίκης όπου κέρδισε και τις εκλογές. Ο Νίκος ήταν από τους πολιτικούς που με εμπιστεύτηκε τότε, προφανώς έχοντας άγνοια κινδύνου. Τον θεωρώ αδερφό μου και τον άνθρωπο που με βοήθησε σε όλο το κομμάτι που έχει να κάνει με τη δραστηριότητά μου στην πολιτική επικοινωνία.
-Πώς γνωριστήκατε με τον Κώστα Καραμανλή;
Τον Κώστα Καραμανλή μού το σύστησε πρώτη φορά o φίλος μου Δημήτρης Φίστας και ανέλαβα την καμπάνια του ως υποψήφιου βουλευτή Α’ Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι τον πατέρα του τον κύριο Αλέκο που ήταν η ήρεμη δύναμη του γραφείου στην οδό Τσιμισκή.
Λεζάντα: Kάπου στα τέλη της δεκαετίας του 90 με τον Κώστα Καραμανλή και τη Νατάσα Παζαΐτη
-Ποιο ήταν το σλόγκαν του ως υποψηφίου;
Στις εκλογές του 1993 είχα προτείνει το «Ώρα Καραμανλή», ήρθε η ώρα του Καραμανλή. Αποφασίσαμε τότε να το βάλουμε στο συρτάρι για να το χρησιμοποιήσουμε όταν θα έρθει όντως η ώρα Καραμανλή και έτσι το αντικατέστησα με το σύνθημα «το αύριο τώρα» που πάλι έκλεινε λίγο το μάτι σε αυτό που επρόκειτο να γίνει στις επόμενες εκλογές. Το 1996 χρησιμοποιήθηκε το «Ώρα Καραμανλή». Το «ήρθε η ώρα του Καραμανλή» συνόδευσε τον Καραμανλή και στις εθνικές εκλογές του 2000 και του 2004.
Λεζάντα: Στου ουζερί του Μύλου το 1998. Με τον Ζύλ Ντασέν, τον Αγγελο Δεληβοριά, τον Κώστα Καραμανλή και τη Νατάσα Παζαΐτη
-Την περίοδο της ΝΔ επί Καραμανλή σχεδιάσατε την κεντρική καμπάνια. Ποιο ήταν το σύνθημα;
Την περίοδο του Καραμανλή σχεδίασα την πανελλήνια καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας το 2000, το κεντρικό σύνθημα ήταν το «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε». Ήταν κάτι με σημάδεψε και ενώ στην αρχή το είχαν απαξιώσει, για κάποιο λόγο αυτό κάπως περπάτησε και εγώ έχω την ψευδαίσθηση ότι κάτι καλό έκανα.
Μου επιτέθηκαν όμως άγρια οι παλαιομοδίτες νεοδημοκράτες για τα τηλεοπτικά σποτάκια και σχεδόν με λιντσάρανε επειδή είχα καταργήσει από την καμπάνια τον πυρσό. Ένδεκα χρόνια μετά σχεδίασα το λογότυπο της ΝΔ με ένα σύμβολο - σήμα «που όλο κάτι να θυμίζει αλλά να μην ξέρεις τι». Όποιος ήθελε να δει τον πυρσό τον έβλεπε, οι υπόλοιποι πάλι όχι.
Λεζάντα: Γελοιογραφία από το «Βήμα» την εποχή του Καραμανλή, όταν έβαλε… φωτιά στους παραδοσιακούς Νεοδημοκράτες καταργώντας τον πυρσό
-Και με τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο κάνατε μια προχωρημένη αφίσα. Πώς έγινε;
Το 1985, όταν έκανα την καμπάνια του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, για να υπενθυμίσουμε το αθλητικό προφίλ του σκέφτηκα μία φωτογραφία που θα τον έδειχνε σκυμμένο να δένει τα αθλητικά παπούτσια από ένα πολύ όμορφο μικρό κοριτσάκι. Αυτό το κοριτσάκι είναι η Σίσσυ Χρηστίδου.
Με τον Παπαγεωργόπουλο δουλέψαμε ξανά μαζί το 1998 όταν σχεδιάσαμε την καμπάνια του ως υποψήφιος δήμαρχος την πρώτη φορά που εξελέγη.
-Μια ιστορία ενδεικτική της πολιτικής σας επικοινωνίας και πολιτικής διαφήμισης που σας έχει μείνει όλα αυτά τα χρόνια ποια ήταν;
Από τις πολιτικές διαφημίσεις που έχω κάνει μου έχουν μείνει αυτήν του Σπύρου Βούγια ως υποψήφιου δημάρχου Θεσσαλονίκης με το Συνασπισμό το 1998. Άλλη μια καμπάνια που ευχαριστήθηκα πολύ ήταν του Απόστολου Τζιτζικώστα το 2014 που αντί για εκλογικό κέντρο λειτουργήσαμε ένα εκθετήριο - παντοπωλείο που προωθούσε προϊόντα της Κεντρικής Μακεδονίας. Το είχαμε βαφτίσει «Μακεδονική Φιλοξενία» . Στις εκλογές του 2019 κάναμε κάτι αντίστοιχο με καινοτόμα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Δεν μπορώ φυσικά να παραλείψω την πανελλήνια καμπάνια της ΝΔ το 2000.
-Ποιος πολιτικός σας έχει μείνει θετικά στη μνήμη από τη συνεργασία σας;
Ο Ευρωβουλευτής Νίκος Βακάλης, ίσως γιατί δεν ήταν πολιτικός με τα συνηθισμένα συμβατικά χαρακτηριστικά του Έλληνα πολιτικού.
-Κάνατε και εκτός πολιτικής πολλά πράγματα. Η καλύτερή διαφήμιση σας ποια θεωρείτε ότι ήταν;
Έχω σχεδιάσει σήματα λογότυπα και branding για πολλές εταιρείες. Mερικά λογότυπα που σχεδίασα πριν από 30 και 35 χρόνια τα βλέπω να κυκλοφορούν ακόμη όπως της «Euromedica» του αυτοκινητόδρομου «Εγνατία Οδός AE» του «ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ» του «Χατζηφωτίου». Αυτό μου δίνει μια μικρή χαρά. Από καμπάνιες ξεχωρίζω αυτή του ομίλου εθελοντών κατά του καρκίνου του «Αγκαλιάζω» που το βάφτισα κιόλας. Στην καμπάνια αυτή καταφέραμε και πείσαμε ανθρώπους ανταγωνιστές όπως η τότε Υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη με τον πρώην Υπουργό Θεόδωρο Πάγκαλο, τους δύο αρχηγούς των ομάδων του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να είναι αγκαλιασμένοι στην ίδια φωτογραφία και στο τηλεοπτικό spot και τον Λάκη Λαζόπουλο με τον ίδιο τον εαυτό του ως «γύφτος» και «κυρία βορείων προαστίων» από τους χαρακτήρες του στους 10 Μικρούς Μήτσους. Αυτή τη δουλειά την κάναμε εθελοντικά. Άλλη ωραία δουλειά ήτανε για την Alumil. Ταξιδεύοντας σε πολλές χώρες όπως το Μπαχρέιν, την Ιορδανία, την Ουκρανία, την Ισπανία, φτιάξαμε ταινίες όπου αρχιτέκτονες εξηγούσαν για τα έργα που σχεδίασαν με συστήματα Alumil.
Λεζάντα: «Έχω σχεδιάσει σήματα λογότυπα και branding για πολλές εταιρείες. Mερικά λογότυπα που σχεδίασα πριν από 30 και 35 χρόνια τα βλέπω να κυκλοφορούν ακόμη»
-Σήμερα πώς βλέπετε τον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας; Πόσο έχει αλλάξει εξαιτίας των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης;
Τα social media παίζουν τον δεύτερο πιο σημαντικό ρόλο μαζί με την τηλεόραση.Τα social media είναι μια σαλάτα που τις περισσότερες φορές δεν θα την ήθελες στο τραπέζι σου. Στην πολιτική επικοινωνία υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τα fake news και τον υποτιθέμενο πλουραλισμό όπου ο καθένας γίνεται «ειδικός», γίνεται δικαστής κα εισαγγελέας μαζί.
-Πως κρίνετε τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέχρι στιγμής;
Οι προγραμματικές δηλώσεις και η σύνθεση της κυβέρνησης μόλις κέρδισε τις εκλογές ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Στην έως τώρα διαδρομή του, έχει καταφέρει να λειτουργεί με γρήγορα αντανακλαστικά παρά τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που έτυχαν. Να προσθέσω εδώ και ένα μικρό θαύμα, αυτό της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και της ψηφιοποίησης του δημόσιου τομέα.
Του ξέφυγαν όμως κάποιες κινήσεις που θα τις χαρακτήριζα πολιτικές γκάφες γιατί ήταν κινήσεις ανώφελες και χωρίς ουσιαστικό λόγο.
-Ποιο προεκλογικό σλόγκαν θα του πήγαινε;
Σε παρόμοιες ερωτήσεις δεν απαντώ ποτέ σοβαρά (γελάει), αλλά θα κάνω μια προσπάθεια. Για τον ίδιο θα πρότεινα το slogan «Αν όχι εγώ, τότε ποιος;»
Όσο για τη Νέα Δημοκρατία έχω προτείνει το «Καλύτερα από ό,τι περιμένατε»
-Και ο Αλέξης Τσίπρας; Τι άφησε πίσω του η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Ένα σλόγκαν που θα του ταίριαζε;
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη. Ίσως από τους μετρημένους στα πέντε δάχτυλα ενός χεριού μετά τη μεταπολίτευση. Πιστεύω πως ήρθε και θα μείνει. Η αίσθηση που έχω είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην εξουσία έχοντας άγνοια κινδύνου. Στην συνέχεια συμβιβάστηκε με τις απαιτήσεις Ευρώπης και Αμερικής και κατάφερε να περάσει στην Ελλάδα πράγματα, που δεν θα μπορούσε να περάσει καμιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Κάποια από αυτά ήταν απαραίτητα, Υπό αυτήν την έννοια θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν μια χρήσιμη κυβέρνηση ειδικού σκοπού και άμεσης εξυπηρέτησης.
Ένα σλόγκαν που θα ταίριαζε στον Αλέξη Τσίπρα θα ήταν «Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».
-Στο τέλος κάτι για τη Θεσσαλονίκη: Αν είχατε για πελάτη έναν υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης από το μηδέν, δηλαδή θα τον δημιουργούσατε, τι στρατηγικής διαφήμισης θα του ετοιμάζατε;
Να παρουσιάσει μια Θεσσαλονίκη του μέλλοντος, ψηφιακή και ανθρώπινη ταυτόχρονα, με τολμηρές ιδέες και εξτρεμιστικές αλλαγές χωρίς να φοβηθεί την συντηρητική κριτική και απόρριψη. Χρειαζόμαστε επαναστατικές ιδέες και μια ιδέα αν δεν είναι επικίνδυνη, δεν είναι ιδέα. Προτείνω κεντρικό μήνυμα «μην αλλάξετε πόλη, αλλάξτε δήμαρχο».
