Με όποιον κυβερνητικό παράγοντα και να μιλήσεις, είτε αυτός βρίσκεται κοντά ή μακρύτερα από το Μαξίμου, είτε μέσα σε αυτό, το μήνυμα που με επιμονή εκπέμπουν είναι ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν εκλογές το φθινόπωρο».
Για να γίνουν μάλιστα πιο πιστευτοί, επικαλούνται δύο επιχειρήματα:
Πρώτον, ότι ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος να πείσει την κοινή γνώμη πως ό, τι λέει το εννοεί και πως είναι σταθερά προσηλωμένος στην θεσμική λειτουργία του πολιτεύματος (εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια).
Δεύτερο, ότι οι επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν καθορίζονται από το στενό κομματικό συμφέρον αλλά από αυτό που χρειάζεται η χώρα, που δεν είναι άλλο από την ολοκλήρωση της εργώδους προσπάθειας να κλείσει ο κύκλος της πανδημίας με τις μικρότερες δυνατές απώλειες -σε ζωές και αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία και την κοινωνία- και να ανοίξει ο νέος κύκλος της ανάπτυξης.
Αυτό που υποστηρίζουν είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν δελεάζεται από την προοπτική να… τελειώσει τον Τσίπρα (που χάνοντας διπλές εκλογές μάλλον θα εγκαταλείψει την ηγεσία του κόμματός του), γιατί είναι σίγουρος πως όποτε και να γίνουν εκλογές θα νικήσει, λόγω των αποτελεσμάτων της πολιτικής του κι όχι εξαιτίας της σύγκρισής του με τον αρχηγό της αντιπολίτευσής.
Για να πω το κρίμα μου, τα ακούω αυτά και τα καταγράφω, αλλά δεν τα πιστεύω. Είναι πολύ ωραία για να είναι αληθινά.
Στην Ελλάδα έχουμε μάθει οι αποφάσεις του εκάστοτε πρωθυπουργού να υπαγορεύονται όχι από τις υποσχέσεις του, ούτε από το τι βολεύει ή ωφελεί τον τόπο, αλλά το πώς θα κατατροπώσει τους αντιπάλους του και πώς θα αυξήσει την επιρροή του κόμματός του και την προσωπική του ισχύ.
Έχουμε δει δηλαδή στο παρελθόν, να διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους πως δεν θα υπάρξουν πρόωρες εκλογές και μόλις εδραιωθεί η πεποίθηση για αυτό, να προκηρύσσονται με την επίκληση ενός ασήμαντου λόγου. Εννοείται ότι αυτό έγινε προκειμένου να αιφνιδιαστεί ο αντίπαλος, να πιαστεί στον ύπνο ή να εξαναγκαστεί να τρέχει άρον άρον σε προεκλογική εκστρατεία σε μια στιγμή που δεν είναι καθόλου προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο (ανοιχτά εσωκομματικά μέτωπα κλπ).
Αναλύοντας τα δεδομένα στην χώρα, θα ισχυριζόμουν πως ο πρωθυπουργός θα επέλεγε να κάνει εκλογές τέλη Σεπτεμβρίου (με την απλή αναλογική του ΣΥΡΙΖΑ κι άρα ακυβερνησία) και νέες εκλογές τον Νοέμβριο (με την ενισχυμένη αναλογική που η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψήφισε), ώστε να εξασφαλίσει μια καθαρή τετραετία στην οποία θα μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, χωρίς να εμποδιστεί σε σημαντικό βαθμό από την αντιπολίτευσή του, οι επικεφαλής της οποίας (Τσίπρας, Φώφη), θα αντιμετωπίσουν κύματα δυσφορίας στα κόμματά τους, στην περίπτωση που δεν καταφέρουν τουλάχιστον να αυξήσουν τα ποσοστά τους σε σύγκριση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Τον Σεπτέμβριο θα ξέρουμε.
*********************************************************************************************
* Η εμβολιαστική «Ελευθερία» που θα φέρει και την... κυριολεκτική προχωρά με ταχείς ρυθμούς, όμως καθώς έχουμε αποκλειστεί από το Euro, ήρθε η ώρα να επιδοθούμε στο αγαπημένο μας σπορ, τον διχασμό.
Κι αφού για το εάν υπάρχει κορονοϊός ή όχι κι αν είναι απλή γριπούλα ή... πανούκλα, μαλώσαμε αρκετά, το νέο γήπεδο της δημόσιας αντιπαράθεσης το οποίο μόλις άρχισε να υποδέχεται όχι φιλάθλους αλλά χουλιγκάνους, είναι αυτό της επόμενης ημέρας του εμβολιασμού και συγκεκριμένα των «προνομίων» που πρέπει ή δεν πρέπει να απολαύσουν όσοι έτειναν το μπράτσο τους υπέρ της υγείας της δικιάς τους και των άλλων.
* Θεωρώ πως η συζήτηση τέθηκε ευθύς εξαρχής με τρόπο λανθασμένο και τα αποτελέσματά της μπορεί να είναι ακόμη και ολέθρια, αφού η κοινωνική συνοχή πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί έστω και σ’ αυτά τα χαμηλά επίπεδα που υπάρχει στη χώρα μας. Τι πάει να πει δηλαδή «προνόμιο»; Τη λέξη όλα αυτά τα χρόνια φρόντισαν κυρίως οι πολιτικοί ένθεν κακείθεν να τη φορτώσουν μ’ ένα αχρείαστο και βαρύ αρνητικό φορτίο. Ενώ, λοιπόν, το «προνόμιο» έχει κατά βάση θετικό πρόσημο, με το να χρησιμοποιείται τόσα χρόνια για να προσδώσει αρνητικά χαρακτηριστικά στον φέροντα ή να του ακυρώσει όσα πετυχαίνει με την αξία του, καθώς η αφετηρία του ήταν μέτρα μπροστά από τους άλλους, έφτασε να είναι κάτι κοντά σε βρισιά.
Έτσι, το άνοιγμα της συζήτησης περί προνομίων στους εμβολιασμένους, επομένως περί μειονεκτημάτων αν όχι τιμωρίας στους υπόλοιπους, βάζει αυτό που λένε στο ποδόσφαιρο, αυτογκόλ από τα αποδυτήρια.
* Και για να επιχειρήσω από την πλευρά μου να τη φέρω στο... σωστό δρόμο, πρέπει να καταλάβουν όλοι, έστω και ενάμιση και πλέον χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας, την ουσία του κορονοϊού και το πώς αυτός μας πήρε... παραμάζωμα. Εφόσον, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με έναν ιό που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και γι’ αυτό κλειστήκαμε μέσα τόσους μήνες και γι’ αυτό κοντέψαμε να καταστραφούμε οικονομικά για πάντα κι εφόσον το μοναδικό όπλο μας είναι το εμβόλιο, προφανώς κι ο εμβολιασμένος θα μπορεί να απολαύσει σιγά σιγά μια κανονικότητα. Δεν πρόκειται για προνόμιο, όμως, αλλά για το λογικό, είτε μιλάμε για την περίφημη κοινή λογική είτε για την επιστημονική.
* Πώς δηλαδή μπορεί να ταξιδέψει ξανά έστω μέχρι το χωριό του ο αρνητής του εμβολίου, που πλέον του προσφέρεται με άνεση και ασφάλεια, χωρίς να κάνει και ένα και δύο τεστ και χωρίς να συμπληρώσει κάποιου είδους έγγραφο; Εφόσον είναι επικίνδυνος να διασπείρει τον ιό εξαιτίας του οποίου η χώρα μας θρηνεί περισσότερους από 12.000 ψυχές, ναι θα ταλαιπωρηθεί και θα ταλαιπωρείται από εδώ και στο εξής. Δεν είναι προνόμιο, λοιπόν, να ταξιδέψει ο εμβολιασμένος με το πιστοποιητικό του, ούτε να μπει μέσα σε καταστήματα για να φάει αύριο μεθαύριο, εφόσον δεν συμβάλλει πλέον στη μετάδοση του ιού.
* Από την άλλη, οι κραυγές δε βοηθούν κανέναν. Πόσο μάλλον όταν προέρχονται από κυβερνητικά χείλη και μιλούν για απολύσεις των μη εμβολιασμένων κι άλλες διακρίσεις. Ο εμβολιασμός είναι πρωτίστως ιατρική πράξη, η υποχρεωτικότητα ερευνάται από την επιτροπή βιοηθικής και είναι πρωτίστως θέμα ηθικής που δεν μπαίνει σε κουτάκια, δεν υπάρχει εύκολη απάντηση, ακόμη κι απ’ όσους έχουν τεκμηριωμένη άποψη.
* Ας σταματήσουμε, λοιπόν, εδώ να μιλάμε για «προνόμια», ας βάλουμε το ζήτημα στη σωστή του βάση, δηλαδή τι επιτρέπεται ιατρικά και τι όχι, τι είναι επικίνδυνο εν μέσω πανδημίας και τι όχι κι ας αφήσουμε τις εμμονές και τις υπερβολές στην άκρη, γιατί η ιστορία είναι γεμάτη σκοτεινά παραδείγματα από «βιολογικούς» διαχωρισμούς και πού αυτοί οδήγησαν.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13.06.2021