«Είμαστε πολύ προβληματισμένοι σχετικά με τη Θεσσαλονίκη υπό την έννοια ότι δεν είναι σαφές πόσο η κατάσταση που δημιουργήθηκε από το σεισμό του 1978 έχει πλήρως θεραπευτεί κι επουλωθεί. Αν τα σπίτια που ήταν κόκκινα και κίτρινα έχουν αποκατασταθεί και μάλιστα έχουν αποκατασταθεί σωστά και κυρίως αν έχουμε σχέδια αντιμετώπισης και οργάνωσης…» λέει στο makthes.gr ο σεισμολόγος Κώστας Παπαζάχος απαντώντας σε ερώτηση για το τι θα γινόταν στην πόλη μας, με παρόμοιο σεισμό (μέγεθος, εστιακό βάθος κλπ) της Αλβανίας. «Ο προβληματισμός αφορά στα αυτοκίνητα, στη δόμηση, στον πληθυσμό που έχει… πολλαπλασιαστεί σε σχέση με το 78. Προσπαθώ να σκεφθώ τι θα… μετακινηθεί στην πόλη της Θεσσαλονίκης ύστερα από ένα μετρίου μεγέθους σεισμό, όπου όλοι θα είναι στα αυτοκίνητα και στους δρόμους».
Ο καθηγητής του ΑΠΘ επισημαίνει στο makthes.gr ότι δεν γνωρίζει «αν υπάρχει κάποιος ειδικός επιχειρησιακός σχεδιασμός για την Θεσσαλονίκη, μπορεί να υπάρχει και να το αγνοούμε (ως σεισμολόγοι και ΑΠΘ). Γενικά κατά καιρούς έχουμε κληθεί σε κάποιες συσκέψεις, όμως για ειδικά σχέδια σε σχέση με αναμενόμενες επιπτώσεις για την πόλη της Θεσσαλονίκης δεν γνωρίζω. Μπορεί να έχουν γίνει και να μην μας έχουν καλέσει» Λέει ακόμη ότι «τα τελευταία τριάντα χρόνια, στην Αλβανία σε μια χώρα υψηλής σεισμικότητας, δεν είχαν μεγάλο σεισμό από σύμπτωση, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της αντισεισμικής ασφάλειας. Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος στην Ελλάδα. Θα είμαστε αδικαιολόγητοι να θεωρούμε ότι είμαστε ασφαλείς σε μια χώρα επίσης πολύ υψηλής σεισμικότητας».
«Τα γερά σπίτια είναι η καλύτερη προστασία από οποιοδήποτε σεισμικό γεγονός»
Για το μοντέλο μακροπρόθεσμης πρόγνωσης σεισμών που είχε ξεκινήσει ο Βασίλης Παπαζάχος ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ -και πατέρας του- απαντά ότι «υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα και υποσχόμενα στοιχεία όμως σε πρακτικό επίπεδο, σε επίπεδο αντισεισμικής πολιτικής, η αξιοποίηση τους είναι πολύ δύσκολη. Αυτή η αξιοποίηση πρέπει να γίνει με πολύ συντεταγμένο τρόπο και δυστυχώς -για να είμαι ειλικρινής- δυσκολευόμαστε να πείσουμε την ελληνική πολιτεία να επικαιροποιήσει τους αντισεισμικούς κανονισμούς, όχι στο κομμάτι που εξαρτάται από το χρόνο που θα αλλάζει ανά δεκαετία, αλλά στο… μόνιμο κομμάτι. Σκεφθείτε ότι ο κανονισμός μας όσον αναφορά τις σεισμικές δράσεις έχει φτιαχτεί με δεδομένα είκοσι ετών πριν, ενώ τα δεδομένα έχουν εικοσιπλασιαστεί.
Φωνάζουμε ότι κάτι πρέπει να γίνει και δυστυχώς δεν μπορούμε να πείσουμε την πολιτεία να κάνει αυτό το βήμα… Πόσο μάλλον να την πείσουμε να αλλάζει και τις εκτιμήσεις και την εστίαση της ανά πενταετία. Είμαστε πολύ πολύ πίσω, όχι μόνο σε επιστημονικό αλλά και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Δεν υπάρχουν συνθήκες ωριμότητας σήμερα στις κοινωνίες ώστε να αποδεχτούν μια άποψη που θα λέει, πχ η Α περιοχή είναι πιο επικίνδυνη την επόμενη δεκαετία από τη Β. Είναι πιθανό ότι αν κάτι τέτοιο γινόταν γνωστό, οι επιπτώσεις θα ήταν πολύ χειρότερες από τις επιπτώσεις του ίδιου του σεισμού, κι αυτό ας το κρατήσουμε στην άκρη του μυαλού μας…»
Μ.Α.Καραπαναγιωτίδου