Ένα αξιοθέατο με το ωραιότερο μπαλκόνι της Θεσσαλονίκης, που βλέπει σε όλο τον κόλπο του Θερμαϊκού είναι η οικεία Τέλλογλου στην Αριστοτέλους, που ανοίκει στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών και τον Απρίλιο του 2016 άνοιξε στο κοινό έχοντας μετατραπεί σε ένα «μικρό μουσείο» με ξεναγήσεις για όσους θέλουν να μυηθούν στην ιστορία του ζεύγους (Αλίκης και Νέστωρα Τέλλογλου) το οποίο αποτέλεσε πυλώνα της εικαστικής τέχνης της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.
Ο χώρος που παρέμενε κλειστό λόγω της πανδημίας άνοιξε και πάλι σήμερα την πόρτα του για να παρουσιαστεί ένας εξαίρετος τόμος στις σελίδες του οποίου παρουσιάζεται ο ευρύτερος απολογισμός της τελευταίας δεκαετίας του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών.
Πάνω από 103 εκθέσεις, τουλάχιστον δύο μεγάλες διεθνείς συνεργασίες ετησίως, πρωτότυπες ιδέες με αναφορές σε θέματα, αλλά και εκδηλώσεις μουσικής, λογοτεχνίας, εκπαιδευτικά προγράμματα κ.α. είναι ένας μικρός μόνο απολογισμός που χαρακτηρίζει την τελευταία δεκαετία ενός από τους πιο δραστήριους πολιτιστικούς οργανισμούς στη Θεσσαλονίκη και ευρύτερα την Ελλάδα, του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών.
Χαλεπάς στους 18000 επισκέπτες
Οι «πιο δύσκολες, οι πιο δαπανηρές και οι πιο απλωμένες εκτός Ελλάδας» όμως ήταν οι τελευταίες λίγο πριν τον covid, όπως είπε η διευθύντρια του Ιδρύματος. Σε αυτές συγκαταλέγονται έκθεση γλυπτικής ενός Γάλλου δημιουργού που ανέδειξε ο Ιόλας (σταμάτησε λόγω κορονοϊού), η έκθεση «Λεωνίδας – Ναπολέων – Μπότσαρης» που «έφερε στη Θεσσαλονίκη πολύ σημαντικά έργα και άνοιξε υποθέματα για όλη την ευρωπαϊκή ιστορία με πολλές ανακαλύψεις», αλλά και η έκθεση Σπιτέρη που δεν είχε καλή έκβαση λόγω του δεύτερου κύματος του covid γι’ αυτό θα παρουσιαστεί ξανά την Άνοιξη του 2023 ενώ θα ταξιδέψει στην Τεργέστη, τη Βενετία και ίσως την Κάτω Ιταλία.
Τέλος, πολύ μεγάλη ήταν και η έκθεση που παρουσιάστηκε πρόσφατα για τον Γιαννούλη Χαλεπά και έφτασε τους 18000 επισκέπτες.
Σήμερα το Τελλόγλειο είναι γεμάτο, αφού λειτουργεί ήδη από τις 23 Σεπτεμβρίου η έκθεση «Θησαυροί Φιλελληνικής Ζωγραφικής» από τη Συλλογή του Ιδρύματος Αντώνιος Ε. Κομνηνός, ενώ παρουσιάζεται και μια έκθεση για το περιβάλλον. «Με αυτήν εγκαινιάζουμε έναν νέο τρόπο για το τι κάνουμε σε αυτές τις δύσκολες εποχές που έχουμε. Δεν είναι μόνο ο covid, αλλά και η οικονομική δυσχέρεια και η πραγματική δυσκολία με τους πολέμους να αναπτυχθούν οι διακρατικές συνεργασίες που αυτή την περίοδο είναι δύσκολες και επικίνδυνες
Σκεφτήκαμε να αναπτύξουμε τις συλλογές μας με άλλο τρόπο, με άλλη ματιά και αυτό είναι ένα πρώτο μικρό δείγμα. Πρόκειται για έργα του Τελλογείου και είναι μια πρόκληση να δούμε σε αυτά την κλιματική αλλαγή», σημείωσε η κ. Βουτυρά.
Η τρίτη έκθεση είναι ενός άγνωστου σχετικά καλλιτέχνη του Αριστοτέλη Βασιλικιώτη, η κόρη του οποίου έκανε μια δωρεά 170 έργων στο Ίδρυμα, ενώ τέλος παρουσιάζεται μια «συγκινητική δωρεά» της Ελένης Βασιλοπούλου που έκανε μια σειρά έργων για το θέμα του καρκίνου του μαστού.
«Ξεριζωμοί μέσα από την τέχνη»
Πολύ φωτεινό παρουσιάζεται όμως και το μέλλον για το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, εφόσον βέβαια οι συνθήκες το επιτρέψουν. Στις 16 Δεκεμβρίου εγκαινιάζεται στους χώρους του η έκθεση με τίτλο «Ξεριζωμοί μέσα από την τέχνη», που αποτελεί το βλέμμα του οργανισμού στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Με αφορμή το μεγάλο σύνολο σχεδίων και ακουαρέλας του ζωγράφου Σπύρου Παπαλουκά, μια αγορά που έγινε μέσα στην πανδημία στην έκθεση συναντώνται ο ίδιος και άλλοι δύο σπουδαίοι δημιουργοί, ο Φώτης Κόντογλου και ο Στρατής Δούκας.
Η πρόεδρος του δ.σ. του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών αναφέρθηκε στη μεγάλη εκτίμηση που έχουν φορείς του εξωτερικού στον οργανισμό με τους οποίους συνεργάζεται και τις άριστες σχέσεις που έχει το ίδρυμα με όλη την Ευρώπη.
Τέλος, η κ. Βουτυρά αναφέρθηκε στη μεγάλη συλλογή του Τελλόγλειου που περιλαμβάνει περί τα 12000 έργα και πρέπει να αξιοποιηθεί, ενώ για την πολιτιστική πολιτική του Υπουργείου Πολιτισμού είπε χαρακτηριστικά: «Το ΥΠΠΟ έπρεπε να βοηθάει περισσότερο τους οργανισμούς που δεν είναι κρατικοί. Δεν θέλω να πω ότι δεν έχει σταθεί δίπλα μας, αλλά όχι όσο θα έπρεπε. Πρέπει να γίνουν αλλαγές στη νομοθεσία και στο θέμα των δωρεών. Έτσι θα σώζαμε πολλά κομμάτια υλικού πολιτισμού που θα μπορούσαν αυτό να το αναπτύξουν».