Δεν ξέρω αν χαίρομαι, λυπάμαι ή ανησυχώ με αυτά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ με την δικαστική έρευνα κατά του Ντόναλντ Τραμπ, τη σύλληψη και τις εις βάρος του κατηγορίες.
Από την μια χαίρομαι που η πραγματικά ανεξάρτητη αμερικανική δικαιοσύνη, φέρεται στον τέως «πλανητάρχη» όπως θα αντιμετώπιζε τον οποιοδήποτε πολίτη. Ειδικά για εμάς τους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει στο άλλα μέτρα και σταθμά ανάμεσα στους προβεβλημένους και τους κοινούς θνητούς, μόνον αισθήματα θαυμασμού και ζήλιας προκαλεί η διαπίστωση πως στην μητρόπολη του καπιταλισμού τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», δεν είναι (τελείως) αποδεκτά.
Από την άλλη λυπάμαι για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η αμερικανική κοινωνία, η οποία χωρίς να έχει συνέλθει ούτε κατ’ ελάχιστο από τον χαμό και τον «εμφύλιο» που προκάλεσε ο Τραμπ όταν ήταν ο ένοικος του Λευκού Οίκου, τώρα βυθίζεται εκ νέου στο χάος και ακόμα δεν είδαμε και τίποτα, μιας και έρχονται εκλογές και η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι.
Και για όσους επιχαίρουν που μαλώνουν τα... αμερικανάκια μεταξύ τους, να θυμίσω πως η Αμερική ως υπερδύναμη είναι το βασικό αντίβαρο σε καθεστώτα σαν αυτά του Πούτιν ή του συμμάχου του, της Κίνας και κανέναν δημοκράτη δεν τον συμφέρει να είναι τόσο πληγωμένη και απαξιωμένη.
Το κυριότερο ωστόσο συναίσθημα που με κατακλύζει, είναι η ανησυχία για το πού πάει η Αμερική, επομένως και το πού πάει ο κόσμος, αν θεωρήσουμε ως δεδομένο πώς αυτή δίνει τον τόνο.
Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν αντί να προχωρά μπροστά, αντί να ξεφορτώνεται τον πατροπαράδοτο πουριτανισμό που τη διακρίνει, η χώρα που όλα επιτρέπονται στο βωμό του φιλελευθερισμού και των… αμερικάνικων συμφερόντων να εξεγείρεται για θέματα τελείως ηθικοπλαστικά, τα οποία στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη θα απασχολούσαν μόνον κουτσομπολίστικα περιοδικά και τα πρωινάδικα της τηλεόρασης.
Αναλογίζομαι πώς ο ίδιος ο Τράμπ, πέρασε αβρόχοις ποσίν (τουλάχιστον προς το παρόν) την αυταπόδεικτη υποκίνηση από μέρους του των πρωτοφανών επεισοδίων που προκάλεσαν οπαδοί του εισβάλλοντας στο Καπιτώλιο για να σταματήσουν τη διαδικασία επίσημης αναγόρευσης του Μπάιντεν σε πρόεδρο των ΗΠΑ.
Αναλογίζομαι επίσης τον Κλίντον που έκανε δύο πολέμους (ο ένας εξ αυτών μάλιστα ήταν ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας) και παραπέμφθηκε με το ερώτημα της αποπομπής για τα ψέματα για τη Λεβίνσκι, έστω και εάν αυτό που έχει μείνει στη συλλογική συνείδηση ως κατηγορία είναι πώς πήγαν να τον ρίξουν για το… λεκέ στο φουστάνι της Λεβίνσκι.
Όπως και αναλογίζομαι την βίαιη διακοπή της καριέρας του Στρος Καν ο οποίος από φαβορί για εκλογή στη θέση του προέδρου της Γαλλίας, οδηγήθηκε σε αμερικάνικη φυλακή όταν μία καμαριέρα στις ΗΠΑ κατήγγειλε ότι επιδίωξε να την παρασύρει στο κρεβάτι του.
Ο Γάλλος πολιτικός απαλλάχθηκε, καθώς η κατηγορία δεν αποδείχτηκε αλλά η ημερομηνία υποβολής υποψηφιότητας για τα Ηλύσια Πεδία παρήλθε με τον τότε Γάλλο πρόεδρο του ΔΝΤ να βρίσκεται υπό κράτηση, πράγμα που δημιούργησε σκέψεις (έντονες) για σχεδιασμένη «δουλειά» των μυστικών υπηρεσιών που δεν θα ήθελαν τον σοσιαλδημοκράτη Στρος Καν στο τιμόνι της μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας.
Στα δικά μας, τα αντίστοιχα πράγματα δεν είναι καθόλου ίδια. Ή μάλλον είναι τελείως διαφορετικά. Εδώ καθένας μπορεί ανεμπόδιστα να βγαίνει δημοσίως και να ξεφουρνίζει ψέματα ή αλήθειες για τα προσωπικά δεδομένα πρώην συντρόφων του, χωρίς κανένας δικαστής να τον καλεί για εξηγήσεις και δίχως κανείς δημοσιογράφος των πάνελ που βιοπορίζονται από κιτρινισμούς, να τον ρωτήσει με ποιο δικαίωμα λέει αυτά που λέει.
Αναφέρομαι φυσικά στην πρόσφατη περίπτωση του Ανδρέα Μικρούτσικου που βγήκε ον κάμερα για να περιγράψει προσωπικές στιγμές του με την Όλγα Τρέμη, την οποία κατά δήλωση του, ο ίδιος την έκανε…γυναίκα.
Ακολούθως, τη σκυτάλη πήρε ο Γιώργος Λιάνης που αφηγήθηκε τον… θυελλώδη- όπως ο ίδιος χαρακτήρισε- έρωτά του με την εξαιρετική ηθοποιό Αιμιλία Υψηλάντη. Δεν σταμάτησε όμως εκεί, για να συνεχίσει αποκαλύπτοντας πως ούτε η εθνική μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη κατάφερε να μείνει ανεπηρέαστη από την σαγήνη του και του… χίμηξε!
Όσο κι αν στύβω το μυαλό μου, δεν μπορώ να καταλάβω τι ωθεί αυτούς τους δύο πασίγνωστους ανθρώπους σε αυτές τις ενέργειες. Είναι η διαπίστωση πως δεν προκαλούν πλέον κανένα ενδιαφέρον στην κοινή γνώμη και καταφεύγουν σε ακρότητες γιατί δεν μπορούν να αντέξουν την λησμονιά; Και τι έχουν στο μυαλό τους για να νομίζουν ότι θα ενδιαφερθεί η κοινή γνώμη για να μάθει τι έκαναν οι εν λόγω πριν από σαράντα και πενήντα χρόνια;
Μήπως πάλι είναι θέμα ηλικίας που ερμηνεύεται με το γνωστό «ου γαρ έρχεται μόνον», ή το άλλο το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»;.
Αδυνατώ να αποφανθώ.
Και άντε, ο αδερφός του λαμπρού συνθέτη Θάνου Μικρούτσικου, τόσος ήταν. Από το Γιώργο Λιάνη, είχα άλλες απαιτήσεις.
Τέλος πάντων. Αλλά ακόμη και να θέλεις να καυχηθείς για τα έργα και τις ημέρες του βίου σου και να βγάζεις φόρα παρτίδα τη ζωή σου και τις… κατακτήσεις σου, δικαιούσαι να το κάνεις χωρίς την έγκριση των ανθρώπων τα ονόματα των οποίων αναφέρεις για να δομήσεις την σπουδαιότητά σου;
Πόσο απρεπές! Πόσο αγενές! Πόσο απαράδεκτο!
Πόθεν ορμώμενοι και με τι σκέψη καταλήγουν στην απόφαση να φωτίσουν το τι συνέβαινε σε κλειστά δωμάτια, χωρίς να περάσει από το μυαλό τους ότι οι φερόμενες ως παρτενέρ τους, ενδέχεται να μη θέλουν να παραβιαστεί η δική τους προσωπική ζωή.
Αναγνωρίζουν ότι και εκείνες έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν αν θέλουν ή όχι να αποκαλυφτεί το προσωπικό τους απόρρητο;
Αναλογίζονται πως μια γυναίκα που έχει προχωρήσει με τον τρόπο που επιθυμούσε την ζωή της, δικαιούται να μην θέλει να παραβιαστεί η ατομική της σφαίρα; Σκέφτονται πως μία γυναίκα έχει το δικαίωμα να προστατέψει την τωρινή της συνθήκη (με συζύγους, παιδιά, κλπ) από την δημόσια διαρροή ενός μυστικού της που για δικούς της λόγους το κρατούσε κρυφό;
Κοντολογίς, αν εγώ νιώθω καλύτερα να το παίζω Δον Ζουάν, δικαιούμαι να διαταράσσω την ισορροπία ανθρώπων που κάποτε μοιράστηκαν κάτι με εμένα, ασχέτως αν στη συνέχεια το άφησαν πίσω, δεν το παραδέχτηκαν ποτέ, το ξεπέρασαν ή ακόμη κι αν μετάνιωσαν για αυτό;
Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων.
Για να είμαι, πάντως, ακριβής επισημαίνω πως στις περιπτώσεις Τραμπ, Κλίντον, Στρος Καν κλπ οι κατηγορίες βασίστηκαν σε συγκεκριμένα ποινικά ή πολιτικά αδικήματα και δεν «κάθισαν στο σκαμνί» για τις όποιες σχέσεις. Όμως αυτό που μένει και αυτό που σε όλες τις περιπτώσεις εξόργισε τον κόσμο ήταν το σεξουαλικό σκάνδαλο και όχι τα όποια πιο βαριά ατοπήματα ή ακόμα και κακουργήματα μπορεί να τους βάρυναν, αλλά ουδέποτε βρέθηκαν αδιάψευστα στοιχεία.
* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 09.04.2023