Την αποχώρησή του από την ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και την και την ανεξαρτοποίησή του. ανακοίνωσε ο Στέλιος Κούλογλου μέσω ανοιχτής επιστολής προς τον Στέφανο Κασσελάκη.
Στην επιστολή του ο κ. Κούλογλου σημειώνει πως «η κατάσταση που διαμορφωθεί στο κόμμα στερείται σοβαρότητας», ενώ κατηγορεί τη νέα ηγεσία του κόμματος για «έλλειψη σοβαρής αντιπολίτευσης».
Παράλληλα, απευθυνόμενος προς τον Στέφανο Κασσελάκη, τονίζει πως «Όποτε δίνεται ευκαιρία να διατυπωθούν οι προγραμματικές σας θέσεις βρίσκονται στους αντίποδες αυτών που υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα».
Ακολουθεί η επιστολή:
Προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ
Αξιότιμε κ. Κασσελάκη
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο κόμμα στερείται σοβαρότητας, την ίδια στιγμή που επιχειρείται μια βίαιη ανατροπή τής μέχρι τώρα πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνοντας κι άλλο λάδι στη φωτιά. Σε αυτές τις συνθήκες για όσους ήθελαν να κρατήσουν μια ανεξάρτητη στάση, η κατάσταση είναι ανυπόφορη.
- Η έλλειψη σοβαρής αντιπολίτευσης είναι μία από τις βασικές αιτίες για τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράστηκε και στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Ήδη πριν την εκλογή σας, η δημόσια συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την προσωπική σας ζωή κι όχι γύρω από τις πολιτικές σας προτάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να τροφοδοτεί με κουτσομπολιά τα πρωϊνάδικα, ενώ ο κ. Μητσοτάκης έχει αφεθεί μόνος και ανενόχλητος να κάνει πολιτική στα δελτία ειδήσεων.
Αυτό δεν έχει συμβεί στην ιστορία των αξιωματικών αντιπολιτεύσεων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Για αυτό έχετε εσείς τη βασική ευθύνη και παρά τις σχετικές επισημάνσεις, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μόλις χθες, προσπαθώντας να δικαιολογήσετε παλαιότερα αντισύριζα, συντηρητικά γραπτά σας, επικαλεστήκατε μεταξύ των άλλων «μια σχέση με μια κοπέλα που δεν ήμουν χαρούμενος».
- Όποτε δίνεται ευκαιρία να διατυπωθούν οι προγραμματικές σας θέσεις βρίσκονται στους αντίποδες αυτών που υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα. Στην πρόσφατη ομιλία σας στον ΣΕΒ, εκτός από το κλείσιμο του ματιού στους παρευρισκόμενους για το 8ωρο («Δεν είναι δυνατό να επιβάλλουμε, κυρίες και κύριοι, δεκάωρη εργασία χωρίς αύξηση αποδοχών») ή την έλλειψη κάθε αναφοράς για αύξηση μισθών και ανάγκη σύναψης νέα εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, διατυπώσατε την πρόταση περί stock option στις επιχειρήσεις.
Πέρα από το ότι τα stock options βασικά αφορούν στελέχη επιχειρήσεων εισηγμένων στο Χρηματιστήριο, η πρόταση δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα των μικρομεσαίων, συχνά οικογενειακών παραγωγικών μονάδων.
Στην Ελλάδα ναυτιλιακές εταιρείες απαιτούν παράνομα από τους εργαζόμενους να επιστρέψουν μέρος των αμοιβών από τις υπερωρίες ή από τα κρατικά επιδόματα που δίδονται στους νεοπροσλαμβανόμενους. Ετσι οι εργαζόμενοι ναυτικοί πληρώνουν φόρο για εισοδήματα που έχουν μόνο στα χαρτιά. Δεν το λες και ένα βήμα πριν τα stock options.
Ας σημειώσω τέλος, αν διατηρεί κάποια αξία, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο επικαλείστε συχνά, είχε ταχθεί κατηγορηματικά εναντίον της πρότασης περί stock option που είχε διατυπώσει ο κ. Μητσοτάκης, πάλι μιλώντας στον ΣΕΒ.
Αφήνετε συχνά να διαφανεί ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να κινείται στα πρότυπα του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος. Όμως το δικομματικό σύστημα στις ΗΠΑ έχει οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάζουν μεγαλύτερες ανισότητες μεταξύ πλουσίων και φτωχών, από οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη χώρα.
Η εισοδηματική ανισότητα στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά περίπου 20% από το 1980 έως το 2016 και συνδέεται με την παγκοσμιοποίηση, αλλά επίσης την παρακμή των συνδικάτων, την έλλειψη συλλογικών συμβάσεων και την υποβάθμιση του κατώτατου μισθού. To προσδόκιμο ζωής πέφτει, ειδικά στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Τις τελευταίες μέρες, ο Economist παρουσίαζε ένα τραναταχτό, μακάβριο παράδειγμα:
«Το 2021, οι σημερινοί Αμερικανοί 25άρηδες που δεν έχουν πτυχίο πανεπιστημίου τετραετούς φοίτησης (περίπου τα δύο τρίτα του ενήλικου πληθυσμού) αναμένεται να ζήσουν κατά μέσο όρο περίπου δέκα χρόνια λιγότερο από εκείνους που έχουν πτυχίο. Το 1992 (όταν εκλέχθηκε ο Δημοκρατικός Μπιλ Κλίντον-ΣΣ) αυτό το χάσμα ήταν το ένα τρίτο του σημερινού».
Aυτές οι συνεχώς αυξανόμενες ανισότητες συγκροτούν άλλωστε το υπόβαθρο της βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Ακόμη λοιπόν και αν ένα αντίστοιχο μοντέλο μπορούσε να καθιερωθεί στην Ελλάδα, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο, δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να υιοθετήσει ένα κόμμα που επιζητεί περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και μείωση των ανισοτήτων.