Ένα από τα πιο γνωστά γαλλικά παιδικά τραγουδάκια- εκείνα που μαθαίνει κάποιος κάνοντας τα πρώτα βήματά του στη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα είναι εκείνο που αναφέρεται στη Γέφυρα της Αβινιόν, στην οποία όλοι χορεύουν χορούς κυκλωτικούς. Αυτή την ξεχωριστή πόλη του γαλλικού νότου, τη γεμάτη ήχους, πολιτισμό αλλά και σεβασμό στον πολίτη, επέλεξε η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Μαρία Καναβάκη, μια… εξ αγχιστείας Θεσσαλονικιά, για να ζήσει και να δημιουργήσει.
«Αποφάσισα να φύγω όταν…
άρχισα να νοιώθω όλο και περισσότερο ότι η τέχνη που αγαπώ θεωρείται «πολυτέλεια» στη χώρα μου και μού τελείωνε σιγά σιγά ο αέρας... Έπρεπε να επιλέξω: Ή ένα ρίσκο για το καλύτερο ή αλλαγή οριστική στον εργασιακό μου τομέα. Μιας και όμως η μουσική είναι βασικό συστατικό της ευτυχίας μου, είπα να πάρω το ρίσκο και να παίξω τη ζαριά. Ευτυχώς...
Επέλεξα να ζήσω στην Αβινιόν γιατί ο νότος της Γαλλίας είναι από τα σημαντικότερα μουσικά σταυροδρόμια της Ευρώπης στις εθνικές μουσικές. Εννοείται ότι μέτρησε το ότι έχει ήλιο μπόλικο και χαμογελαστούς ανθρώπους. Είναι ένας τόπος σχετικά κοντά στα τοπία και στην κουλτούρα μας... Και βρίσκεις και αξιοπρεπή φρούτα και λαχανικά! (Για τους έλληνες που έχουν μεταναστεύσει προς τα βόρεια της Ευρώπης αυτό είναι μπόνους “κλειδί”...)
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν μετακόμισα στην πόλη ήταν ότι οι άνθρωποι γύρω μου δεν ήταν συνεχώς προβληματισμένοι... Τον πρώτο καιρό είχα ειλικρινείς τύψεις που είχα ελεύθερο ποιοτικό χρόνο. Έπειτα η οργάνωση του κράτους και η κοινωνική μέριμνα.
Στην αρχή που ακόμη ανακάλυπτα την πόλη μου άρεσε να πηγαίνω με το ποδήλατό μου στο Ile de Barthelasse. Ένα μικρό νησί κολλητά στην πόλη της Αβινιόν που κόβει στη μέση τον ποταμό Ροδανό. Από εκεί έχεις την ωραιότερη θέα στην γέφυρα της Αβινιόν και το Παλάτι των Παπών.
Τώρα που ζω 4 χρόνια εδώ, το αγαπημένο μου μέρος είναι η Place des Corps Saint τον Ιούλιο, την περίοδο του διεθνούς φεστιβάλ θεάτρου. Κόσμος, καλλιτέχνες και event σε όλη την πόλη. Μία γιορτή που κρατάει ένα μήνα.
Όταν έρχονται φίλοι μου από την Ελλάδα τους πηγαίνω σε πολλά γραφικά χωριά της Προβηγκίας. Το isle sur la sorgue, το saint remy αλλά και η μποέμ Μασσαλία είναι από τα αγαπημένα μου.
Μια συνήθεια των κατοίκων της πόλης που μου αρέσει είναι το Κυριακάτικο απεριτίφ. Κυριακή πρωί, ανοίγει η κεντρική αγορά με τα λαχανικά, τα κρέατα και τα ψάρια και πολλοί κατεβαίνουν για να πιουν καφέ στην place pie. Μετά, ένα ποτήρι κρασί, τσιμπολόγημα στην κεντρική αγορά και κουβέντα με φίλους. Ακόμα και αν πας μόνος σου, σίγουρα θα συναντήσεις κάποιον γνωστό.
Οι άνθρωποι εδώ είναι αρκετά ανοιχτοί και δεκτικοί ιδιαίτερα στους Έλληνες. Μας αγαπούν πολύ. Είναι άνθρωποι που τους αρέσει η παρέα με φίλους και την ψάχνουν με κάθε ευκαιρία, οι βόλτες στη φύση, οι τέχνες, τα ταξίδια.
Ως Ελληνίδα ήταν δύσκολο να συνηθίσω τον μακροπρόθεσμο προγραμματισμό της ζωής. Πολλά πράγματα της καθημερινότητας προγραμματίζονται πολύ πριν, πολλές φορές και μήνες.
Τι με ενοχλεί στην πόλη που ζω. Νομίζω ό,τι και στους περισσότερους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Τα ωράρια της νυχτερινής ζωής. Δύσκολο να προσαρμοστείς, όταν έχεις συνηθίσει να βγαίνεις για ποτό μετά τις 10μιση! Ευτυχώς βέβαια σε εμάς εδώ τουλάχιστον λόγω τουρισμού και φεστιβάλ τα πράγματα είναι αισθητά καλύτερα την καλοκαιρινή περίοδο.
Τι ζήλεψα από την πόλη που ζω και θα ήθελα να υπάρχει στη Θεσσαλονίκη. Η διατήρηση της αρχιτεκτονικής, η καθαριότητα, ο σεβασμός στις θέσεις και τις ράμπες των ατόμων με ειδικές ανάγκες...
Τι μου έλειψε από τη Θεσσαλονίκη. Ένας περίπατος στην παραλία, τα αγαπημένα μας στέκια στην Άθωνος και στην Άνω Πόλη, οι καρδιακοί φίλοι και η οικογένεια...
Θα γυρνούσα πίσω υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι κομματάκι πιο λογική... Περισσότερη ελευθερία στις επιλογές ζωής και δουλειάς, αξιοπρέπεια στα δύσκολα και απαραίτητα (νοσοκομεία, σχολεία...) λιγότερη κουβέντα από μας και περισσότερες πράξεις...»
Who is Who
Η κρητικής καταγωγής Μαρία Καναβάκη είναι μουσικός, στιχουργός και ερμηνεύτρια. Έζησε, σπούδασε και παντρεύτηκε τον Θεσσαλονικιό Χρήστο Παύλη, τον σύντροφό της στη ζωή και τη μουσική. Μαζί έφυγαν από τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα για να αναζητήσουν νέες διαδρομές στην τέχνη τους στη Νότιο Γαλλία.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Φεβρουαρίου 2019