ΑΠΟΨΕΙΣ

Πριν πλακώσει η πολλή πρόοδος, η Ελλάδα είχε τρεις φιλοσοφικές σχολές. Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ιωάννινα, με βάσεις εισαγωγής ανάλογες προς εκείνες των επίσης τριών νομικών σχολών. Συχνά υψηλότερες. Από αυτές αποφοιτούσαν φιλόλογοι που εγγυημένα ήξεραν Αρχαία, Λατινικά, Νεοελληνική Λογοτεχνία και Ιστορία, αφού έως και το δεύτερο έτος το πρόγραμμα σπουδών ήταν κοινό και μετά γινόταν η εξειδίκευση. Αργότερα, οι φιλοσοφικές σχολές τριχοτομήθηκαν σε τμήματα, Φιλολογικό, Ιστορίας - Αρχαιολογίας και Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής, που όλες δίνουν πτυχίο Φιλοσοφικής χωρίς να είναι βέβαιο ότι όλοι οι απόφοιτοι γνωρίζουν Αρχαία και Λατινικά τα οποία αύριο θα κληθούν να διδάξουν στους μαθητές τους. Η δημιουργία του ΑΣΕΠ περιόρισε κάπως αυτό το άτοπο αλλά, ως γνωστόν, το ΑΣΕΠ έχει γίνει σουρωτήρι και δεν είναι καθόλου απίθανο, με την μέθοδο της μοριοδότησης, να μπει στην τάξη ένας φιλόλογος που θα πελαγώσει μόλις τον ρωτήσουν για την πρώτη συζυγία. Στο μεταξύ, τα τρία τμήματα Φιλολογίας έγιναν επτά, τα Ιστορίας - Αρχαιολογίας έφτασαν μέχρι δέκα και τα Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής μέχρι έξι και αν δεν είχε εισαχθεί η ελάχιστη βάση εισαγωγής («δεν κόπηκες, σε έκοψε η Κεραμέως») θα μπορούσαν να περάσουν υποψήφιοι με ακόμη λιγότερο από 10,06, από 9,08 ή 11,35 όσο είναι σήμερα το όριο για την Καλαμάτα, το Ρέθυμνο και την Πάτρα.

Υπάρχουν και πιο παράδοξες περιπτώσεις, στην χώρα όπου εάν είσαι καλός στο κουνγκ φου παίρνεις πριμοδότηση για την Ιατρική! Το μηχανογραφικό δελτίο που καλούνται να συμπληρώσουν οι υποψήφιοι είναι γεμάτο από τμήματα με ευφάνταστες ονομασίες, σε εξωτικά μέρη της ελληνικής επικράτειας όπου μέχρι χθες περνούσες αρκεί να άκουγες το ξυπνητήρι και έδινες λευκή κόλλα. Αυτά τα τμήματα δεν προέκυψαν από κάποιον εκπαιδευτικό σχεδιασμό. Ήταν αποφάσεις που γράφτηκαν στο γόνατο αφήνοντας όλους ικανοποιημένους και κανέναν δυσαρεστημένο. Τις τοπικές κοινωνίες που ως ανάπτυξη αντιλαμβάνονταν τις γκαρσονιέρες και τα φαστφουντάδικα, τους φιλόδοξους διδάσκοντες που έβλεπαν ευκαιρίες μιας πανεπιστημιακής θέσης, τους υποψήφιους που χωρίς προσπάθεια «κάπου» περνούσαν, τις κυβερνήσεις που άφηναν τους ψηφοφόρους ικανοποιημένους σπρώχνοντας συγχρόνως και το ηλικιακό όριο της ανεργίας μερικά χρόνια πίσω.

Το πολιτικό σύστημα, έπεισε τους πάντες ότι δικαιούνται μία θέση στην ανώτατη εκπαίδευση. Το αποτέλεσμα: Το παιδί όντως περνάει κάπου. Ακόμη και αν οι γονείς μπορούν ν αντιληφθούν ότι δεν κάνει για γράμματα, δεν τολμούν να του το πουν. Ξοδεύουν χρήματα που συχνά δεν περισσεύουν για να ανταποκριθούν στα έξοδα. Ο καιρός περνά. Το κοντέρ των δαπανών τρέχει αλλά ο φοιτητής που πέρασε με μονοψήφιο βαθμό αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις σπουδές. Ακόμη και όταν τα καταφέρνει γιατί το επίπεδο είναι αναλόγως χαμηλό, συνειδητοποιεί ότι στο τέλος θα πάρει ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας. Εν τω μεταξύ, παραγωγικά χρόνια έχουν χαθεί και δύσκολα μπορείς στα 25 να κάνεις πίσω για να πάρεις την απόφαση που έπρεπε να πάρεις στα δεκαοκτώ. Κάπως έτσι, με σπουδαστές που δεν κατάλαβαν τι θέλουν και τι μπορούν, τέσσερις στους δέκα φοιτητές δεν παίρνουν ποτέ πτυχίο. Ποιος ωφελήθηκε από το «δώρο» της δια περιπάτου εισαγωγής στα ΑΕΙ; Σίγουρα όχι οι φοιτητές και οι οικογένειές τους. Τους κατέστρεψαν εκείνοι που τους παρίσταναν τους φίλους.

Η χώρα χρειάζεται ριζική αναθεώρηση της εκπαιδευτικής πολιτικής, με έμφαση στην τεχνολογική και τεχνική εκπαίδευση. Αυτό υπηρετεί την εθνική οικονομία, πολύ περισσότερο όμως υπηρετεί τους ανθρώπους που θα εξασφαλίσουν απασχόληση και εισόδημα. Επειδή, όμως, τα χρόνια έχουν αλλάξει και λίγοι μπορούν να το καταλάβουν εγκαίρως, είναι απαραίτητο να τους το δείξει το εκπαιδευτικό σύστημα. Με τρόπο πολύ απλό: Σταματώντας να κλείνει σε όλους το μάτι.