Παλιά στα γαλάζια και πράσινα καφενεία οι πολιτευτάκηδες ήξεραν την αξία της γνωστής παραπολιτικής παροιμίας «λέγε κάτι που να πιάνει στη μεσαία τάξη Γιάννη». Η σιωπηρή πλειοψηφία των νοικοκυραίων δεν τα γουστάρει τα άκρα. Από τους μετριοπαθείς μαζεύεις ψηφαλάκια. Εκεί στοχεύεις με παροχές, εκεί και με μέτρα για να εμπεδωθεί το αίσθημα «τάξης και ασφάλειας»
Άλλαξε όμως καιρός. Να Facebook, να Twitter, να tik tok και άλλαξαν τα «κόζια» της ψηφοθηρίας. Η μόδα τώρα θέλει τους πολιτικούς που θα διεκδικήσουν την ψήφο, να επιδίδονται σε σοκαριστική αθυροστομία και τοξικές «ατάκες» στις δηλώσεις τους για να κερδίσουν το πολύτιμο «τέταρτο» δημοσιότητας που τους αναλογεί.
Αν θέλαμε να φτιάξουμε σώνει και καλά μια νέα παραπολιτική παροιμία θα ήταν κάτι σαν «λέγε κάτι που σοκάρει».
Μετά το παίζεις Χριστόφορος Βερναρδάκης. Συγγνώμες, ακόμα και αλλεπάλληλες, για ατάκες ανταγωνιστικής προς το «η Κεραμέως είναι Πισπιρίγκου της Παιδείας «τοξικότητας.Σιγά το πράγμα.
Ή και Άγγελος Συρίγος, αν και διαφέρουν οι περιπτώσεις, που άγγιξε μια από τις πιο ανθεκτικές, συμβολικές και ιστορικές πια πεποιθήσεις για πολλούς (στερεότυπο κατ’ άλλους), της Μεταπολίτευσης. Μίλησε τις εξελίξεις που κατ' αυτόν έφερε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον ρόλο της στην πτώση της χούντας.
Σάλος δημιουργήθηκε και σ αυτή την περίπτωση.
Στην ψηφιακή εποχή της τηλεόρασης αλλά πολύ περισσότερο των social media είναι αναμενόμενο ακόμα και ο πιο ψύχραιμος και χαμηλών τόνων πολιτικός, που πρόκειται να βγει στο κυνήγι του σταυρού, να αναρωτηθεί το πως κερδίζεις την προσοχή του φιλοθεάμονος κοινού , του κορεσμένου σημειωτέον από ατάκες και εικόνες. Είναι ένας νέος ανταγωνισμός για λίγη δημοσιότητα και προσοχή.
Μερικοί «ξεφεύγουν». Κάνουν δηλώσεις περιεχομένου τόσο σκληρού, τοξικού και επιθετικού που οδηγεί τον κόσμο στο να μην τους παίρνει και πολύ στα σοβαρά.
Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Όλοι πια είναι υποψιασμένοι πως ένας «αψύς» ή και πονηρός πολιτευτής θα πει το «κατιτίς» παραπάνω προς άγραν εντυπώσεων.
Το θέμα είναι πόσο δικαιώνονται στην κάλπη οι λάτρεις της πόλωσης, της «ατάκας» και της «τοξικότητας» σε βάρος των μετριοπαθών που « κρατούν ένα επίπεδο».