Παρίσι. Στο άκουσμά του και μόνο ακολουθεί αναστεναγμός. Βαθύς. Του ανεκπλήρωτου πόθου για τους άτυχους, της προσμονής για τους τυχερούς.
Η πρεμιέρα δε, της νέας σεζόν της δημοφιλούς σειράς «Emily in Paris» (ναι, αυτής που αποκάλυψε πως βλέπει με τη σύζυγό του και ο πρωθυπουργός) αναζωπύρωσε τα πάθη με πολλούς να σπεύδουν να βγάλουν εισιτήρια για την Πόλη του Φωτός.
Όμως, μήπως να το ξανασκεφτείτε; Ή τουλάχιστον να δείτε όλα τα δεδομένα πριν πάρετε το αεροπλάνο για το Σαρλ ντε Γκωλ;
Για πολλούς είναι ο ιδανικός προορισμός, με αμέτρητες επιλογές σε πολιτισμό, γεύση, μόδα, διασκέδαση. Ωστόσο, για ορισμένους τουρίστες, η πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί για τη γαλλική πρωτεύουσα.
Το «σύνδρομο του Παρισιού» είναι η ονομασία που δόθηκε σε μια ψυχολογική και σωματική ασθένεια, η οποία επηρεάζει κυρίως τους τουρίστες από την Ιαπωνία και τις άλλες χώρες της ανατολικής Ασίας, οι οποίοι ταξιδεύουν στο Παρίσι.
Άρχισε να καταγράφεται για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80 και έχει να κάνει με τις μεγάλες διαφορές κουλτούρας που μπορεί να αντιμετωπίσεις όταν πας σε μια εντελώς διαφορετική χώρα από αυτή στην οποία μένεις, αλλά και από τις πολύ υψηλές προσδοκίες που είχες πριν φτάσεις εκεί.
Τη γαλλική πρωτεύουσα επισκέπτονται κάθε χρόνο περίπου 1,1 εκατομμύριο Ιάπωνες τουρίστες και αρκετοί από αυτούς αντιμετωπίζουν συμπτώματα όπως ψευδαισθήσεις, μεγάλο άγχος, ζαλάδες, ταχυκαρδίες, εφίδρωση, σπασμούς και κρίσεις πανικού, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν τους ασθενείς ακόμη και σε νοσηλεία.
Κάθε χρόνο, η ιαπωνική πρεσβεία στέλνει τουλάχιστον 10-20 τουρίστες στα σπίτια τους για να ανακάμψουν από το ακραίο πολιτισμικό σοκ. Επίσης υπάρχει 24ωρη γραμμή βοήθειας, ειδικά για τους τουρίστες που έρχονται αντιμέτωποι με την ασθένεια.
Η εξήγηση
Το Παρίσι είναι γνωστό ως μία από τις πιο ρομαντικές πόλεις του κόσμου. Σε ταινίες, βιβλία, σειρές και διαφημίσεις, είναι ηλιόλουστο, πεντακάθαρο, έχει γραφικά δρομάκια, ποτάμια, πάρκα, μεσαιωνικούς καθεδρικούς ναούς, υπέροχα γλυκά και σοκολάτες που ξεπροβάλλουν από τις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων, Γάλλους που απολαμβάνουν τη βόλτα τους με το ποδήλατο στον Σηκουάνα.
Ωστόσο, όλα αυτά απέχουν από την πραγματικότητα. Οι αναταραχές στα προάστια είναι συχνό φαινόμενο, τα βρόμικα πεζοδρόμια, οι άστεγοι που κοιμούνται στα παγκάκια και στα πατώματα των σταθμών των τρένων, προσγειώνουν απότομα τους τουρίστες, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με μία άλλη πλευρά της πόλης, που τα Μέσα κρατούν κρυφή αλλά μάλλον είναι και η πιο αληθινή.
Στο μεταξύ, οι σερβιτόροι και οι υπάλληλοι ξενοδοχείων δυσαρεστούνται στο άκουσμα των αγγλικών, ενώ η διαμονή είναι πανάκριβη. Για ένα δωμάτιο, που μπορεί να έχει μόνο μία κουζίνα και μια τουαλέτα, οι επισκέπτες καλούνται να πληρώσουν εκατοντάδες ευρώ, έχοντας παράλληλα κατά νου ότι μικροαπατεώνες στον Πύργο του Άιφελ προσπαθούν να τους πάρουν χρήματα με διάφορους τρόπους.
Έτσι, το σοκ, με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι οι τουρίστες στη γαλλική πρωτεύουσα μπορεί να έχει τόσο ψυχολογικές, όσο και σωματικές συνέπειες.
Το «Σύνδρομο του Παρισιού», το οποίο βέβαια μπορεί να ισχύσει για οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο, περιγράφει τη διάψευση των προσδοκιών που βιώνουν όσοι ταξιδεύουν στο Παρίσι με υψηλές προσδοκίες και τελικά απογοητεύονται.
Η επικοινωνιολόγος Deborah Swallow, εξηγεί ότι «το Σύνδρομο είναι πραγματικό. Η απαρχή του εντοπίζεται στις συζύγους Ιαπώνων διπλωματών τη δεκαετία του 1970, που δεν ήταν πολύ μορφωμένες εκείνη την εποχή και έρχονταν στο Παρίσι γνωρίζοντας μόνο ό, τι είχαν δει στις ταινίες. Βλέποντας την πραγματικότητα, βίωναν ένα τεράστιο πολιτισμικό σοκ».