Εάν θα έπρεπε να βάλουμε έναν τίτλο στο επεισοδιακό 4ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο έριξε χθες την αυλαία του, ο καταλληλότερος θα ήταν “το συνέδριο της αποκαθήλωσης του Αλέξη Τσίπρα”. Όχι γιατί ήταν αυτός ο μόνος χαμένος απ' όσα συνέβησαν επί τετραήμερο στην αρένα του Ταε Κβον Ντο, αλλά επειδή εκείνος δέχθηκε το μεγαλύτερο πλήγμα. Η πρόταση την οποία κατέθεσε αιφνιδιαστικά λίγες ώρες πριν από την έναρξη του συνεδρίου, “δείχνοντας” επανάληψη των εσωκομματικών εκλογών, ουσιαστικά απορρίφθηκε από τους συνέδρους. Μεταξύ αυτών και από στελέχη που ήταν σταθερά στο πλευρό του όλα τα προηγούμενα χρόνια, όπως ο Νίκος Παππάς, ο Γιώργος Τσίπρας, ο Παύλος Πολάκης κ.ά. Ο Τσίπρας μπορεί να υπέστη αλλεπάλληλες ήττες από το 2019 και μετά, αλλά αυτή ήταν η πλέον οδυνηρή καθώς αυτή τη φορά του γύρισε την πλάτη το ίδιο του κόμμα.
Ο τέως πρωθυπουργός και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι αρκεί ένα νεύμα του για να οδηγήσει τα πράγματα εκεί που θα ήθελε. Στην εκπαραθύρωση του Στέφανου Κασσελάκη. Διαψεύστηκε. Οι διαδοχικές εκλογικές ήττες του, ο επί των ημερών του εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα “χυλό” στο οποίο θα μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρος ο οποιοσδήποτε, και η εν συνεχεία “απόδρασή” του από τα πολιτικά δρώμενα, αλά Καραμανλή, θόλωσαν την εικόνα του, έπληξαν το κύρος του, οδηγώντας στην αμφισβήτησή του και εν τέλει στην αποκαθήλωση.
Ο Τσίπρας, με την μακροσκελή παρέμβασή του την περασμένη Πέμπτη, με την οποία έβαλε σχεδόν κατά πάντων, το μόνο που επιδίωκε ήταν να βγάλει τον εαυτό του από το κάδρο των ευθυνών για την κρίση στην οποία έχει εγκλωβιστεί το κόμμα. Γι' αυτό και δεν παρέστη στο συνέδριο. Βλέποντας τη διαρκή διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ προς την απαξίωση θέλησε να φορτώσει όλες τις ευθύνες σε αυτούς στους οποίους τον παρέδωσε. Νόμισε πως με την πρόταση περί νέας προσφυγής στις εσωκομματικές κάλπες προσέφερε λύση στο αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί το κόμμα, αλλά το μόνο που κατάφερε τελικά ήταν να γίνει ο ίδιος μέρος του προβλήματος.
Όμως δεν είναι μόνον ο Τσίπρας ο μεγάλος ηττημένος του συνεδρίου. Το φινάλε αυτής της τετραήμερης διαδικασίας έμοιαζε με κωμωδία. Σαν εκείνη τη σκηνή μεταξύ του Νίκου Ρίζου και του Κώστα Χατζηχρήστου, στην ταινία “Της κακομοίρας”, με τους ρόλους εν προκειμένω, να υποδύονται ο Στέφανος Κασσελάκης και η Όλγα Γεροβασίλη. Όπως απεδείχθη κανείς από τους δύο δεν ήθελε να “παλέψει”, κανείς τους δεν ήθελε τις εκλογές. Η Γεροβασίλη γιατί ήξερε πως θα τις χάσει και ο Κασσελάκης επειδή δεν είχε τίποτε περισσότερο να κερδίσει, πέρα από αυτό που ήδη έχει· δηλαδή πρόεδρος υπό προθεσμία. Επιπλέον, θα έκαιγε πολύ νωρίς ένα από τα λίγα χαρτιά του, το οποίο θα του χρειαστεί μετά τη διαφαινόμενη εκλογική αποτυχία του στις ευρωεκλογές. Τότε θα είναι η στιγμή της τελικής αναμέτρησης.
Μόνοι κερδισμένοι του συνεδρίου θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι Σωκράτης Φάμελλος και Νίκος Παππάς και από κοντά και ο Γιώργος Τσίπρας. Ήταν οι μόνοι οι οποίοι διέγνωσαν τον κίνδυνο της πρόωρης διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και πριν από τις ευρωεκλογές και οι μόνοι που μέτρησαν σωστά το σφυγμό της βάσης, εντός και εκτός Τάε Κβον Ντο. Με την πρότασή τους για ματαίωση των εσωκομματικών εκλογών προσέφεραν στο κόμμα μια τελευταία ευκαιρία να αποφύγει το μοιραίο. Το εάν θα την αξιοποιήσει θα φανεί λίαν συντόμως, αν και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του γιατί, πολύ απλά, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, στη σημερινή συγκυρία, δεν έχει να προσφέρει τίποτε καινούργιο, τίποτε χρήσιμο.