Περνώντας τη γέφυρα του Αξιού και οδηγώντας προς τα διόδια των Μαλγάρων ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο θέαμα.
Στο τελευταίο από τα δεξιά κουβούκλιο των διοδίων υπάρχει ένδειξη ότι η πληρωμή μπορεί να γίνει με πιστωτική κάρτα!
Στις ελληνικές εθνικές οδούς ο επισκέπτης μπορούσε να δει τα πάντα. Από πόρσε που τρέχουν με 320, έως διόδια χωρίς αυτοκινητόδρομο.
Αλλά πληρωμή με πιστωτική κάρτα, που την προβλέπουν ακόμη και τα Σκόπια -στον Αυτοκινητόδρομο Φιλίας, από τότε που ήταν “Αυτοκινητόδρομος Αλέξανδρος ο Μακεδών”- ποτέ!
Η ΕΓΝΑΤΙΑ Οδός προβλέπει πληρωμή και με κάρτες, σκέφτεται ο επισκέπτης, νομίζοντας ότι γλύτωσε από την υποχρέωση να κουβαλά ψιλά.
Ή αν είναι πολιτικά υποψιασμένος, εντυπωσιάζεται που το κράτος επέβαλε στους παραχωρησιούχους των εθνικών οδών -του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου- την υποχρέωση, που έχει και ο ιδιοκτήτης βυτιοφόρου που αδειάζει βόθρους στην Χαλκιδική. (διότι “σαν την Χαλκιδική δεν έχει”, ούτε στο άδειασμα των βόθρων): Να δέχονται πληρωμές με πιστωτική κάρτα, όπως υποχρεώθηκαν να δεχθούν τα περίπτερα στις πωλήσεις τσιγάρων, παρά το ότι ισχυρίζονται ότι δεν τους συμφέρει.
Όμως, επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη, διαπιστώνει ότι από την άλλη μεριά, στην ατελείωτη σειρά των κουβουκλίων δεν υπάρχει ένδειξη για δυνατότητα πληρωμής με πιστωτική.
“Ασφαλώς μπορείτε να πληρώσετε με πιστωτική”, διευκρινίζει ευγενέστατα ο ταμίας. Απλώς πρέπει να πάτε μέσα στα γραφεία, όπου είναι το POS.
Ο σαδιστής επισκέπτης έχει μία χρυσή ευκαιρία να δοκιμάσει την ατσαλένια ψυχραιμία του: Να αφήσει το αυτοκίνητο μπροστά στο κουβούκλιο και να περπατήσει στα γραφεία, όπως ο Γιώργος Καραΐσκος, όταν στη δεκαετία του 1990 γινόταν αλλαγή, στο 89ο λεπτό του αγώνα κι ενώ ο Ηρακλής είχε το σκορ που χρειαζόταν.
Το πολύ – πολύ να έφτανε η ουρά μέχρι την Κατερίνη. Γιατί να το κάνει όμως;
Πληρώνει το 1.20 και φεύγει, μένοντας με τη βεβαιότητα ότι άλλο οι περιπτεράδες, άλλο οι παραχωρησιούχοι των εθνικών οδών.