Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πως πήρε το μήνυμα που έστειλαν οι ψηφοφόροι στις ευρωεκλογές και το απαντά μέσω του ανασχηματισμού του υπουργικού του συμβουλίου και την υπόσχεση για ένταση της δουλειάς και βελτίωση της αποτελεσματικότητας της κυβέρνησής του. Προφανώς και κρίνει πως αρκεί αυτό και δεν χρειάζεται να τροποποιήσει το αποκαλούμενο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα, ούτε να διορθώσει τις προτεραιότητες της κυβέρνησής του ρίχνοντας κάποιο περισσότερο βάρος στην…επαρχία- όπως βλέπουν την περιφέρεια οι παρεπιδημούντες στο κλεινόν άστυ.
Εσωκομματικές γκρίνιες δεν εκφράστηκαν δημοσίως, αν και στο παρασκήνιο ακούστηκαν πολλά για τις επιλογές προσώπων και τις αλλαγές σε υπουργεία. Ωστόσο, δεν είναι όλα τόσο ρόδινα κι απρόσκοπτα όσο εκ πρώτης φαίνονται. Πριν καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα, να περιμένουμε να ακούσουμε τι θα πουν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής κι Αντώνης Σαμαράς, που θα μιλήσουν αμφότεροι σε εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη- σκληρού επικριτή του Μαξίμου- που οργανώνεται στην Αθήνα την 1η Ιουλίου.
Μεγαλύτερα ωστόσο προβλήματα αντιμετωπίζουν οι δύο αρχηγοί των κομμάτων της κεντροαριστεράς Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης, που νιώθουν τα φίλια πυρά ο πρώτος και τα συντροφικά μαχαιρώματα ο δεύτερος. Πέραν αυτών, αμφότεροι παρατηρούν καχύποπτα τον διάλογο που αναπτύσσεται για την ανάγκη συμπόρευσης- είτε πολιτικής και κατά περίπτωση είτε και πιο σταθερής και μόνιμης- των δύο κομμάτων και όλου του χώρου της λεγόμενης συνταγματικής αντιπολίτευσης. Τα σενάρια για συνεργασία φούντωσαν ιδιαίτερα μετά τις παρεμβάσεις των δύο πρώην πρωθυπουργών Γιώργου Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα κατά την πρώτη εκδήλωση του ιδρύματος που δημιούργησε ο τελευταίος.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, απαντά σε όλα αυτά με εκκαθαρίσεις, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα απόλυτα ταυτισμένο με τον ίδιο – κι ελεγχόμενο οργανωτικά- σχήμα, στο οποίο δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης οι…ανεπιθύμητοι παραδοσιακοί ΣΥΡΙΖΑίοι.
Από την δική του πλευρά ο Νίκος Ανδρουλάκης είδε την εις βάρος του κριτική να γιγαντώνεται στην συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, με το αίτημα για προκήρυξη της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού να γίνεται πλειοψηφικό. Η προχώρηση στο εν λόγω αίτημα των μέχρι πρότινος υποστηρικτών του Σκανδαλίδη, Ευθυμίου, Κουκουλόπουλου κ.ά. δείχνει πως οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ είναι μάλλον αναπόφευκτες, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών, δείχνει να μη βολεύεται επ' ουδενί σε θέση και ρόλο κομπάρσου και συμπληρώματος.
Αυτό που μου κάνει τεράστια εντύπωση από τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, είναι πως το κόμμα έχει καταντήσει ένα… δελφινάριο και πως οι προδιαγραφές έχουν μειωθεί κατά πολύ, ώστε να σκέφτονται ή να εκφράζουν φιλοδοξίες διεκδίκησης άνθρωποι περιορισμένης εμβέλειας και δυνατοτήτων.
Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μάλιστα μου κάνει η απόφαση που φέρεται να έχει λάβει ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας, να θέσει ο ίδιος υποψηφιότητα, προσπερνώντας τόσο το εμπόδιο που δεν είναι μέλος του κοινοβουλίου όσο και ότι δεν πρόλαβε να δείξει κάποιο έργο στον δήμο τιμώντας την ψήφο των Αθηναίων που τον ανέδειξαν στον πρώτο δημότη της πόλης τους.
Οψόμεθα.
*Παρατηρούσα με ενδιαφέρον τη συγκίνηση, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία του Κώστα Γκιουλέκα κατά την τελετή ανάληψης του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, όπως και την αγωνιώδη προσπάθεια του προκατόχου του Στάθη Κωνσταντινίδη να κάνει εκτενή απολογισμό των μηνών του στο υπουργείο και να πείσει ότι μόχθησε και πως έχει αφήνει πλούσιο έργο.
Πάντα έτσι γίνεται στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης. Ο απερχόμενος να υπεραμύνεται της προσπάθειάς του και ο ερχόμενος να δηλώνει έτοιμος να εργαστεί σκληρά και λύσει όλα τα θέματα που άφησε πίσω του ο προηγούμενος.
*Ανθρώπινα αυτά. Και απόλυτα κατανοητή η συγκίνηση αμφότερων. Του ενός που φεύγει που προσπαθεί να κρύψει την πικρία του και εκείνου που έρχεται και δεν μπορεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του και την σιγουριά του πως θα καταφέρει εκεί που όλοι οι προκάτοχοι του, σκόνταψαν.
Για να μην το κουράζουμε. Δεν φταίει ο Κωνσταντινίδης που επί των ημερών του δεν έγιναν παρά ελάχιστα από όλα όσα καταπιάστηκε. Όπως και δεν φταίνε οι προηγούμενοι από αυτόν για όσα του παρέδωσαν και όπως δεν θα φταίει ο Γκιουλέκας που θεωρώ ότι είναι καταδικασμένος να έχει την ίδια μοίρα.
*Κακά τα ψέματα. Δεν φταίει ο εκάστοτε επικεφαλής του υπουργείου – υφυπουργείου εσωτερικών τα τελευταία χρόνια- που δεν έχει ουσιαστικό έργο και δεν φέρνει αποτελέσματα. Αυτό που φταίει είναι η παντελής έλλειψη ρόλου και αρμοδιοτήτων. Το ΥΜΑΘ έχει γίνει ένα υπουργείο για το θεαθήναι. Για να παρευρίσκεται να χαιρετίζει εκ μέρους της κυβέρνησης, να δέχεται αιτήματα να ακούει γκρίνιες και παράπονα, να παραλαμβάνει υπομνήματα που να τα διαβιβάζει στην Αθήνα, περιμένοντας τους καθ' ύλην αρμόδιους υπουργούς να δεήσουν και να προωθήσουν λύσεις σε κάποια από τα ζητούμενα. Αυτό που φταίει, είναι πως δεν υπάρχει σχέδιο και μέριμνα για την περιφερειακή ανάπτυξη της χώρας και πως η κυβέρνηση επιμένει να λειτουργεί έχοντας συγκεντρωμένο το βλέμμα και το ενδιαφέρον της στην περιοχή της πρωτεύουσας και της Αθηναϊκής ενδοχώρας (Αττική, Βοιωτία, Νησιά). Ως αποτέλεσμα αυτού του αθηνοκεντρισμού, είναι η στρεβλή λειτουργία του ελληνικού κράτους και η ανισόρροπη ανάπτυξη ανάμεσα στο κέντρο και την περιφέρεια. Δεν είμαστε περίεργοι ούτε κομπλεξικοί που νιώθουμε εδώ στον βορρά πολίτες δεύτερης κατηγορίας και που διαμαρτυρόμαστε βλέποντας οικονομικά και εισοδηματικά να απομακρυνόμαστε διαρκώς από τους…πρωτευουσιάνους.
*Το καινούργιο και παρήγορο στην σημερινή περίπτωση είναι πως ο Κώστας Γκιουλέκας ως βουλευτής Θεσσαλονίκης επί δεκαετίες, γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι τοποθετήθηκε προϊστάμενος σε ένα μη παραγωγικό υπουργείο και ότι δίχως πόρους και αρμοδιότητες δεν μπορείς να κάνεις τίποτε ουσιαστικό. Γι’ αυτό και απόρησα από τον ενθουσιασμό του, αν και καταλαβαίνω απόλυτα την συγκίνηση του. Υπουργός έγινε. Το ζητούμενο βεβαίως για την περιοχή και για τον ίδιο, είναι να αφήσει ένα αποτύπωμα αποτελέσματος στο πέρασμα του από το υπουργείο. Το σημαντικότερο κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι να θέσει επί τάπητος την ουσία του δομικού προβλήματος του εν λόγω υπουργείου, διεκδικώντας αποφασιστικά από τον πρωθυπουργό ρόλο και αρμοδιότητες. Σε αντίθετη περίπτωση-και το βλέπω μπροστά μου σαν εικόνα- στην επόμενη αλλαγή σκυτάλης ο Κώστας Γκιουλέκας θα περιγράφει το πως αγωνίστηκε να λύσει θέματα της περιοχής κι ο επόμενος θα τον συγχαίρει για την προσπάθεια και θα υπόσχεται πως αυτός θα τα καταφέρει…
*Δεν ξέρω αν και τι θα καταφέρει ο Κώστας, αλλά νομίζω πως ξεκινάει με ένα υψηλότερο εμπόδιο μπροστά του σε σύγκριση με αυτό του προκατόχου του. Αναφέρομαι φυσικά στην επιλογή όλων ανεξαιρέτως των βουλευτών Θεσσαλονίκης Α και Β του κυβερνώντος κόμματος να μην παραστούν στην εκδήλωση παραλαβής για να του σφίξουν το χέρι, να του ευχηθούν και να δηλώσουν πως θα είναι μαζί του σε μια τέτοια προσπάθεια.
Ούτε ένας. Με κλειστή Βουλή και μάλιστα ημέρα Δευτέρα που παραδοσιακά όλοι τους βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη.
Νιώθουν κάποιο ανταγωνισμό με τον Γκιουλέκα; Δε νομίζω. Έτσι κι αλλιώς δεν απειλείται η εκλογιμότητά του. Οπότε ο μόνος λόγος είναι η επίδειξη της δυσφορίας ενός εκάστου προς το Μαξίμου, είτε για καθυστερήσεις και παραλήψεις στον κυβερνητικό προγραμματισμό για την περιοχή, είτε για την μη συμπερίληψη τους στο έτσι κι αλλιώς πολυάριθμο υπουργικό σχήμα.