«Όταν μαλώνουν δύο, κερδισμένος βγαίνει ο τρίτος» μας έλεγαν οι δασκάλες στο σχολείο, για να μας πείσουν πως ο καυγάς είναι επιζήμιος και για τα δύο μέρη, είτε ρίχνουν μία μπουνιά παραπάνω είτε μία λιγότερη και πως ο μόνος ωφελούμενος ενός καυγά είναι ο τρίτος, εκείνος δηλαδή που βρίσκεται στο περιβάλλον των δύο, αλλά δεν πήρε μέρος στη μάχη, και άρα δεν τσαλακώθηκε.
Μεγαλώνοντας μάθαμε πως υπάρχουν περιπτώσεις που οι… τρίτοι όχι μόνον δεν ευνοούνται, αλλά πληρώνουν και την νύφη. Τέτοιες περιπτώσεις πολλές, με χαρακτηριστικότερη εκείνην που έγινε… παροιμία: «όταν μαλώνουν τα βουβάλια στον βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια».
Οι δύο προαναφερόμενες παροιμίες είναι εύγλωττες αλλά αντικρουόμενες καθώς η πρώτη προβλέπει όφελος των τρίτων, ενώ η δεύτερη την θυσία τους στο βωμό της αναμέτρησης των δύο κυρίαρχων μονομάχων.
Ποια από τις δύο θα επιβεβαιωθεί στις επικείμενες εθνικές εκλογές, είναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθεί πριν την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων. Είναι τόσο περίεργες αυτές οι εκλογές που οι προβλέψεις φαντάζουν τελείως παρακινδυνευμένες.
Σύμφωνα με τα έως τώρα στοιχεία των δημοσκοπήσεων μάλιστα, θεωρείται ως ιδιαίτερα πιθανό, τα πραγματικά αποτελέσματα να δικαιώσουν την πρώτη παροιμία στις πρώτες εκλογές (21/5) και την δεύτερη στις επαναληπτικές…
Θα έχουμε καιρό να πούμε διάφορα μέχρι τότε. Σήμερα θέλω να μείνω μόνον στην σιγουριά μου πως οι βουλευτικές εκλογές του 23, θα είναι μακράν οι τοξικότερες και διχαστικότερες των τελευταίων δεκαετιών, που εκτός των άλλων θα εγκυμονούν τον κίνδυνο να σύρουν την χώρα σε περιπέτεια παρόμοια με αυτήν που ζει και η… καλύτερη οικογένεια- αυτή των ΗΠΑ.
Οι αντιθέσεις σε μία τόσο μεγάλη σε έκταση και πληθυσμό χώρα, η οποία ιστορικά είχε να χωρίσει πράγματα (Οι Βόρειοι και οι Νότιοι δεν είναι απλώς ένας γεωγραφικός διαχωρισμός, ούτε απλώς μία θρυλική σειρά) ήταν πάντοτε εκεί. Ήταν μεγάλες αλλά με γεμάτες τσέπες και το αίσθημα της υπεροχής, δεν ήταν σε πρώτο πλάνο. Μέχρι, βέβαια, που ένας εκκεντρικός εκατομμυριούχος ήταν αρκετά έξυπνος για να βρει το κουμπί του θυμικού, φτάνοντας την υπερδύναμη σε βαθύ διχασμό.
Σπεσιαλίστας των ΜΜΕ ο Τραμπ έπαιξε με άθλιο τρόπο το παιχνίδι του, ποντάροντας στα πιο ταπεινά ένστικτα του ανθρώπου.
Και όχι μόνο δεν έφτασαν τα τρία χρόνια από την ήττα του για να δώσουν τέλος στο διχασμό, αλλά μετά την εξέλιξη με την ποινική του δίωξη ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι ξέρουν πως η Αμερική θα ζήσει σκοτεινές μέρες.
Τα παραπάνω δεν τα αναφέρω για να πω πως κακώς έρχεται ενώπιων της δικαιοσύνης ένας πολιτικός που παρανόμησε, αλλά παρακινούμενος από την «εγκληματική» επικαιρότητα για να θυμίσω πώς κατάντησε μία τέτοια χώρα, με συστήματα και θεσμούς να λειτουργούν, η ασύλληπτη τοξικότητα που εν γνώσει του βύθισε τις ΗΠΑ (και το κάνει εκ νέου) ο Τραμπ.
Αλίμονο εάν εμείς που και χώρα-πρότυπο δε μας λες δεν διδαχτούμε ούτε από το δικό μας παρελθόν, ούτε από το πιο σύγχρονο των άλλων.
* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 02.04.2023