Θα υπάρξουν εκπλήξεις;
Αναφέρομαι στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Το σημερινό τοπίο από την πλευρά του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων είναι δεδομένο. Η Νέα Δημοκρατία είναι κυρίαρχη, ο ΣΥΡΙΖΑ, βαριά λαβωμένος, προσπαθεί μέσω της εκλογής νέου αρχηγού να ανασυνταχθεί και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη ψάχνει τον βηματισμό του. Ενδιαφέρον υπάρχει στον χώρο στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας ο οποίος συνολικά στις εθνικές εκλογές έλαβε λίγο κάτω από το 14% -στον δήμο Θεσσαλονίκης κινήθηκε στο 16%.
Αυτοί οι συσχετισμοί, εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως δύσκολα ανατρέπονται. Υπό δύο προϋποθέσεις όμως:
Προϋπόθεση πρώτη: οι αβελτηρίες που παρατηρήθηκαν στο κυβερνητικό έργο τον πρώτο μήνα της νέας θητείας και οι οποίες συνεχίζονται, θα σταματήσουν. Η κυβέρνηση μπήκε πολύ χαλαρά στον αγωνιστικό χώρο, της έπεσαν πολλά μαζί και τα έχασε. Είναι αλήθεια πως μέχρι τις αυτοδιοικητικές εκλογές ο χρόνος είναι πολύς, μεσολαβεί η ΔΕΘ με τις εξαγγελίες, θα έρθουν στη βουλή συγκεκριμένα μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια και στην κυβέρνηση εκτιμούν πως η τάξη θα αποκατασταθεί, η κυβέρνηση θα βρει τον σταθερό βηματισμό της. Πιστεύουν δε, πως οι εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ θα αφήσουν αρνητικό αποτύπωμα καθώς δεν υπάρχει ένας αδιαμφισβήτητος ηγέτης. Ούτως ή άλλως η ριζοσπαστική Αριστερά ποτέ δεν είχε αξιοσημείωτη παρουσία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Προϋπόθεση δεύτερη: δε θα σπάσει η κομματική γραμμή. Δηλαδή οι ψηφοφόροι θα πειθαρχήσουν στο χρίσμα που έδωσε η Νέα Δημοκρατία. Η προϊστορία των αυτοδιοικητικών εκλογών δείχνει πως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να συμβεί. Πάντα και «αντάρτες» εμφανίζονται και πάντα οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ ψηφοφόρων και υποψηφίων ξεπερνούν τις κομματικές δεσμεύσεις. Για αυτό και είχαμε θεαματικές εκπλήξεις τα τελευταία χρόνια. Συνεπώς είναι λάθος να κάνουμε προβλέψεις στηριγμένοι στο τι έλαβαν τα κόμματα στις εθνικές εκλογές. Είναι ένας δείκτης, όχι όμως απολύτως αξιόπιστος.
Ένα ερωτηματικό είναι αν και πώς θα εκφραστεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές ο χώρος που βρίσκεται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και ο οποίος, όπως προανέφερα, κινήθηκε στις εθνικές εκλογές περί το 16% στο δήμο Θεσσαλονίκης. Το ποσοστό είναι ιδιαίτερα υψηλό και αν βρεθεί υποψήφιος που θα εκφράσει όλον αυτόν τον χώρο -κάτι μάλλον δύσκολο- τότε θα έχουμε ένα ενδιαφέρον ντέρμπι για τη δεύτερη θέση.
Για την κυβέρνηση τι θα θεωρηθεί ότι είναι νίκη; Να κερδίσει ό,τι κέρδισε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019. Τις 12 από τις 13 περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους. Εκεί μπαίνει ο πήχης. Έχει μεν τοποθετηθεί ψηλά, αλλά με δεδομένους τους συσχετισμούς δυνάμεων ακούγεται ρεαλιστικός. Για το ΠΑΣΟΚ ένας είναι ο στόχος: να αποδείξει πως είναι η δεύτερη δύναμη. Πως έχει τη δυναμική με το μέρος του. Πάνω σε αυτή τη στρατηγική οικοδομήθηκε η τακτική του Νίκου Ανδρουλάκη να αποφύγει τις κοινές υποψηφιότητες με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην παρούσα φάση ενώ το ΠΑΣΟΚ δε θα κέρδιζε τίποτα, θα έριχνε σωσίβιο στον ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου η Τοπική Αυτοδιοίκηση εξακολουθεί να αποτελεί έναν προνομιακό χώρο για το ΠΑΣΟΚ. Γιατί να απωλέσει αυτό το πλεονέκτημα;
Δηλαδή αποκλείεται να έχουμε εκπλήξεις; Εκπλήξεις υπό την έννοια ότι θα ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό, αποκλείεται. Εκπλήξεις όμως υπό την έννοια της αποστολής μηνύματος προς την κυβέρνηση, αυτό δεν αποκλείεται.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13.08.2023
