Ένας σερβιτόρος σε ζαχαροπλαστείο έχει κουραστεί από τη μονότονη δουλειά του, που του έχει δημιουργήσει μία εμμονοληψία και ένα ιδιόρρυθμο στιλιζάρισμα. Ανακαλύπτει – ή νομίζει ότι ανακαλύπτει -ένα πτώμα σε ένα κάδο απορριμμάτων. Υποθέτει πως κάποιος σκότωσε έναν γείτονά του. Αρχίζει και υποψιάζεται έναν τύπο που τον προσκαλεί σε γεύμα στο σπίτι ,όπου εμφανίζεται και μια μυστηριώδης γυναίκα. Από εκεί και μετά αρχίζουν οι εκπλήξεις απρόοπτα και οι σεναριακές ανατροπές.
Κλασικό δείγμα του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, που θέλει να τα πει όλα σε μια ταινία, να ακολουθήσει τα ίχνη κορυφαίων σκηνοθετών και να αναμείξει διάφορες αισθητικές προτάσεις.
Σκηνοθετικά παρατηρώ έντονο στιλιζάρισμα, στοιχεία από το περίφημο weird Greek cinema, αναφορά σε «πειραγμένες» καταστάσεις, καθώς και όψεις της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας: Από τη μεγάλη μοναξιά των μεγαλουπόλεων και την έλλειψη συντροφικότητας και έρωτα, από τη μεγάλη ουτοπία της αλλαγής που δεν θα γίνει ποτέ και του ανέφικτου ταξιδιού στο σχιζοφρενικό διχασμό των προσώπων, στην κρίση ταυτότητας, στην αγωνία της σκηνοθεσίας του διαφορετικού: Όλα είναι ένας κύκλος, όλα είναι ένα οδοιπορικό χωρίς τέλος, όλα είναι σινεμά.
Εκπληκτική «πεσμένη» έγχρωμη φωτογραφία, έξοχοι χαμηλοί φωτισμοί, μινιμαλιστικά ντεκόρ και πολλοί καλοί στους ρόλους τους οι Σερβετάλης και Στάνκογλου.
Ελλειπτικό αινιγματικό τέλος, που κι αυτό φανερώνει την αμηχανία του σκηνοθέτη για την πορεία πλεύσης του μια και, όπως και να το κάνουμε, παρά την αρτιότητα της παραγωγής, ο αγέρωχος και αναντικατάστατος Πολάνσκι χαμογελάει διακριτικά μ' αυτό το υβρίδιο της προβληματικής και της αισθητικής του.
Υ.Γ. Η ταινία εξέρχεται σε όλη την Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη της Πέμπτη 4 Απριλίου.