Ήμουν κι εγώ εκεί, στις περσινές του βραδιές της «Απανεμιάς» στην Πλάκα, μίας μπουάτ και μίας γειτονιάς που συνδέθηκαν με τις αναμνήσεις μυριάδων φίλων του καλού τραγουδιού.
Φίλοι του παλιοί και καινούριοι, ομότεχνοι ενθουσιώδεις και πολλοί νέοι ήταν εκεί. Δεκάδες απολαυστικές βραδιές παρέας.
Πήραμε χαρά οι παλιοί φίλοι του Θέμη Ανδρεάδη, αυτού του χειμαρρώδους, ποιοτικού δημιουργού που με το «ψαγμένο» σκωπτικό, αυτοσαρκαστικό, βαθειά πολιτικό τραγούδι του, άφησε έντονο το ίχνος του στη μουσική σκηνή της δεκαετίας του 1970.
Μετά από απουσία πολλών ετών επανέρχεται δυναμικά στη σκηνή με παλιά και νέα τραγούδια σε ένα απολαυστικό πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχει το πλήθος με δημιουργικό τρόπο.
Ο Θέμης Ανδρεάδης, ο μαθητής του Νότη Μαυρουδή στην κιθάρα, χρυσό παιδί των μπουάτ, αθώος και παθιασμένος περφόρμερ επί σκηνής, ερμηνευτής του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Μίμη Πλέσσα του Γιώργου Χατζηνάσιου και τόσων άλλων και «πατέρας» για πολλούς του ελληνικού σατιρικού τραγουδιού, μας συστήνεται εκ νέου.
Η έλευσή του στη Θεσσαλονίκη είναι γεγονός αξιομνημόνευτο. Οι πολυάριθμοι φίλοι του το ξέρουν.
Το ραντεβού είναι στις 15 Μαρτίου στο Principal Club Theater!
-Αλήθεια;
-Βεβαίως!
Στις μέρες μας η πραγματικότητα πολλές φορές είναι πιο σκληρή και ερεβώδης από την πιο καλπάζουσα φαντασία. Το παλιό καλό σκωπτικό τραγούδι όπου διαπρέψατε αντέχει;
Σαν αρχή, χαίρομαι ιδιαίτερα που σας συναντώ γι’ αυτή την συνομιλία μας. Επιτέλους... να ’μαστε «Εκ του πλησίον»...
Πράγματι αυτή η σκληρή και ερεβώδης πραγματικότητα που ζούμε και απορώ πως ακόμα μπορούμε και «αναπνέουμε» σ’ αυτή την δυσωδία που μας περιβάλλει, ένα από τα εναλλακτικά όπλα που μας αφήνει περιθώρια καθαρού αέρα, είναι και το -αληθινό- τραγούδι που μ’ αυτό πορεύεται ο λαός μας χιλιάδες χρόνια... Να ξεκαθαρίσω, πως η virtu- al εποχή μας περί άλλων τυρβάζει, αλλά ακόμα -σαν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ- υπάρχουν εστίες, παρέες, που γράφουν ιστορία, που λέει κι ο Διονύσης που κόντρα σ’ αυτό το στολισμένο Τίποτα των τραστ, δημιουργούν μουσική & τραγούδια που προάγουν και απευθύνονται πάνω από την ζώνη, τη μέση του ανθρώπου... και ακουμπούν στο στήθος, στο αληθινό συναίσθημα και την καρδιά.
Το παλιό, λοιπόν, σκωπτικό τραγούδι που έρχομαι να «ξαναθυμίσω» μετά από 50(!) χρόνια τώρα και στο αγαπημένο μου κοινό της πολυαγαπημένης μου καρντασούπολης -μη ξεχνάμε ό, τι απ’ εδώ γνώρισα την Άννα μου... εδώ παντρευτήκαμε (στο Πανόραμα) εδώ έζησα μεγάλες καλλιτεχνικά στιγμές... και χιλιάδες άλλα) που λέτε, βλέπω εκ του σύνεγγυς από τις live εμφανίσεις μου, ό,τι αντέχουν ακόμα και μπορώ να πω πως είναι ακόμα επίκαιρα! Τα θέματά τους, διανθισμένα και με τα καινούρια -25 τον αριθμό- τραγούδια μου ακουμπούν «περιοχές» όπου το χαμόγελο αφήνει και δεύτερες σκέψεις, ώστε να μην εκτονωθούν μ’ ένα βροντώδες χαχανητό...
Είπατε: Βγήκα από τον Άδη και αγάπησα ξανά το παιδί που κάποτε ήμουν. Τι συνέβη;
Στην πολύχρονη διαδρομή μου από το 1966 που παιδί 16χρονο άρχισα να τραγουδώ μέχρι σήμερα, 58 χρόνια πορείας, με τις μεγάλες χαρές -της αναγνώρισης και μεγάλης επιτυχίας- υπήρχαν και μεγάλες περιπέτειες του Σώματος και της Ψυχής μου...
Να σας πω πως τρεις φορές συγκρούστηκα μετωπικά με τον θάνατο. Γλίτωσα από θανατηφόρο δυστύχημα, από καρκίνο, από εγκεφαλικό θανατηφόρο αιμάτωμα και το τελευταίο και χειρότερο όλων, από αυτοκτονική κατάθλιψη... Με τιτάνιες προσπάθειες κατάφερα να σηκωθώ όρθιος και να ξανασυναντήσω αυτό το παιδάκι που εμφανίστηκε εμπρός μου, με το μόνιμο χαμόγελο, να το ξαναγαπήσω, να το δω που μου γνέφει, να το πάμε πάλι «μαζί», τραγουδώντας, δίνοντας και παίρνοντας χαρά.
Τι λέτε για τα πενήντα χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από τη μεταπολίτευση; Τι αντέχει από το πάθος, τους κώδικες και την ψυχή του 1974;
Τίποτα! Όλα θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους, ακολουθούν τους όρους της «παγκοσμιοποίησης», της virtual «αλήθειας» της Άτεχνης Νοημοσύνης.
Απαντέχετε στη σκηνή, αλλά τι τρέχετε πια να προλάβετε;
Αγαπητέ μου Κώστα, έφτασα στα 74... Με βεβαρυμμένο ιατρικό παρελθόν αλλά παράλληλα και με την έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητά μου, τρέχω να τα προλάβω όλα τέλος πάντων, πριν με προλάβει ο Ύψιστος! (χαχαχα)
Μπορεί η Τεχνητή Νοημοσύνη να βγάλει τραγούδια με το βάθος, το πάθος και χιούμορ που εσείς είχατε;
Αστειεύεστε, έτσι;
Τι τραγούδι θέλετε πια να υπηρετήσετε σήμερα; Ποια είναι αξία και η αλήθεια του; Και τι θέλει ο κόσμος;
Αυτό που κάνω 50 χρόνια... Αυτό που είμαι. Αυτό που συμβαίνει, είναι πως τώρα για να πω την αλήθεια, το αντιλήφθηκα, πως ότι έχω πει, έχει καταγραφεί σαν «προσωπική υπόθεση». Διάφοροι δημοσιολογούντες, δημοσιογραφούντες, ειδήμονες, συνάδελφοι κ.ά. όταν ερωτώνται ή αναφέρονται στην αφεντομουτσουνάρα μου, απαντούν: «Ο Ανδρεάδης;... Μια κατηγορία μόνος του!». (χάχαχα) Μάλλον εννοούν πως αυτό που είμαι, περικλείει την έννοια του... μοναδικός. Let it Be.
Μπορείτε «να μιλήσετε της κάθε μίας γενιάς» που λέει ο Σαββόπουλος;
Δεν ξέρω... Πάντως αυτό που ξέρω όμως, είναι, πως όταν με πλησιάζουν είτε δια ζώσης -όταν τραγουδάω- είτε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όλοι μου λένε «Θέμη... με τα τραγούδια σου μεγάλωσα» και κρίνοντας ότι τη δεκαετία του ’70 έλεγα -και ακόμα λέω- «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν», «Είμαι πολύ ωραίος», κ.λπ. και έχουμε 2024, εεε… Πέντε γενιές τις μεγάλωσα! (χαχαχα)
Σας θυμόμαστε ψηλόλιγνο, με αθώο βλέμμα, λίγο χαμένο με εκείνες τις φοβερές καμπάνες παντελόνι των σέβεντις; Είστε ο ίδιος;
Εεεε ... όλα έχουν αλλάξει... εκτός από το βλέμμα ίσως. Α, και το χαμόγελο... Σας ευχαριστώ θερμά κύριε Μπλιάτκα που μου δώσατε την χαρά! Σας περιμένω στο Principal.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Μουσική παράσταση «ΘΕΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ ‘Είναι πολύ ωραίος!’»
15 Μαρτίου
Principal Mylos Complex
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 03.03.2024