Σήμερα αναμένεται στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης το πλοίο «Smyrna di Levante», της εταιρείας «Levante Ferries», το οποίο ξεκίνησε χθες από τη Σμύρνη. Τη φορά αυτή στην προκυμαία δεν θα βρίσκεται κανείς από τους “επισήμους” της Θεσσαλονίκης για να το υποδεχθεί.
Υπουργός, βουλευτές, περιφερειάρχης, δήμαρχος δεν θα βρίσκονται εκεί διότι αυτό είναι το τελευταίο δρομολόγιο, προς ώρας τουλάχιστον, στην πολυθρύλητη γραμμή Θεσσαλονίκη – Σμύρνη η οποία είχε ξεκινήσει σε κλίμα πανηγυρικό, εν χορδαίς και οργάνοις, μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, στις 10 Οκτωβρίου. Χθες η πλοιοκτήτρια εταιρεία ανακοίνωσε την αναστολή λειτουργίας της ακτοπλοϊκής γραμμής έως τις 31 Μαρτίου και μετά βλέπουμε...
Ο προφανής λόγος για το πρόωρο ναυάγιο αυτού του φιλόδοξου εγχειρήματος είναι η χαμηλή ζήτηση από επιβατικές και μεταφορικές εταιρείες που κατέστησαν ζημιογόνα την συγκεκριμένη ακτοπλοϊκή γραμμή. Και πλέον γεννάται το ερώτημα “μα πως είναι δυνατόν να πέσουν τόσο έξω στους υπολογισμούς τους και τόσο γρήγορα μάλιστα, όλοι όσοι ενεπλάκησαν στην υλοποίηση αυτού του σχεδίου;”.
Βεβαίως, τώρα όλοι δείχνουν ως αποκλειστικά υπεύθυνη την εταιρεία η οποία πήρε το ρίσκο μιας επένδυσης, αρχικού ύψους 16 εκατ. ευρώ. Βλέπετε, κατά την αναχώρηση του πρώτου δρομολογίου ήταν όλοι εκεί, στο σαλόνι του πλοίου, υπαινισσόμενοι στις δηλώσεις τους ότι συνετέλεσαν και οι ίδιοι στη λειτουργία της ακτοπλοϊκής γραμμής. Τώρα που το πλοίο μπατάρει, δεν θα βρεθεί κανείς να πει, έστω μια παρηγορητική κουβέντα. Άλλωστε, έως και χθες το βράδυ κανείς τους δεν προέβη στην παραμικρή δήλωση.
Η δυσμενής αυτή εξέλιξη είναι, αν μη τι άλλο, εξαιρετικά διδακτική, για όσους βεβαίως είναι φιλομαθείς και ενδιαφέρονται πραγματικά για την πόλη. Το πρώτο δίδαγμα είναι ότι “οι νόμοι της αγοράς είναι αμείλικτοι”. Αυτό έπρεπε να το γνωρίζει καλά, πρώτα απ' όλα η ίδια η πλοιοκτήτρια εταιρεία η οποία απ' ό,τι φαίνεται, κινήθηκε με προχειρότητα.
Κατ' αρχάς ξεκίνησε σε χρόνο ακατάλληλο, λίγο πριν από τον ερχομό του χειμώνα τη λειτουργία της ακτοπλοϊκής γραμμής. Επιπλέον, δεν είχε μεριμνήσει προηγουμένως να τη διαφημίσει, κυρίως στην Τουρκία, προκειμένου να γίνει γνωστή σε όλους τους δυνητικούς πελάτες, πρωτίστως στους μεταφορείς.
Επίσης, δεν φρόντισε να κάνει συμφωνίες με πρακτορεία για ελκυστικά τουριστικά πακέτα προκειμένου να ενισχύσει και την επιβατική κίνηση, αν και κάτι τέτοιο αυτήν την περίοδο και στη συγκεκριμένη μάλιστα γραμμή όπου το τουριστικό ενδιαφέρον είναi ανύπαρκτο, φαντάζει ανέφικτο έτσι κι αλλιώς.
Το δεύτερο “μάθημα” αφορά την ηγεσία της πόλης. Πολιτική, αυτοδιοικητική και επιμελητηριακή. Το εγχείρημα της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Θεσσαλονίκης – Σμύρνης συζητείται εδώ και είκοσι χρόνια.
Στο διάστημα αυτό έχουν γίνει πάρα πολλές επαφές και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, χωρίς ωστόσο, να υπάρξουν συγκεκριμένες συμφωνίες και δεσμεύσεις οι οποίες θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την οικονομική βιωσιμότητα αυτής της γραμμής. Ούτε καν τα στοιχειώδη. Μόνο μεγάλες κουβέντες οι οποίες στο τέλος της ημέρας, απεδείχθησαν λόγια χωρίς αντίκρισμα.
Κάποιοι μάλιστα, είχαν φροντίσει να φορτίσουν και πολιτικά το εγχείρημα κάνοντας λόγο για μια “γραμμή φιλίας” μεταξύ των δύο λαών, η οποία θα βοηθούσε, υποτίθεται, στην εξομάλυνση των διμερών σχέσεων. Ακόμη και σε αυτό το πεδίο το τάιμινγκ ήταν ατυχές καθώς το πρώτο δρομολόγιο ξεκίνησε λίγες μόνον ημέρες μετά τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη μικρασιατική καταστροφή κι ενώ η τουρκική ηγεσία αυξάνει διαρκώς την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Εν κατακλείδι, η ακτοπλοϊκή σύνδεση Θεσσαλονίκης – Σμύρνης, εάν και εφόσον επαναληφθεί την άνοιξη, για να καταστεί βιώσιμη χρειάζεται πολλή και σοβαρή δουλειά από κάθε πλευρά ώστε το εγχείρημα να μην ναυαγήσει εκ νέου μόλις το πλοίο ξανοιχτεί στο Αιγαίο.
Δεδομένου όμως, ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία βρίσκονται πλέον σε προεκλογική περίοδο, πολύ αμφιβάλλω εάν θα βρεθεί, έστω και ένας για να ασχοληθεί σοβαρά με όλο αυτό.