Ποιο είναι το πρόβλημα με την Τουρκία; Το βασικότερο δεν είναι τα ενεργειακά αποθέματα της Μεσογείου ή οι αγωγοί που θέλει να διέρχονται από το έδαφός της.
Χρησιμοποιεί και τα δύο για να εκδηλώσει την πολιτική κυριαρχία της στη Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία.
Αυτό είναι ένα όραμα το οποίο πιστεύει πως μπορεί να το πετύχει.
Στα Βαλκάνια μπορεί και επηρεάζει με τον ένα ή άλλον τρόπο όλες τις χώρες. Η χώρα που δεν ελέγχει στον βαθμό που επιθυμεί ο Ερντογάν και η ομάδα που τον περιβάλλει είναι η Ελλάδα. Γι' αυτό είναι και στο στόχαστρό του.
Ο Ερντογάν έβγαλε τα πλοία τις τελευταίες ημέρες επειδή η Ελλάδα συνήψε συμφωνία με την Αίγυπτο χωρίς να τον ρωτήσει. Ο τούρκος πρόεδρος με τη μεγαλομανία που τον διακρίνει δεν μπορεί να ανεχθεί να γίνεται κάτι εναντίον των συμφερόντων του όπως τα αντιλαμβάνεται αυτός. Και η Ελλάδα προσπαθεί να δράσει υπερασπίζοντας τα δικά της συμφέροντα τα οποία μερικές φορές έρχονται σε αντίθεση με τα τουρκικά.
Το ζήτημα της υπεράσπισης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και η προσπάθεια οριοθέτησης ΑΟΖ και άλλων θαλασσίων ζωνών σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας είναι μια τέτοια επιλογή. Η Τουρκία αμφισβητεί όσα το διεθνές δίκαιο δίνει στην Ελλάδα. Και τα αμφισβητεί εν ονόματι της ισχύος. Πιστεύει πως είναι ισχυρή και κανείς δεν μπορεί να της αντισταθεί.
Η Ελλάδα από την πλευρά της πιστεύει πως μπορεί να υπερασπίσει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα απέναντι στην Τουρκία. Στην ουσία, εκείνο που υπερασπίζεται η Ελλάδα είναι η, ας την πούμε, ανεξαρτησία της χώρας. Για να είμαι σαφέστερος η άρνησή της, μέχρι στιγμής, να υποταγεί στην τουρκική επικυριαρχία.
Δεν είμαι σίγουρος ότι το αθηναϊκό σύστημα που ταλαιπωρεί τη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες είναι αποφασισμένο να υπερασπίσει τη χώρα ερχόμενο σε σύγκρουση με την Τουρκία. Διότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη αν η Αθήνα θελήσει να κρατήσει ανεξαρτησία από την επιρροή της Άγκυρας.
Όλοι μπορούν να αντιληφθούν την τουρκική τακτική.
Αμφισβήτηση, διατύπωση αξίωσης, αίτημα για διάλογο στην αξίωση και σε περίπτωση άρνησης στρατιωτική απειλή και κλιμάκωση μέχρι να γίνει αποδεκτός ο διάλογος.
Αυτό έγινε τις μέρες αυτές ανοικτά του Καστελόριζου.
Η Τουρκία χρησιμοποιώντας στρατιωτική απειλή θέλει να σύρει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με όρους αιχμαλωσίας.
Θα μου πείτε αφού είχε συμφωνηθεί διάλογος με παρέμβαση Μέρκελ. Ναι, αλλά μεσολάβησε το ελληνοαιγυπτιακό σύμφωνο και, τώρα, ένα από τα αιτήματα της Τουρκίας θα είναι η μη επικύρωσή του από την ελληνική βουλή.
Πολύ φοβάμαι ότι η τουρκική υπαγόρευση θα γίνει, με διάφορα προσχήματα, αποδεκτή. Ελπίζω να διαψευστώ.
*Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 15-16.08.2020
Καθώς, λοιπόν, η Αθήνα ανέπτυσσε την πολιτική της απέναντι στην Τουρκία το τελευταίο διάστημα δημιούργησε στην κοινή γνώμη την εντύπωση, με δηλώσεις της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, πως μπορεί να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στην αρχή πολιτικά και διπλωματικά και, αν χρειαστεί, και δυναμικά.
Και ενώ όλοι περιμέναμε να δούμε την αποτελεσματικότητα των επιλογών της ελληνικής πλευράς, η κοινή γνώμη παρακολουθεί μια συνεχή πρόκληση εκ μέρους της Τουρκίας σε βαθμό εξευτελιστικό και την Αθήνα να μην αντιδρά. Γιατί, τότε, σήκωσε τον πήχη;
Επίσης:
-Μερίδα της κοινής γνώμης και της κυβερνητικής προπαγάνδας επιτίθεται εναντίον οποιουδήποτε επιζητά την αποκατάσταση του κύρους της χώρας χαρακτηρίζοντάς τον ως πολεμοκάπηλο.
-Συντονισμένα κυβερνητικά- και άλλα- κέντρα να σοφίζονται διάφορες θεωρίες από το ότι με τη φασαρία που γίνεται το τουρκικό ερευνητικό δεν μπορεί να πραγματοποιήσει έρευνες μέχρι την αντίληψη που διατύπωσε κυβερνητικός βουλευτής ότι η Ελλάδα δεν έχει οριοθετήσει, επίσημα, την υφαλοκρηπίδα της άρα δεν υφίσταται θέμα παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Μπροστά στο φόβο που καταλαμβάνει σε τέτοιες περιπτώσεις την ελληνική κοινωνία τέτοιες απόψεις βρίσκουν μεγάλη απήχηση. Και η κοινωνία η ίδια κάνει follow up στην αναπαραγωγή τους.
Ωστόσο το ερώτημα γιατί ο ελληνικός στόλος έσπευσε να παρεμποδίσει το τουρκικό ερευνητικό και τον στόλο που το συνόδευε από επιχειρήσεις σε τοποθεσία που είχε εξαγγείλει η Τουρκία παραμένει αναπάντητο.
Αφού δεν υπάρχει ζήτημα καταπάτησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, από ποιόν χώρο τα ελληνικά πολεμικά ζητούν από τα τουρκικά να αποχωρήσουν; Με ποιο δικαίωμα το κάνει αυτό η Ελλάδα;
Γιατί η Αθήνα ζήτησε τη σύγκλιση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ποια είναι η πρόκληση της Τουρκίας που υπονοεί η ανακοίνωση του State Department;
Υπάρχουν και πολλά άλλα ερωτήματα που γελοιοποιούν τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς και τις μεθοδεύσεις να οδηγηθεί η χώρα σε έναν διάλογο με την Τουρκία υπο όρους αιχμαλωσίας. Διότι αιχμαλωσία θα είναι αν καθίσει η Αθήνα στο τραπέζι και κάθε φορά που αρνείται μια τουρκική υπαγόρευση ο τουρκικός στόλος θα βγαίνει από τους ναυστάθμους του.
Αιχμαλωσία και εξευτελισμός θα είναι αν η Ελλάδα υποχωρήσει και δεν κυρώσει στη Βουλή τη Συμφωνία με την Αίγυπτο.
Αιχμαλωσία θα είναι να αποδεχθεί η Αθήνα τον επικυρίαρχο ρόλο της Τουρκίας και την δορυφοροποίησή της.
Εδώ, βρίσκεται, λοιπόν, ο κίνδυνος.
Η αναζήτηση ενός διαμεσολαβητή (π.χ. Μέρκελ) και η αποδοχή των νέων τουρκικών αιτημάτων για διάλογο. Γιατί, υποτίθεται, πως διάλογος θα γινόταν και είχε προγραμματιστεί. Παρόλα αυτά η Τουρκία έβγαλε το ερευνητικό και μέρος του στόλου της. Γιατί; Διότι κάτι ακόμη ήθελε να υπαγορεύσει. Αν αποδεχθεί αυτήν την τακτική το αθηναϊκό κατεστημένο (και όταν μιλάμε για κατεστημένο αναφερόμαστε σε όλα τα κόμματα), η Ελλάδα έχει τελειώσει.
Όπως έγραψε σχολιαστής στο ιστολόγιο «Ανιχνεύσεις»:
“….” Η τέχνη του πολέμου έγκειται στο να κερδίζουμε χρόνο ,όταν έχουμε κατώτερες δυνάμεις ”,πράγμα που έκαναν και κάνουν όλες οι κυβερνήσεις μετά το 1974-και καθώς φαίνεται και η σημερινή….”
Κέρδιζαν χρόνο με ποιο σκοπό; οργάνωση, θωράκιση στρατού; Ανάπτυξη δυνατής οικονομίας; Ιδεολογία και εθνικό φρόνημα; Εθνικό όραμα; Διπλωματικές στρατηγικές σχέσεις; Ενημέρωση διεθνούς κοινής γνώμης για τα δίκια μας ή τις τουρκικές πρακτικές; Εθνική ενότητα;
Αποδεικνύεται ότι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να περάσει ο χρόνος της πολιτικής τους θητείας ώστε να παραλάβουν οι επόμενοι τη καυτή πατάτα.
Το κακό είναι ότι δεν το έκαναν εν κρυπτώ. Ο ελληνικός λαός επιτελούς να τους στείλει σπίτι τους. Ως πότε θα δίνει άλλη μια ευκαιρία στο κάθε -αποδεδειγμένα- ανίκανο;
Τα έθνη δεν μπορούν να επιβιώσουν με την αίσθηση ενός διαρκούς εξευτελισμού. Μόνο ένας κοινωνικός στρουθοκαμηλισμός μπορεί να παραβλέψει αυτήν την πραγματικότητα.
Υπεράσπιση των δικαιωμάτων της χώρας. Αποδόμηση της διακομματικής νομενκλατούρας που κυβερνά τη Ελλάδα και, κυρίως, της σαθρής ιδεολογίας της.
Ανάπτυξη διπλωματίας και σοβαρών κρατικών θεσμών με εξοβελισμό των επιόρκων.
Ανάπτυξη ισχυρών ενόπλων δυνάμεων και προβολή της παρουσίας τους στο γενικότερο πολιτικοδιπλωματικό σύστημα της χώρας.
Η ευθύνη της διαχείρισής τους είναι πολιτική. Όταν υπήρχε η σχετική υπεροπλία απέναντι στην Τουρκία ο ελληνισμός υπέστη τον κυπριακό ακρωτηριασμό. (1974). Η ευθύνη ήταν πολιτική.
Το 1987 τις έβγαλαν στο Αιγαίο αλλά τα βρήκαν με το Νταβός και τις μάζεψαν. Η ευθύνη ήταν πολιτική.
Στα Ίμια ενώ είχαν τοπικό πλεονέκτημα η χώρα έχασε τρείς αξιωματικούς της και γκριζαρίστηκαν περιοχές. Σε άλλους καιρούς οι υπεύθυνοι θα αντιμετώπιζαν άλλες καταστάσεις. Στην Ελλάδα επικροτήθηκαν στις εκλογές. Η στάση τους επαινέθηκε από τις ομάδες που δεν πιστεύουν σε τίποτε πέραν της εξουσίας και της καλοπέρασής τους.
Σήμερα τις χρησιμοποιούν σαν παιχνιδάκι για τα πολιτικά τους σχέδια και αναδιπλώνονται με ανακούφιση όταν κάποιος μεσολαβεί και τους ζητά να αποδεχθούν τους τουρκικούς όρους.
Με αυτόν τον τρόπο χρησιμοποίησής τους τίθεται το ερώτημα αν χρειάζονται και αν αξίζουν τόσα έξοδα για τη συντήρησή τους.
Να δημιουργηθούν ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και να διατεθούν τα χρήματα που απαιτούνται. Αλλά όταν χρειάζονται να είναι παρούσες. Και η ευθύνη για όλα αυτά είναι πολιτική.
Το πολιτικό σύστημα έκανε μια τομή προς το χειρότερο με την ανάδειξη του Τσίπρα και των ομοϊδεατών του στην εξουσία.
Οι σημερινοί πολιτικοί φορείς φέρουν όλα τα αρνητικά των προηγούμενων. Τίποτε δεν γίνεται προς την κατεύθυνση μετατροπής μιας άμορφης και ρευστής μάζας σε σύγχρονο κράτος.
Αναπαράγονται όλες οι παθογένειες του παρελθόντος, ακόμη, και σήμερα που ο κόσμος νομίζει πως κάτι αλλάζει. Για την περίοδο Τσίπρα δεν συζητάμε. Η συνέχιση των ιδεοληψιών που συντηρούν τον κομματικό του σχηματισμό είναι επικίνδυνη για την ελληνική κοινωνία.
Περισσεύει η προπαγάνδα και οι ομάδες συμφερόντων που προσπαθούν να αναγκάσουν σε σιωπή κάθε φωνή αμφισβήτησης.
Δυστυχώς, ελπίδα δεν υπάρχει από πουθενά. Αν δεν αλλάξει νοοτροπία ο λαός θα βιώνει τις ίδιες εξευτελιστικές καταστάσεις.
Πρέπει να αλλάξουν όλα. Και να αλλάξουν ριζικά.
Διαφορετικά το μέλλον θα είναι οδυνηρό. Και εξευτελιστικό.