Η είδηση του θανάτου του Βασίλη Μποέμη την Πέμπτη, σε ηλικία 88 ετών, ανέσυρε μνήμες προηγούμενων δεκαετιών σε όσους έσπευδαν να αγοράσουν το 45άρι δισκάκι, για να απολαύσουν το «Άρη, γλυκιά μου ομάδα μεγάλη». Χρειάστηκε να περάσουν κάτι περισσότερο από δύο δεκαετίες, ώστε η φωνή του Μποέμη να επενδύσει με ηχόχρωμα τις επισκέψεις των φιλάθλων του Άρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης».
Τα περισσότερα από τα τραγούδια που ερμήνευσε ο Μποέμης είχαν γραφτεί από τη σύζυγό του Νίτσα, ενώ είχε συνεργαστεί με τις δισκογραφικές εταιρείες Boem, Electrophone, Greek Music, Βεντέτα και Sonata. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βασίλης Ζαλιμίδης και το καλλιτεχνικό επίθετο Μποέμης το εμπνεύστηκε από την κιθάρα «Μποέμ», που έπαιζε η (πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη) μητέρα του Μαρίνα. Μάλιστα στη Sonata το επίθετο Μποέμης κόπηκε και ο δίσκος τυπώθηκε με το όνομα Μποέμ.
Ήσυχος χαρακτήρας ο ίδιος -«ο Βασίλης κρυβόταν στους καβγάδες», έλεγε η σύζυγός του»- είχε την τύχη να γνωριστεί με τον Γιάννη Παπαϊωάννου και τον Γιώργο Μητσάκη το 1956 στην Αθήνα. Κάπως έτσι δικαιώθηκε από την επιλογή του, γύρω στο 1950, να αφήσει την κιθάρα και το ακορντεόν, και να μάθει μόνος του μπουζούκι, επειδή πλήρωνε καλύτερα. Η καριέρα του απογειώθηκε σε μαγαζιά όπως το «Φάληρο», η «Φωλιά» στην Κοκκινιά και το πολυτελές «Κοπακαμπάνα».
Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη γυναίκα του και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και τη Μαρίνα, που αργότερα, μαζί με τον πατέρα τους, συνέθεσαν το «Τρίο Μποέμη».
Το 1965 ο Μποέμης επέστρεψε οριστικά κι αμετάκλητα στη Θεσσαλονίκη και έναν χρόνο αργότερα ερμήνευσε για πρώτη φορά το άσμα που έμελλε να εξελιχθεί σε ύμνο του Άρη.
Και ύμνος για τον ΠΑΟΚ
Το 1966, δέκα χρόνια μετά τις πρώτες ηχογραφήσεις του σε δισκάκια των 33, 45 και 78 στροφών, κυκλοφόρησαν δύο ύμνοι εκτελεσμένοι από τον ίδιο. Ο πρώτος ήταν ο «Άρης» και ο δεύτερος ο «ΠΑΟΚ». Ναι, καλά διαβάσατε. Ο Βασίλης Μποέμης και η σύζυγός του είχαν εμπνευστεί ύμνο και για τον Δικέφαλο του Βορρά. «ΠΑΟΚ, δοξασμένη μου ομάδα μεγάλη, στα Βαλκάνια εσύ ’σαι το καμάρι», ήταν οι πρώτοι δύο στίχοι. Ωστόσο, το άσμα δεν έπιασε, σε αντίθεση με το αντίστοιχο για τον Άρη, που κυριαρχούσε στα τζουκμπόξ του Ξαρχάκου και του κιτρινόμαυρου στεκιού της Σοφούλη. Μάλιστα, ο στίχος «όλοι εσένα φοβούνται γιατί», είχε αποτελέσει αντικείμενο καζούρας, επειδή περιείχε υποψία ερώτησης.
Έπρεπε να φτάσουμε στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ώστε το τραγούδι να καθιερωθεί στα μεγάφωνα του γηπέδου Χαριλάου, μετέπειτα «Κλεάνθης Βικελίδης». Από τότε δεν λείπει από καμία Κυριακή, κανένα Σάββατο, καμία μέρα που ο κόσμος συρρέει στο γήπεδο, για να δει τον Άρη. Ο ύμνος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της τελετουργίας πριν από την έναρξη του αγώνα.
Το άσμα του ζεύγους Μποέμη αποδείχθηκε πολύ πιο «πιασάρικο» από τον έτερο ύμνο, το «Άρης νικητής», που είχε γραφτεί το 1926 και συνδυάστηκε με τις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας μπάσκετ, με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά να το τραγουδούν στα αποδυτήρια. Οι στίχοι είχαν γραφτεί από τον Γιώργο Κίτσο και η μουσική ήταν του Σεκόντο Ποζέλι, γιου του αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι, ο οποίος είχε κατασκευάσει κτίρια-εμβλήματα της Θεσσαλονίκης, όπως το Γενί Τζαμί, η Βίλα Αλλατίνη, η Καθολική και η Αρμενική Εκκλησία και το Διοικητήριο. Την ενορχήστρωση του «Άρης νικητής» την είχε κάνει ο μαέστρος Αιμίλιος Ριάδης κατά την πρώτη εκτέλεσή του από μία μεγάλη ορχήστρα.
Το 2012, για την ακρίβεια στις 24 Μαρτίου, παραμονή των 98ων γενεθλίων του Άρη, ο Βασίλης Μποέμης εμφανίστηκε στο «Κλεάνθης Βικελίδης», πριν από τον αγώνα με τον Πανιώνιο, και τραγούδησε το «Άρη, γλυκιά μου ομάδα μεγάλη», προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Ήταν η πρώτη φορά έπειτα από 31 χρόνια, που έπαιρνε δημοσίως το μικρόφωνο. Είχε αποσυρθεί από το τραγούδι το 1981, έχοντας περάσει από διάσημα μαγαζιά, όπως η «Φαρίντα», το «Στέκι», το «Ντορέ» και το «Ωμέγα», ενώ το 1968 είχε ανοίξει την «Μποέμισσα», στη γωνία Τσιμισκή και Καρόλου Ντηλ και τέσσερα χρόνια επεκτάθηκε στον Σταυρό Θεσσαλονίκης.
Ο αυτοδίδακτος μπουζουξής Βασίλης Μποέμης, κατά κόσμον Βασίλης Ζαλιμίδης, δεν είναι πια μαζί μας. Το καλλιτεχνικό του έργο, όμως, θα παραμείνει ζωντανό. Είτε στα γήπεδα είτε στα ρεμπετάδικα, τα «λαϊκά μαγαζιά» τού σήμερα.
Μακεδονία της Κυριακής