Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα, προέβη σε μια δήλωση “καλώς ήλθες Βόρεια Μακεδονία” μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αναθεώρησης άρθρων του Συντάγματος στη γειτονική χώρα (διαβάστε εδώ).

Ο κ. Κοτζιάς φαίνεται πως βλέπει την πολιτική ως ποδοσφαιρικό αγώνα. Αυτό, ίσως, θα ήταν συγχωρητέο για θέματα εσωτερικής πολιτικής. Είναι απολύτως κατακριτέο όταν πρόκειται για την εξωτερική πολιτική της χώρας και ιδιαιτέρως για ένα θέμα ευαίσθητο όπως το Μακεδονικό.

Ο κ. Κοτζιάς διέπραξε το ίδιο λάθος και κατά την έναρξη της διαδικασίας αναζήτησης λύσης με τα Σκόπια. Ίσως, τα πράγματα εξελίσσονταν πολύ διαφορετικά αν οι πρώτες δηλώσεις του τότε ΥΠΕΞ παράλληλα με την πρόσκληση για συνομιλίες καλούσαν, με θεμιτούς πολιτικούς τόνους, και τα ελληνικά πολιτικά κόμματα να συνδράμουν ώστε να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή συμφωνία σε ένα χρονίζον ζήτημα που βλάπτει τη χώρα.

Και, τότε, με τους υψηλούς και διχαστικούς τόνους του πίστευε πως θα προκαλέσει ρήγμα στην αντιπολίτευση και θα προσέφερε κομματικές υπηρεσίες στον πολιτικό του προϊστάμενο.

Το αποτέλεσμα ήταν ο ακραίος διχασμός του ελληνικού λαού. Αυτό, δηλαδή, το οποίο πρέπει να αποφύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Υπάρχει μια αντίληψη σε θέματα διαχείρισης εξωτερικής πολιτικής- και στην Ελλάδα- που αυτοαποκαλείται ρεαλιστική.

Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, στο σκοπιανό τόσα μπορούσαμε να κάνουμε τόσα πετύχαμε. Η παράταση της εκκρεμότητας θα απέβαινε σε βάρος της χώρας, διότι το μέλλον είναι δυσοίωνο.

Με την αντίληψη αυτή, στο βαθμό που διατυπωνόταν με όρους σοβαρότητας, θα μπορούσε κανείς να συνομιλήσει.

Αλλά, οι διαχειριστές της επώδυνης συμφωνίας με τα Σκόπια να αλληλοσυγχαίρονται την επομένη της επικύρωσης της Συμφωνίας στη Βουλή του γειτονικού κράτους και να μην μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, είναι κάτι που ξεπερνά τη λογική.

Αποκαλύπτει μίσος για την ελληνική κοινωνία. Και την επιβολή ενός “θέλω” με τη βοήθεια πραιτοριανών.

Αυτό είναι το ένα θέμα παροξυσμού της πολιτικής μας ζωής.

Το άλλο είναι η εξοικείωση με την έννοια της αποστασίας.

Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ καλεί τους βουλευτές του να αποσυρθούν από την κυβέρνηση για λόγους αρχής και αυτοί αρνούνται. Πρόκειται για πρωτοφανή διαδικασία. Και για απολύτως κατακριτέα αφού το κίνητρο είναι προσωπικά ωφελιμιστικό. Οι ΑΝΕΛ δεν έχουν πολιτική προοπτική και οι καλομαθημένοι και καλοβολεμένοι βουλευτές του αναζητούν είτε την συμπερίληψή τους στα ψηφοδέλτια του Συριζα, ελπίζοντας να συνεχίσουν την πολιτική τους καριέρα, ή τα αργύρια μέχρι τη συνταγματικά προβλεπόμενη λήξη της θητείας της παρούσας βουλής.

Υπάρχει και ένα τρίτο ζήτημα: ο απόλυτος πολιτικός αμοραλισμός του ίδιου του Τσίπρα, ο πολιτικός εκμαυλισμός του δημόσιου βίου και η εξοικείωση της νέας γενιάς με αυτό το είδος πολιτικής.

Όλα αυτά ανατρέπονται μόνο με μια εξέγερση τύπου «Κίτρινων Γιλέκων», που να προέλθει από τη βάση και να αμφισβητήσει το σύστημα εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το οποίο επικαλείται, με τρόπο γελοίο, αριστερό άλλοθι.