* Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το άγος των Τεμπών, που αφορά σε μια κλίμακα ευθυνών, από την οποία δεν απαλλάσσεται κανείς.

Αρχικά ενδύεσαι τα καλύτερα ρούχα από την γκαρνταρόμπα των προθέσεων σου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αναλαμβάνει θέση διευθυντή στον τόπο τούτο και να μην ξεκινάει με τη βεβαιότητα ότι θα αλλάξει τα πάντα στο φορέα της αρμοδιότητάς του. Έχετε δει μια παλιά ταινία, με τον τίτλο «Ο εγκέφαλος» και πρωταγωνιστή τον Ντέιβιντ Νίβεν; Όπου ο «εγκέφαλος» μιας ληστείας τρένου παρουσιάζει με βιντεάκι το σχέδιο στους συνεργάτες του, φαντασιωνόμενος τοn εαυτό του να πηδάει με άνεση τα βαγόνια, ενώ το τρένο βρίσκεται εν κινήσει; Στο αμέσως επόμενο πλάνο, αυτό της πραγματικής ληστείας, ο Ντέιβιντ Νίβεν κρέμεται από ένα βαγόνι, προσπαθώντας να διασωθεί… Αυτή ακριβώς είναι η σχέση των προθέσεων ενός διευθυντή με την πραγματικότητα.

Από την πρώτη στιγμή θα δεχθείς τηλέφωνα από έναν δυό υπουργούς, οι οποίοι μετά τα απαραίτητα συγχαρητήρια, θα τα γαρνίρουν με ένα δυό «αιτηματάκια» ελαφράς δυσκολίας στην πραγματοποίησή τους. Έχεις περάσει εύκολα την πρώτη ερώτηση του «Εκατομμυριούχου», κατά τεκμήριο βατότατη. Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και οι επόμενες ερωτήσεις, ως το «μαξιλαράκι ασφαλείας»: πως θα μπορούσαμε να κάνουμε κάνα δυό μετακινήσεις υπαλλήλων, τι θα κόστιζε κάποια προμήθεια υλικού, πως θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε μερικά παροπλισμένα, φίλα προσκείμενα άτομα, ανεξαρτήτως των ικανοτήτων τους;

Έχοντας τακτοποιήσει αυτές τις… λεπτομέρειες, προχωράς στην εφαρμογή του όποιου σχεδίου έχεις. Λαμβάνουμε ως υπόθεση εργασίας ότι ο δείκτης ικανότητας ξεπερνάει το μέσο όρο, γιατί σε άλλη περίπτωση έχεις χάσει ήδη κάθε πιθανότητα να μην μπλέξεις στο χάος των οικονομικών, των τυπικών και των νομικών κωλυμάτων, στους πειρασμούς της «λούφας», στην πρόωρη παραίτηση από οποιοδήποτε όραμα, όπως πομπωδώς διατυπώνεται συνήθως. Γενικά, όλοι έχουν ένα μέσον, θα είναι ευτύχημα αν ο όποιος διορισμός συνδυάζεται με την ικανότητα και την εντιμότητα.

Στο επόμενο στάδιο οι ερωτήσεις αφορούν στην εξεύρεση πόρων. Μα θα είναι ΕΣΠΑ, μα θα είναι κρατικές επιχορηγήσεις, μα θα είναι διαφημιστική χορηγία, είσαι υποχρεωμένος, να βγεις στη γύρα, να φας τα μούτρα σου, να ξανασηκωθείς, να ξεπεράσεις αντιρρήσεις, επιφυλάξεις, αντιδράσεις όσων δε σε συμπαθούν, είτε για προσωπικούς είτε για πολιτικούς λόγους και μια σειρά γραφειοκρατικών ενεργειών.

Ωραία, τα χρήματα βρέθηκαν, οφείλεις να τα βάλεις να κινήσουν τη μηχανή, με δεδομένο ότι βασικά γρανάζια του μηχανισμού αποτελούν οι εργαζόμενοι. Εργατικότητα, γνώση και αποτελεσματικότητα, ανάκατα με μεγάλο ποσοστό τεμπελιάς, άγνοιας και άνοιας. Μια - ελληνική - μικροκοινωνία… Ευθύτητα και κουτοπονηριά σε ντέρμπι γιγάντων. Τη δεύτερη την ενισχύει παγίως η διαιτησία. Όταν πηγαίνει στο VAR, ο εκεί διαιτητής αποφαίνεται πάντα υπέρ των υπαλλήλων, λόγω σύνθεσης του διαιτητικού τρίο.

Εάν δεν έχεις φάει κόκκινη κάρτα και συνεχίζεις τον αγώνα, κόντρα στα τάκλιν που δέχεσαι και στα τραβήγματα της φανέλας, έρχεται η ώρα των τελικών τεστ. Μπορεί οι ερωτήσεις να αφορούν σε «σκληρά» αιτήματα πολιτικής καταγωγής, μπορεί να αποτελείς κομμάτι αντιπολιτευτικών επιθέσεων, μπορεί όμως να πέσουν δύσκολα «θέματα» που αφορούν σε οικονομικά ζητήματα. Εκεί πλέον οι απαντήσεις σχετίζονται με την αντοχή του ηθικού σου συστήματος, που ανάθεμά με αν θυμάται τις προθέσεις. Άλλωστε, καμία τέτοια δοκιμασία δεν έρχεται ουρανοκατέβατη, αποτελεί απλώς φυσική απόρροια μιας κλιμάκωσης. Τι λες; Θα γίνεις «εκατομμυριούχος»;

Υ. Γ.1: Το παραπάνω φιλμάκι, που θα μπορούσε να ονομάζεται «Εφιάλτης στο δρόμο για την εξουσία», παίζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας και αφορά σε κάθε είδους κρατική δομή. Όχι μόνο σε μικροδιευθυντές, αλλά και σε μεγαλοδιευθυντές, σε μικροβουλευτές και σε μεγαλοβουλευτές, σε μικροϋπουργούς και σε μεγαλοϋπουργούς. Ακόμη και σε μικροπροϊστάμενους και μεγαλοπροϊστάμενους. Ακόμη και σε αυτούς που κατ’ ουσία υποβάλλουν τα πρώτα, μικρά «αιτηματάκια», τους πολίτες.

Υ. Γ.2: Για όσους φιλοπερίεργους επιθυμούν να μάθουν ακριβώς πως παίζεται τούτο το πυραμιδοειδές παιχνίδι, ας αναζητήσουν ένα αληθινό φιλμ, την ταινία «Ο υπουργός», σε παραγωγή των μαέστρων κινηματογραφικών ηθικών διλημμάτων, τους αδελφούς Νταρντέν.