Τα έχεις σχεδόν όλα και δεν είσαι ευχαριστημένος, γιατί πάντα θέλεις κι άλλα. Έτσι είναι ο άνθρωπος, πάντα θέλει αυτό που του λείπει. Και αυτό- το ανικανοποίητο για το κάτι επιπλέον- είναι η κινητήρια δύναμη που κάνει την ανθρωπότητα να προοδεύει.

Εκεί λοιπόν, που είσαι αγχωμένος να τα προλάβεις όλα κι να πετύχεις τους στόχους που έβαλες για τον εαυτό σου, εκεί που πετιέσαι στον ύπνο σου από το στρες του αγώνα της επιτυχίας, που σηκώνεσαι από το κρεβάτι και αναλογίζεσαι πώς θα οργανώσεις την μέρα σου ώστε να προλάβεις όλες τις υποχρεώσεις σου και να κάνεις και κάτι παραπάνω, σκάει μύτη ο κορονοϊός και γυρνάει η ζωή τούμπα. Όχι μόνο η δίκη σου. Όλων. Σε όλο τον πλανήτη.

Ζωές χάνονται εύκολα και τζάμπα, τρόμος παντού, οι οικονομίες καταρρέουν, απαγόρευση εργασίας και κυκλοφορίας, απαγόρευση συναναστροφών και χαριεντισμών.

Κλείνεσαι στο σπίτι σου. Εκών άκων.

Τις πρώτες ημέρες ανησυχείς για αυτήν την κατάσταση. Λες, πού θα πάει αυτό το πράγμα. Τι θα γίνει στη δουλειά μου, πώς θα μείνουν όλα πίσω, τι πρέπει να κάνω, τι μπορώ να κάνω...

Σε κατατρώνε τέτοιες σκέψεις.

Μια βδομάδα μετά, αρχίζεις να το παίρνεις απόφαση. Πρώτη φορά -λες- μας ζητάνε να σώσουμε την ανθρωπότητα με ξάπλες, ύπνους και ραχάτι, ας πειθαρχήσουμε...

Τρεις βδομάδες μετά, τα νούμερα κρουσμάτων και θανάτων, συνεχίζουν να τραβάν την ανηφόρα. Τα κακά νέα πληθαίνουν και ψάχνεις τα καλά με το σταγονόμετρο -ένα νέο φάρμακο που δοκιμάζεται κάπου ή μια προχωρημένη έρευνα για το εμβόλιο-, αλλά... φως στη άκρη του τούνελ δεν υπάρχει.

Έναν μήνα περιορισμένος, με μια στερημένη και μονότονη καθημερινότητα, για να ακούς ότι... οι δυο επόμενες βδομάδες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες. Όπως και οι δυο προηγούμενες, αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν.

Δεν ελπίζεις σε τίποτα, εκτός από το να περνά ο χρόνος μένοντας... καθαρός.

Πλέον, ο πανικός, σε συντροφεύει πολλές ώρες την ημέρα, καθώς συνειδητοποιείς ότι άλλαξαν όλα μέσα σου και πως η επιστροφή στην προτέρα κατάσταση, δεν φαίνεται πιθανή.

Η ζωή σου, γέμισε φοβίες.

Με το που ξυπνάς, σχεδόν ανακλαστικά βάζεις ανεστραμμένη την παλάμη σου στο μέτωπο για να ανιχνεύσεις αν έχεις πυρετό. Δεν έχεις. Αμέσως, αφουγκράζεσαι τον εαυτό σου: σου έρχεται να βήξεις; σε πονάει το κεφάλι; οι μύες; νιώθεις κάτι περίεργο στο σώμα σου;

Όλα καλά. Ηρεμείς. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι και πηγαίνεις στην τουαλέτα. Σκέφτεσαι αυτό που άκουσες ότι ο κορονοϊός προκαλεί και αοσμία. Πιάνεις ένα αρωματικό σαπούνι, ή μια κολόνια - ότι βρεθεί μπροστά σου- φσσστ νιώθεις την μυρωδιά.

Ωραία. Ξημερώσαμε και σήμερα υγιείς...

Λίγο αργότερα, κρατώντας τον καφέ σου νωχελικά, απλώνεσαι στον καναπέ με το κινητό στο χέρι για μια γρήγορη περιδιάβαση στο αγαπημένο σου πόρταλ, το makthes.gr, να δεις αν συνέβη κάτι το συνταρακτικό ενόσω ήσουν στην αγκαλιά του Μορφέα.

Απορροφιέσαι μέσα στους αριθμούς θυμάτων, κρουσμάτων, τις ηλικίες τους, τα υποκείμενα νοσήματα. Σκέφτεσαι τι δουλειές που είχαν να κάνουν δεν πρόλαβαν να τελειώσουν, τι υποχρεώσεις άφησαν πίσω τους, πόσα πράγματα στη μέση, πόσο ανυποψίαστους τους βρήκε το κακό.

Κοιτάς τις ειδήσεις με τις αναφορές σε νέα βήματα ερευνητικών ομάδων για το εμβόλιο, ή έστω για την παρασκευή αποτελεσματικών αντιιικών φαρμάκων, για να πάρεις κουράγιο και ελπίδα ότι ίσως δεν γίνεις κι εσύ μια είδηση ως αριθμημένο θύμα...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Απριλίου 2020