Και μόλις παγιώθηκε το αποτέλεσμα των εκλογών στις 9plus μονάδες διαφορά, στα τραπέζια των τηλεοπτικών καναλιών της Κυριακής οι συμμετέχοντες άλλαξαν ηχόχρωμα και ένταση φωνής, στάση σώματος, αντικατέστησαν τα βορβορώδη επίθετα, που καιρό τώρα εκατέρωθεν εκτόξευαν, με ρήματα, τις τελείες με ερωτηματικά. Έγιναν όλοι περισσότερο πολιτικά ευγενείς και δήλωναν σεβασμό στον πολιτικό αντίπαλο. Το πρώτο μήνυμα λοιπόν ελήφθη! Και ελήφθη από όλους με τον ίδιο τρόπο. Αυτόματα. 

Πριν να συνεδριάσουν τα κόμματα, πριν να αναλυθούν τα αποτελέσματα, πριν να αποφασιστούν περαιτέρω τακτικές. Ήταν προφανές. Ο κόσμος κουράστηκε από την εμφυλιοπολεμική θεματολογία και τη ναρκισσιστική τιποτολογία.

Η ευγένεια και η ευπροσηγορία είναι πάντα μια καλή στάση μέχρι την ανασύνταξη. Και απ’ ό,τι φαίνεται, τουλάχιστον μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτό το κλίμα της πολιτικής ευπρέπειας θα επιχειρηθεί και τις επόμενες μέρες. Κρύβουν τους άγριους, λιμάρουν τη φωνή των υπολοίπων, αλλάζουν σκηνοθεσία. Και με «εντολές άνωθεν». 

Εκτός απροόπτου. Αν ωστόσο συνεχιστεί έτσι η δημόσια συζήτηση, θα γεννηθεί ένα άλλο πρόβλημα. Όταν ο τόνος της φωνής κατεβαίνει, όταν αναγνωρίζεις στον πολιτικό σου αντίπαλο το «δικαίωμα διά να ομιλεί», όταν δεν χαζογελάς ειρωνικά, αποστρέφοντας το πρόσωπό σου την ώρα της συζήτησης, όταν δεν διακόπτεις και δεν στρεψοδικείς, όταν δεν αφήνεις υπονοούμενα για σόγια, για κότερα, για επερχόμενες αποκαλύψεις σκανδάλων, όταν δεν έχεις να σχολιάσεις υπουργικά τουίτ, όταν δηλαδή σταματάς να απευθύνεσαι στο θυμικό των πολιτών και προσπαθείς να συγκινήσεις τη λογική του, τότε κάτι θα πρέπει να πεις. Αλλιώς η δημόσια παρουσία θα γίνει βαρετή και ανούσια. 

Και δεν ξέρεις ποτέ πώς θα αντιδράσει το «εκλογικό σώμα». Για τους λόγους αυτούς δημοσιογράφοι και αναλυτές, από την μεθεπομένη κιόλας των ευρωεκλογών, μεταφέρουν την αγωνία των κομματικών επιτελείων για την εκφορά ενός «νέου αφηγήματος» μέχρι τις εθνικές εκλογές. 

Δεν απέδωσε το «αφήγημα του προεκλογικού επιδόματος», αναζητούν άλλο μύθο. Υποθέτω του φόβου. Μακάρι να διαψευστώ. Από την άλλη, πιστεύουν ότι λειτούργησε το «αφήγημα της δημοσιονομικής σοβαρότητας», θα το συνεχίσουν, κρύβοντας ωστόσο τις συνέπειες αυτής της ακραίας ευλάβειας στους παντογνώστες δανειστές μας και στον «αποτελεσματικό ιδιωτικό τομέα».

Αναζητώντας λοιπόν όχι ένα εθνικό αφήγημα, γιατί αυτό θα έπρεπε να το έχουν προ πολλού συγκροτήσει, αλλά μία άλλη παραμυθία ενός μήνα ζωής. Ύστερα βλέπουμε! Αυτό είναι το κρίμα σε όλη την πολιτική ζωή εδώ και πολλά χρόνια. 

Η φτώχεια του δημόσιου λόγου που απεχθάνεται τις έννοιες του συγκεκριμένου, του ΣΧΕΔΙΟΥ, της ενότητας και της προσήλωσης όλων σε έναν εθνικό στόχο διαρκείας, μεγαλύτερο της πολιτικής ζωής ενός εκάστου εκ των πρόσκαιρων πρωταγωνιστών, που θα συγκινήσει, θα αναζωογονήσει την τραυματισμένη εθνική αυτοπεποίθηση, θα αλλάξει τον ορίζοντα.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΥΡΩΠΗ

Δεν ξέρω αν ο λαός είναι σοφός, πάντα με προβλημάτιζε αυτή η έκφραση του, κατά περίπτωση, σεβασμού στην αόριστη εθνική συλλογικότητα, αλλά το σίγουρο είναι ότι το βράδυ των εκλογών κάθισαν πολλοί κατεργάρηδες στους πάγκους τους.

Άλλοι σιώπησαν μπροστά στον καθρέφτη, άλλοι τρόμαξαν ενώπιον της ευθύνης. Και τα δύο είναι χρήσιμα. Η Ελλάδα μπορεί να ανταποκρίνεται στις μνημονιακές υποχρεώσεις, να εισπράττει και κανένα φιλοδώρημα, αλλά όλοι οι δείκτες απόκλισης από τους μέσους όρους ευημερίας της Ευρώπης έχουν προ πολλού ανάψει κόκκινο. 

Η παρατεταμένη κρίση έχει πλέον στοιχεία παρακμής. Όσοι ζουν στο εξωτερικό, δηλαδή τα παιδιά μας, μπορούν να καταλάβουν πόσο απομακρυνόμαστε από τα ευρωπαϊκά αυτονόητα στη λειτουργία μας. Στις δημόσιες υπηρεσίες, στην παιδεία, στις μεταφορές, στις ευκαιρίες προσωπικής εξέλιξης. Δεν αρκεί να συμμετέχουμε ισοτίμως στις ευρωπαϊκές εκλογικές αναμετρήσεις. Πρέπει να μετράμε καθημερινά το μπόι μας στους πήχεις των θετικών προκλήσεων της υπόλοιπης Ευρώπης.

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;

Στο μήνα που ξεκινά θα πολλαπλασιαστούν οι θολές παραθέσεις αριθμητικών στοιχείων για τις επενδύσεις που αυξήθηκαν την τελευταία διετία ή αντίστοιχα το 2014, τις προσλήψεις σε σχέση με τις απολύσεις, κάτι ακαταλαβίστικα και ύποπτα σχετικά με το συνταξιοδοτικό, αόριστες αναφορές στις αποτυχίες των τραπεζών και λοιπά μισοειπωμένα.

Σε αναζήτηση αφηγήματος. Δημόσια αντιπαράθεση βοηθών λογιστών. Σε μια χώρα με 15.000 χιλιόμετρα ακτογραμμές, με περίπου 500 γαλάζιες σημαίες, σε έναν τόπο ανοιχτό μουσείο από άκρη σε άκρη, με το 20% του εδάφους της προτεινόμενο για προστασία, με την πολυνησία, τη βιοποικιλότητα, το υπέδαφος, τις αναξιοποίητες ιαματικές πηγές, το ανθρώπινο δυναμικό, τη διασπορά, αναζητούν αφήγημα και δεν το βρίσκουν… 

Ας δώσουν τα δεδομένα σε πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό. Οι απαντήσεις για την ανάπτυξη της χώρας είναι τόσο προφανείς, που θα εντυπωσιαστούν οι εκατέρωθεν αναντικατάστατοι.

16 ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!

Κυριακή βράδυ θα μάθουμε το νέο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, αλλά ήδη γνωρίζουμε τη σύνθεση του δημοτικού συμβουλίου. Καθώς οι συμμετέχοντες συνδυασμοί έφθασαν τους 19, πρωτοφανές πανελλαδικά και στα χρονικά (γιατί άραγε;), οι 16, αν μετρώ καλά, από τους 50 δημοτικούς συμβούλους θα είναι αρχηγοί παρατάξεων. 

Πώς θα λειτουργήσει το σχήμα, όταν, λογικά, κατά τη συνεδρίαση κάθε δημοτικού συμβουλίου θα απαιτεί κάθε παράταξη να πάρει το λόγο, είναι κάτι που μόνο ένας θαυματοποιός πρόεδρος μπορεί να αντιμετωπίσει. Η «πρώτη φορά αναλογική» στη Θεσσαλονίκη μάλλον θα αναδείξει τα προβλήματα της ακραίας της εφαρμογής. 

Όλα μαθήματα θα μου πείτε είναι. Παράξενο και απαιτητικό σύστημα η δημοκρατία. Αλλά, ας θυμούνται όλοι, ότι η πόλη δεν αντέχει άλλη ταλαιπωρία.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 1-2 Ιουνίου 2019