Η Άννα Ντουντουνάκη παρέσυρε με τα δάκρυά της ολόκληρη την Ελλάδα, μετά την κούρσα της στα 100μ. πεταλούδα στο Τόκιο και δέχτηκε χιλιάδες σχόλια αγάπης και θαυμασμού. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια της Σοφίας Μπεκατώρου, που αισθάνθηκε την ανάγκη να πλέξει το εγκώμιο της Χανιώτισσας κολυμβήτριας: «Μάς κάνεις να δακρύζουμε μαζί σου. Είσαι μεγάλη αθλήτρια, μα πάνω απ’ όλα είσαι ανθρώπινη και αγαπητή».

Κανείς δεν θα ξεχάσει τον λυγμό της 26χρονης κατά τη διάρκεια των δηλώσεών της και ενώ λίγα λεπτά πριν είχε αποκλειστεί από τον τελικό για έξι εκατοστά του δευτερολέπτου. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη της πίεσης που έχουν αισθανθεί όλα αυτά τα παιδιά δυο χρόνια τώρα, που εξαιτίας της επέλασης του κορονοϊού, ανατράπηκε όλο τους το πρόγραμμα, χρειάστηκε να μείνουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα εκτός αγωνιστικής δράσης, ζούσαν με το διαρκές άγχος να μην διαγνωστούν θετικοί και δεν μπουν στο αεροπλάνο για την πρωτεύουσα της Ιαπωνίας.

Ευτυχώς για την Άννα όλα κύλησαν ομαλά και παρότι η ίδια δεν κατάφερε να βρεθεί στην τελική οκτάδα του αθλήματός της, όπως τονίζει στη συνέντευξη που παραχώρησε στη «Μακεδονία της Κυριακής», το πρόσημο της συμμετοχής της στους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας της είναι θετικό.

Άννα, πριν από λίγες ημέρες σημείωσες ένα πανελλήνιο ρεκόρ στα 100μ. πεταλούδα, που όμως δεν ήταν αρκετό για να σου δώσει την πολυπόθητη πρόκριση στον τελικό. Τι γεύση σου αφήνουν αυτοί οι Αγώνες;

Η αλήθεια είναι ότι είμαι ευχαριστημένη από τον χρόνο μου. Αν και δεν μου αρέσει να το λέω, αλλά είχα δουλέψει πολύ όλα αυτά τα χρόνια και πίστευα ότι μπορούσα να τον κάνω. Πάντα, εξάλλου, έχω προσδοκίες και απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Να σημειώσω ότι ο φετινός ημιτελικός είχε και μια ιδιαιτερότητα: λόγω της διαφοράς ώρας και για να μπορεί να προβληθεί στην Αμερική, ο ημιτελικός και ο τελικός έγιναν πρωί, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση γίνονται βράδυ. Επομένως, είμαι διπλά χαρούμενη που ανταποκρίθηκα ακόμα και σε αυτήν την αλλαγή. Ήταν μία δυσκολία και μία πρόκληση ταυτόχρονα για μένα, αλλά χαίρομαι που τα πήγα καλά και στην πρωινή κούρσα.

Από εκεί και πέρα, σίγουρα ήθελα την πρόκριση στην οκτάδα, η οποία είναι σα να κερδίζεις ένα μετάλλιο, γιατί το άθλημά μας είναι από τα πιο ανταγωνιστικά και για τον λόγο αυτόν δεν έχουμε συχνά αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε αυτό. Πριν κολυμπήσω ήξερα ότι είτε θα μπω για λίγο στον τελικό είτε θα μείνω για λίγο απ’ έξω, όπως και έγινε. Αυτή τη φορά δεν είχα την τύχη με το μέρος μου. Είμαι ευγνώμων, όμως, για την 1η θέση στην Ευρώπη και για το γεγονός ότι κατάφερα να είμαι ένατη στον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση το πρόσημο της παρουσίας μου στο Τόκιο είναι θετικό.

Σε είδαμε στις δηλώσεις σου μετά την κούρσα να μην μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου και να λυγίζεις. Ήταν ένα ξέσπασμά σου εκείνη την στιγμή μετά την υπερπροσπάθεια που κατέβαλες;

Πράγματι ήταν ένα ξέσπασμα, γιατί ήμουν πολύ φορτισμένη εκείνη την στιγμή και θεωρώ αυτή μου την αντίδραση αναμενόμενη, ειδικά αφού έχω παλέψει πάρα πολύ για να κυνηγήσω κάτι τέτοιο. Ήταν σαν να απελευθέρωσα εκείνη την στιγμή ό,τι μάζευα όλον αυτόν τον καιρό. Επίσης, οι δηλώσεις στην κάμερα έγιναν 10 λεπτά μετά τον αγώνα και δεν ήμουν έτοιμη να δεχθώ τέτοιες ερωτήσεις. Αμέσως μετά την κούρσα, βέβαια, είχα κλάψει πολύ περισσότερο. Είμαι γενικά, όμως, αυθόρμητη και ευσυγκίνητη.

Πώς είναι να αγωνίζεσαι σε ένα άδειο στάδιο στη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού;

Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν μπόρεσαν να έρθουν στην Ιαπωνία οι γονείς μου, όπως είχαν κάνει στο Ρίο. Γνωρίζαμε, άλλωστε, από καιρό ότι δεν θα επιτρεπόταν η είσοδος σε φιλάθλους από το εξωτερικό και το μόνο ερωτηματικό ήταν μέχρι τέλους οι Ιάπωνες, το οποίο μού ήταν και τελείως αδιάφορο.

Η φετινή τελετή έναρξης των Αγώνων ήταν πρωτόγνωρη και προσαρμοσμένη στις συνθήκες της πανδημίας. Εσένα πώς σου φάνηκε;

Για να πω την αλήθεια, ούτε ήμουν στην τελετή έναρξης ούτε την παρακολούθησα. Το ίδιο συνέβη και στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Και αυτό γιατί κολυμπάω πάντα την πρώτη μέρα και δεδομένου ότι είναι μία πολύωρη, κουραστική διαδικασία με πολύ ορθοστασία, όσοι αγωνιζόμαστε την πρώτη ημέρα δεν δίνουμε το παρών. Αρκέστηκα μόνο στις περιγραφές από τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής. Σαφώς και θα ήθελα να είμαι παρούσα, αλλά ήμουν τόσο αφοσιωμένη στον αγώνα μου, που κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο.

Προ ημερών η Ευαγγελία Πλατανιώτη διαγνώστηκε θετική στον κορονοϊό και δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στο Τόκιο λίγα 24ωρα πριν την αναχώρησή της. Τι σημαίνει αυτό για έναν αθλητή που προπονείται χρόνια για την παρουσία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις τελευταίες ημέρες «σβήνει» το όνειρο έτσι άδοξα;

Νομίζω ότι για μένα το πιο δύσκολο πράγμα τον τελευταίο 1-1,5 χρόνο ήταν ακριβώς αυτό, το άγχος που είχα να μη βρεθώ θετική στον κορονοϊό. Πολλές φορές, μάλιστα, το έβλεπα και στον ύπνο μου. Ήταν ένας εφιάλτης. Είναι πολύ άσχημο αυτό που συνέβη στην Ευαγγελία. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα αντιδρούσα εγώ αν ήμουν στη θέση της. Είναι πράγματι πολύ κρίμα. Μόνο ένας αθλητής μπορεί να καταλάβει πόσο άσχημα είναι, όταν έχεις κοπιάσει τόσο πολύ τόσα χρόνια.

Πώς είναι η ζωή στο Ολυμπιακό Χωριό;

Είναι ιδιαίτερη και δεν έχει καμία σχέση ούτε με τους Αγώνες του Ρίο, όπου συμμετείχα, ούτε με άλλες διοργανώσεις. Καταρχάς, είμαστε με αθλητές από άλλα αθλήματα και από άλλες χώρες και έχουμε την τύχη να βλέπουμε στους χώρους του Χωριού αθλητές που τους βλέπεις μόνο στην τηλεόραση. Για παράδειγμα, έχουμε δει τον Τζόκοβιτς και όλους τους αστέρες του παγκοσμίου τένις, την εθνική ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας κ.ά. Από εκεί και πέρα, οι εγκαταστάσεις στο Ολυμπιακό Χωριό δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Όλα είναι προσωρινά, οι τοίχοι είναι μέσα στις βίδες και κοιμόμαστε σε χάρτινα κρεβάτια. Στην αρχή ο ύπνος ήταν περίεργος, γιατί είναι πολύ σκληρά και νιώθεις σαν να κοιμάσαι στο πάτωμα, αλλά πλέον έχω προσαρμοστεί.

Σαφώς, είναι πολύ αυστηρά τα μέτρα μέσα στο Χωριό, φοράμε παντού μάσκα, δεν μπορούμε να βγούμε παραέξω, αλλά δεν με πειράζει αυτό. Έτσι και αλλιώς ήμασταν λίγο-πολύ προετοιμασμένοι για το τι θα αντιμετωπίζαμε εδώ, οπότε είχαμε προσαρμοστεί. Αν σκεφτεί κανείς ότι δύο χρόνια τώρα περάσαμε από όλα τα στάδια, θα γίνουν ή δεν θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, πόσο καιρό θα μείνουμε εκτός πισίνας κτλ., μετά από αυτά το ότι δεν βγαίνουμε έξω από το Χωριό μού φαίνεται πολύ λίγο. Έτσι και αλλιώς και στις υπόλοιπες, ελάχιστες διοργανώσεις που πήγαμε φέτος, ήμασταν κλεισμένοι μέσα.

Πώς είναι το κλίμα στην ελληνική αποστολή;

Το κλίμα είναι πάρα πολύ καλό. Με τα περισσότερα από τα παιδιά είμαστε χρόνια μαζί, ενώ προστέθηκαν φέτος και νεότεροι. Είμαστε μια αρκετά δεμένη ομάδα.

Το μυαλό σου τρέχει ήδη στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2024 στο Παρίσι;

Πράγματι, ακόμη είναι νωρίς για να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Δεν έχω καθίσει να σκεφτώ τι θα κάνω στο μέλλον. Μέχρι τώρα ήμουν πολύ αφοσιωμένη στην προετοιμασία μου και στην παρουσία μου σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν έχω προλάβω να κάνω ιδιαίτερα σχέδια για το μετά. Σίγουρα, το γεγονός ότι οι επόμενοι Αγώνες είναι σε τρία χρόνια αντί για τέσσερα τούς κάνει να φαίνονται πιο κοντινοί στα μάτια μου. Αυτό που κρατάω για την ώρα, όμως, είναι ότι βρίσκομαι σταθερά σε έναν ανταγωνιστικό επίπεδο παγκοσμίως, το οποίο μού δίνει το κίνητρο και με κάνει να πιστεύω ότι μπορώ να διεκδικήσω και άλλα πράγματα.

Νομική ή κολύμβηση;

Δύσκολο το δίλημμα. Έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου στη νομική, έκανα και το μεταπτυχιακό και σίγουρα θέλω να ασχοληθώ στο μέλλον με την επιστήμη μου, ακολουθώντας τα χνάρια της μητέρας μου. Γι’ αυτό έχω επενδύσει σε αυτό ως προς τις γνώσεις, γιατί επαγγελματικά ακόμα δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ.

Γνωρίζω ότι δεν θα μπορώ να κολυμπάω για πάντα, συνήθως ένας κολυμβητής σταματάει γύρω στα 30, οπότε οπωσδήποτε με προβληματίζει η επόμενη μέρα. Δεν μπορώ να σκεφτώ καν ότι θα σταματήσω το κολύμπι, είμαι μέσα στην πισίνα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου -ξεκίνησα στα 5 μου με την συγχρονισμένη κολύμβηση και στα 15 μεταπήδησα στην κολύμβηση- αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" τη 1/8/2021