Αγαπητέ Χρήστο,
Διάβασα ότι προχθές σε μία εκδήλωση στην Κατερίνη, είπες αναφερόμενος στον γιο σου:
«Είναι 15 χρονών, δεν θέλω να μεγαλώσει στην Ελλάδα με όλο αυτό το φασισταριό απ' έξω. Δεν θέλω να μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα».
Αν καταγράφηκε σωστά αυτό που είπες, καταλαβαίνω ότι επιθυμία σου είναι να μεγαλώσει ο γιος σου σε άλλη χώρα. Ως γονιός συνομίληκου παιδιού, συμμερίζομαι απόλυτα την αγωνία σου να μεγαλώσουν τα παιδιά μου σε ένα ξεχωριστό περιβάλλον.
Όμως που ακριβώς είναι αυτό το περιβάλλον;
Τι ακριβώς συμβαίνει σε άλλες χώρες; Δεν έχουν «φασισταριό»; Αν με τη λέξη υπονοείται συνολικά η ακροδεξιά ως πολιτική πρόταση, διαβάζουμε καθημερινά την ανησυχία πολλών για την άνοδο της εκλογικής επιρροής της ακροδεξιάς σε όλην την Ευρώπη και όχι μόνο.
Δεν έχω δει να υπάρχει κάπου επί γης πολιτικός παράδεισος χωρίς ακροδεξιά.
Αλλά παράλληλα, εσύ διεκδικείς την ψήφο μου. Τη δική μου και άλλων δύο περίπου εκατομμυρίων κατοίκων της κεντρικής Μακεδονίας. Φαντάζομαι με την πρόθεση, -την είχα κι εγώ ως υποψήφιος-, να βοηθήσουμε, όσο μπορούμε να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Για τα παιδιά μας, από τα οποία κατά το παλιό οικολογικό ρητό, τον δανειστήκαμε.
Αν εσύ λες ότι θέλεις να μεγαλώσει ο γιος σου σε άλλη χώρα, είναι μία εκ των προτέρων ομολογία ήττας.
Δηλαδή δεν μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο; Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε; Γιατί διεκδικούμε λοιπόν την εκπροσώπηση των άλλων;
Πολλές φορές σκέφτομαι τον κόσμο στον οποίο είχαν έλθει οι πατεράδες μας. Η προηγούμενη γενιά. Σε μία Ελλάδα ρημαγμένη από τον πόλεμο, με πολιτικά πάθη και εντάσεις. Καμιά γενιά σε αυτήν την χώρα, ίσως με εξαίρεση τη δικιά μας, δεν μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, όπου η ευημερία επίπλαστη ή όχι, ήταν πιο κυρίαρχη από τις εντάσεις.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι πάντα αντιφατικές. Με τους καλούς, τους κακούς, τους έξυπνους, τους ανόητους και εκατομμύρια άλλες υποομάδες.
Να πούμε στα παιδιά μας να φεύγουν από εκεί που δεν τους αρέσει το περιβάλλον.
Θα είναι ηττοπαθείς ως ενήλικοι. Σε όλα.
Δεν ξέρω αν ερμήνευσα σωστά τις σκέψεις σου ή όχι. Μπορεί να έχω κάνει λάθος, αλλά σου εύχομαι ολόψυχα να έχεις την επιτυχία που προσδοκάς στις εκλογές και το μέλλον που θα ήθελες για τον γιο σου.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,
Χρήστος Μάτης
Αγαπητέ Χρήστο,
Διάβασα ότι προχθές σε μία εκδήλωση στην Κατερίνη, είπες αναφερόμενος στον γιο σου:
«Είναι 15 χρονών, δεν θέλω να μεγαλώσει στην Ελλάδα με όλο αυτό το φασισταριό απ' έξω. Δεν θέλω να μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα».
Αν καταγράφηκε σωστά αυτό που είπες, καταλαβαίνω ότι επιθυμία σου είναι να μεγαλώσει ο γιος σου σε άλλη χώρα. Ως γονιός συνομίληκου παιδιού, συμμερίζομαι απόλυτα την αγωνία σου να μεγαλώσουν τα παιδιά μου σε ένα ξεχωριστό περιβάλλον.
Όμως που ακριβώς είναι αυτό το περιβάλλον;
Τι ακριβώς συμβαίνει σε άλλες χώρες; Δεν έχουν «φασισταριό»; Αν με τη λέξη υπονοείται συνολικά η ακροδεξιά ως πολιτική πρόταση, διαβάζουμε καθημερινά την ανησυχία πολλών για την άνοδο της εκλογικής επιρροής της ακροδεξιάς σε όλην την Ευρώπη και όχι μόνο.
Δεν έχω δει να υπάρχει κάπου επί γης πολιτικός παράδεισος χωρίς ακροδεξιά.
Αλλά παράλληλα, εσύ διεκδικείς την ψήφο μου. Τη δική μου και άλλων δύο περίπου εκατομμυρίων κατοίκων της κεντρικής Μακεδονίας. Φαντάζομαι με την πρόθεση, -την είχα κι εγώ ως υποψήφιος-, να βοηθήσουμε, όσο μπορούμε να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Για τα παιδιά μας, από τα οποία κατά το παλιό οικολογικό ρητό, τον δανειστήκαμε.
Αν εσύ λες ότι θέλεις να μεγαλώσει ο γιος σου σε άλλη χώρα, είναι μία εκ των προτέρων ομολογία ήττας.
Δηλαδή δεν μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο; Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε; Γιατί διεκδικούμε λοιπόν την εκπροσώπηση των άλλων;
Πολλές φορές σκέφτομαι τον κόσμο στον οποίο είχαν έλθει οι πατεράδες μας. Η προηγούμενη γενιά. Σε μία Ελλάδα ρημαγμένη από τον πόλεμο, με πολιτικά πάθη και εντάσεις. Καμιά γενιά σε αυτήν την χώρα, ίσως με εξαίρεση τη δικιά μας, δεν μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, όπου η ευημερία επίπλαστη ή όχι, ήταν πιο κυρίαρχη από τις εντάσεις.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι πάντα αντιφατικές. Με τους καλούς, τους κακούς, τους έξυπνους, τους ανόητους και εκατομμύρια άλλες υποομάδες.
Να πούμε στα παιδιά μας να φεύγουν από εκεί που δεν τους αρέσει το περιβάλλον.
Θα είναι ηττοπαθείς ως ενήλικοι. Σε όλα.
Δεν ξέρω αν ερμήνευσα σωστά τις σκέψεις σου ή όχι. Μπορεί να έχω κάνει λάθος, αλλά σου εύχομαι ολόψυχα να έχεις την επιτυχία που προσδοκάς στις εκλογές και το μέλλον που θα ήθελες για τον γιο σου.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,
Χρήστος Μάτης
ΣΧΟΛΙΑ