Της Νάσιας Λουκοπούλου

Οικονομολόγου, στελέχους ΥΠΠΟΑ

Το ταλαίπωρο μα πάντα φωτεινό Χριστουγεννιάτικο πνεύμα των ημερών επιθυμεί διακαώς να μας επισκεφθεί και φέτος, όπως κάθε χειμώνα, αλλά η επικαιρότητα και δη η ελληνική (δε θ’αναφερθώ καν στην παγκόσμια σκηνή γιατί εκεί θα χαθεί το γήπεδο ολόκληρο, όχι μόνο η μπάλα) δεν τ’αφήνει το έρμο.

Κακοποίηση ζώων, κακοποίηση ανθρώπων, ρίψη ναυτικών φωτοβολίδων εν μέσω οπαδικών συγκρούσεων με την έννομη τάξη, γυναικοκτονίες, ανθρωποκτονίες, βιασμοί, εγκλήματα παντός είδους: μπορεί να συνέβαιναν πάντα και να μην τα γνωρίζαμε, και απλά τώρα πια τα μαθαίνουμε άμεσα με το πάτημα ενός κουμπιού, μπορεί τα Μέσα όντως να υπερεστιάζουν στις κακές ειδήσεις -στα λεγόμενα ειδεχθή εγκλήματα- γιατί τα τελευταία πουλάνε πιο πολύ συγκριτικά με μια…άνευρη θετική είδηση, το αποτέλεσμα πάντως είναι το ίδιο. Συνεχής και ζοφερή πλύση εγκεφάλου κι όποιος αντέξει. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα παρατράγουδα, και δυστυχώς όχι αυτά της Αννίτας. Υπάρχει μια προσφιλής έκφραση η οποία προ πολλού έχει εξαφανιστεί από τη δημόσια σφαίρα. Είναι το γνωστό «benefit of a doubt», ελληνιστί «τεκμήριο της αθωότητας», δηλαδή το ότι κάποιος είναι αθώος μέχρι ν’αποδειχθεί ένοχος, και όχι το αντίθετο • στην τελική, συχνά τα πράγματα καταλήγουν να μην είναι όπως ίσως φαίνονταν αρχικά. Γι αυτό άλλωστε δεν υπάρχει οργανωμένη κοινωνία δίχως οργανωμένη δικαιοσύνη.

Στα σόσιαλ - μάλλον και στην πραγματική ζωή δυστυχώς - σχεδόν όλοι είναι πια έξαλλοι, είναι αυτεπάγγελτοι δικαστές, έχουν οργή προς πάσα κατεύθυνση και τη διοχετεύουν ανά πάσα στιγμή, κατακρίνουν, κουνούν αυστηρά το δάχτυλο, προχωρούν με απίστευτη ευκολία σε δολοφονία χαρακτήρων, όλα είναι άσπρο-μαύρο, με καμία ενδιάμεση απόχρωση. Προσωπική οπαδός του άσπρου-μαύρου και κατά των ίσων αποστάσεων, πάντα υποστηρίζω ότι οφείλει κάποιος να επιλέγει πλευρά, δε γίνεται να πορεύεσαι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα, αλλά σήμερα ξεφεύγει η κατάσταση.

Κοινή λογική, ενσυναίσθηση και μετριοπάθεια δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικά του όχλου, ακόμα και του διαδικτυακού, και το ερεθισμένο θυμικό δεν είναι σε καμία περίπτωση ο καλύτερος συμβουλάτορας. Πλέον πιο τραγικό και πιο τοξικό από την ίδια την κακή είδηση είναι η άκριτη αντίδραση μας σ’αυτήν. Πάντως σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην πρόσφατη του βαρύτατα τραυματισμένου αστυνομικού, φαίνεται ίσως εύκολο να διαλέξουμε τη σωστή πλευρά. Γράφω όμως “ίσως” επειδή η φωτογραφία του δεκαοκτάχρονου φερόμενου δράστη, ενώ του παίρνουν δείγμα dna και κλαίει σαν παιδί -γιατί αυτό είναι-, χτυπάει κάπως στην αναγκαία αλλά τελικά όχι ικανή συνθήκη, στην ανθρωπιά μας, σ’εκείνο το πολύτιμο χαρακτηριστικό μας που διαλύει πάντα τον όχλο.

Σαν φως που διαλύει το χειμωνιάτικο σκοτάδι...