Αυτό το διάστημα δεν τον βρίσκεις ξεκούραστο. Κοιμάται 4 - 5 ώρες το πολύ και προσπαθεί να αναπληρώσει την έλλειψη ύπνου, ξαπλώνοντας στις θέσεις του θεάτρου στα μεσοδιαστήματα των δοκιμών μιας παράστασης ή όπου αλλού βρει ευκαιρία. Και μπορεί το βλέμμα του να έχει τη σκιά ενός κουρασμένου πλάσματος, κρύβει όμως παράλληλα τη ζωντάνια ενός δημιουργικού, πολυπράγμονος ανθρώπου, που προλαβαίνει τέσσερις δουλειές ταυτόχρονα και γι’ αυτό αισθάνεται χορτασμένος και γεμάτος. «Κάνω πράγματα που μ’ ευχαριστούν», λέει στη «ΜτΚ» ο Αντώνης Λουδάρος. «Είναι μεγάλη ευλογία αυτό», συμπληρώνει.

Ηθοποιός με πολυποίκιλη δράση ο ίδιος, έχει δώσει δείγματα δουλειάς σε όλα τα είδη της υποκριτικής τέχνης, αλλά τελευταία εστιάζει στο θέατρο. «Ο συμβολαιογράφος», αλλά και η παιδική παράσταση «Αμαντέους Μότσαρτ, το παιδί θαύμα», που παρουσιάζονται στην Αθήνα, όπως και η δραματική σχολή «Ίασμος», όπου διδάσκει, του αποσπούν πολύ χρόνο. Τελευταία, ακόμη ένα κομμάτι, αυτήν τη φορά στη Θεσσαλονίκη, συμπληρώνει το παζλ: Πρόκειται για το έργο «Σκηνές από έναν γάμο», που θα παρουσιαστεί στο θέατρο «Σοφούλη», όπου ο Αντώνης Λουδάρος πρωταγωνιστεί, έχοντας στο πλευρό του την Παυλίνα Χαρέλα, υπογράφει όμως και τη μετάφραση, τη διασκευή και τη σκηνοθεσία. «Έχω βάλει πολλά καρπουζάκια κάτω από τη μασχάλη», λέει με χιούμορ.

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται με ιδιωτικό θίασο της πόλης σε μία πρωτογενή παραγωγή. «Μ’ αρέσει πολύ το πάθος με το οποίο δουλεύουν οι άνθρωποι σ’ αυτό το θέατρο. Δεν υπάρχει στυγνός επαγγελματισμός, αλλά η χαρά του επαγγελματία, που είναι ερασιτέχνης με την έννοια του εραστή της τέχνης. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Είμαστε μια αγκαλιά, ο ένας φροντίζει τον άλλον», επισημαίνει ο ηθοποιός.

Μια βαθιά ανάλυση στη σχέση άνδρα - γυναίκας

Το έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν κάνει μια βαθιά ανάλυση στη σχέση άνδρα - γυναίκας, δείχνοντας την εικοσαετή πορεία ενός ζευγαριού. Οι δυο τους είναι -φαινομενικά τουλάχιστον- το τέλειο ζευγάρι. Κι όμως μια ματιά, μια παύση, μια μισοτελειωμένη φράση, μια αδιόρατη κίνηση ίσως μαρτυρούν ένα χάσμα. Τι θα συμβεί όταν αυτό έρθει στο φως; Και τελικά υπάρχει η τέλεια σχέση; «Υπάρχει μέσα από τις ατέλειές της», απαντάει ο Λουδάρος και διευκρινίζει:

«Ποιος είναι ο ορισμός της ευτυχίας σε μία σχέση; Να είσαι καλά και να περνάς ωραία, να μη φεύγει η ζωή σου αχρησιμοποίητη. Προβλήματα όμως υπάρχουν πάντα. Κι επίσης είναι σημαντικό να αγαπάς στον άλλον τα ελαττώματά του. Αυτό όμως χρειάζεται δρόμο, πρέπει να περάσει από συμπληγάδες και μαζί και μόνος ο καθένας». Έχοντας ο ίδιος στο ενεργητικό του μακροχρόνιες σχέσεις, αναλύει τα στοιχεία που τις κρατούν ζωντανές. «Χρειάζεται θαυμασμός, σεβασμός και περιθώριο ο άλλος να αναπνέει. Να αφήνεις την υπόνοια ότι μπορεί και να μην έχεις σχέση, να νιώθει ο άλλος ελεύθερος μέσα σ’ αυτό», τονίζει.

Και ο γάμος έχει αποτύχει ως θεσμός; Γιατί παρατηρούμε τόσα διαζύγια;

Γιατί είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι, όπως λέει το έργο. Έχουμε έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, παιδείας, δυσλεξία στο συναίσθημα. Δεν μπορούμε να πούμε απλά «θέλω να σου κρατάω το χέρι», επειδή ντρεπόμαστε.

Γιατί όμως να ντρεπόμαστε;

Επειδή δεν θέλουμε να δείχνουμε αδύναμοι, έχοντας ανάγκη από κάποιον. Σκεφτόμαστε πώς θα το πάρει ο άλλος. Βγάζει δηλαδή ο καθένας ό,τι κόμπλεξ έχει.

Είναι το συναίσθημα μια αντίσταση απέναντι στον κυνισμό της εποχής και στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών;

Δεν ξέρω να απαντήσω… Σίγουρα συμφωνώ ότι η πολιτική και οι πολιτικοί είναι πια σε πολύ χαμηλό επίπεδο, κι αυτό δεν είναι γνώρισμα μόνο της Ελλάδας. Από την άλλη, το συναίσθημα μας κρατάει λίγο ζωντανούς. Ευτυχώς γιατί η δική μου δουλειά χρειάζεται συναισθηματική εγρήγορση, για να μεταφέρουμε πράγματα στον κόσμο. Νομίζω ότι τώρα πιο πολύ από ποτέ οι καλλιτέχνες έχουμε ένα κομμάτι ευθύνης, ώστε να μην ξεχαστεί το συναίσθημα. Κάτι πάντως συμβαίνει και ο σκληρός μας δεν το αναγνωρίζει στον απέναντι, με συνέπεια να μη δημιουργείται και σ’ εμάς. 

Είμαστε κάτι παγωμένοι άνθρωποι, σαν να βάλαμε την ψυχή μας στην κατάψυξη και σιγά σιγά κρυώνει. Βέβαια τα λέω αυτά από τη μία και από την άλλη σκέφτομαι «Αντώνη, μεγάλωσες». Γιατί ένας νέος που θα το διαβάσει αυτό θα πει «τι λέει ο παππούς τώρα…». Και μπορεί να έχει και δίκιο. Αυτό με φοβίζει πιο πολύ, γιατί είναι ένα γνώρισμα μιας ωριμότητας πριν να σαπίσει και πέσει. Δεν είμαι πια 18 χρονών. Εκεί μέχρι κάποια στιγμή κάνεις αναγνωρίσεις, γνωρίζεις καινούργια πράγματα…

Και τώρα;

Τώρα νιώθω ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος. Έχω κάνει τα μικροεγκλήματά μου όπως όλοι, αλλά πια, χωρίς να είμαι γαϊδούρι, δεν έχω ενοχές. Κάποτε ήμουν τρομερά ενοχικός. Τώρα ξέρω πως κι ο άλλος πρέπει να αναλάβει ένα κομμάτι ευθύνης. Τώρα ξέρω πως τα ’χω κάνει όλα μια χαρά και προσπαθώ για το καλύτερο. Αν δεν το καταφέρω, δεν έγινε και τίποτα. Γνωρίζω πως έχω δικαίωμα στο λάθος και με ανακούφιση μπορώ να παραδεχτώ ότι το κάνω. Χαίρομαι σαν να κάνω το σωστό, γιατί είναι καλό να αποδέχεσαι κάποια πράγματα.

Υπάρχει και ατομική ευθύνη για την πολιτική κατάσταση της χώρας;

Φυσικά. Δεν είμαι ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος, αλλά νιώθω ότι για έναν λαό που υποφέρει, φταίμε όλοι. Ψηφίζουμε πολύ εύκολα όπου αισθανόμαστε ότι υπάρχει ελπίδα. Αλλά τώρα πια αισθάνομαι ότι δεν έχουμε επιλογές, ούτε ότι θα βρεθεί κάποιος Ιησούς, αφού όταν μπαίνεις σε μια τέτοια αναμέτρηση σε αγκαλιάζουν τα συμφέροντα, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα που σε παρασύρει. Τώρα, για τις δημοτικές εκλογές με προσέγγισαν πολλοί δήμαρχοι, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. Αρνήθηκα. Τι δουλειά έχω εγώ μ’ αυτό; Καμία απολύτως. Άλλη είναι η δική μου εργασία. Εκεί απλά καταλαβαίνεις ότι κάποιοι θέλουν να εκμεταλλευτούν μια δημοτικότητα, για να προσελκύσουν ψήφους και τίποτε παραπάνω.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

«Σκηνές από έναν γάμο»

Θέατρο Σοφούλη

Πρεμιέρα: 2 Απριλίου στις 9 μ.μ.

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23-24 Μαρτίου 2019