«Αν το αν του φόβου το κάνουμε να τότε θα μπορέσουμε να εξελίξουμε τον εαυτό μας». «Δεν θέλω να είμαι παράδειγμα προς μίμηση, αλλά προς υπενθύμιση».

Είναι δύο μόνο από τις φράσεις που λέει στη συζήτησή μας ο Αντώνης Τσαπατάκης και αναδεικνύουν τη δύναμη που κρύβει μέσα του, την επιμονή του, την αυτοεκτίμηση και τη δουλειά με τον εαυτό του.

Ο γνωστός παραολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά της Κρήτης και άρχισε να κολυμπά από τα πέντε του χρόνια, έγινε αργότερα αθλητής υδατοσφαίρισης του Ναυτικού Ομίλου Χανίων κερδίζοντας αρκετά βραβεία στην κολύμβηση αλλά και στην υδατοσφαίριση. 

Το 2005 εισήχθη επιτυχώς στη σχολή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας ενώ έναν χρόνο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2006, μετά από ατύχημα με τη μηχανή που οδηγούσε παρέλυσαν τα κάτω άκρα του. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Εννέα μήνες μετά ξαναγύρισε στην πισίνα και άρχισε να κολυμπάει για τον αθλητικό σύλλογο ατόμων με αναπηρία «Μεγαλόνησος». 

Έκτοτε αγωνίζεται κυρίως στα 100μ κολύμβησης στο πρόσθιο και έχει αποσπάσει πολλά βραβεία σε εθνικό επίπεδο, σε ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους διαγωνισμούς. Έχει στην κατοχή του πάνω από 20 χρυσά, ασημένια και χάλκινα μετάλλια. Η δύναμη του, το πάθος και η αποφασιστικότητα του τον οδήγησαν στους Παραολυμπιακούς το 2012 στο Λονδίνο και το 2016 στο Ρίο, κερδίζοντας την 4η θέση στα 100μ. πρόσθιο SB4. 

Το 2015, έσπασε το ευρωπαϊκό ρεκόρ και κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής (IPC) στη Γλασκώβη. O Τσαπατάκης στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2021 στην Ιαπωνία, κατέκτησε το πρώτο του μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς, με την 3η θέση στα 100 μ. πρόσθιο SB4. 

Το 2022, στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής στη Μαδέιρα κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. πρόσθιο SB4, και την επόμενη χρονιά στο Μάντσεστερ διατήρησε τον τίτλο του.

Πέρα από το αθλητικό του αυτό πνεύμα όμως ο ίδιος μαζί με την εκπαιδευτικό Έλενα Θωίδου συνέγραψαν δύο βιβλία για παιδιά, «Το όνειρο» (εκδόσεις Αρχέτυπο) και «Ο Τόνυ και ο κύριος φόβος» (εκδόσεις Νίκας). 

«Τα βιβλία δεν λέγονται παραμύθια όπως συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε οτιδήποτε αναφέρεται σε παιδιά, γιατί μιλούν για πράγματα, καταστάσεις και συνθήκες οι οποίες είναι πραγματικές και τις οποίες έχουμε βιώσει όλοι, απλά καμιά φορά η ματιά μας τα κοιτάζει κάπως λίγο πιο ρομαντικά με ήρωες, μάγους, ζώα και καταστάσεις εκτός πραγματικότητας. Ωστόσο αυτά τα παιδικά βιβλία βασίζονται πάνω από όλα στην αλήθεια που κρύβει και που γνωρίζει ο καθένας μέσα του», τονίζει ο παραολυμπιονίκης στο makthes.gr.

Τώρα τα βιβλία αυτά ανεβαίνουν αμφότερα στη σκηνή του Ολύμπιον από το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης σε διασκευή, δραματουργία και στίχους από την Ιωάννα Μαρκέλλα Χαλκιά σε μια παράσταση που επιχειρεί να αναδείξει την αξία του σεβασμού σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, της αποδοχής, της διαφορετικότητας, τη σημασία της συλλογικότητας και της φιλίας, καθώς και ζητήματα συμπερίληψης και εξωστρέφειας. 

«Για να μεταφερθεί η ιστορία στο θεατρικό σανίδι απαιτούσε πολλές παραλλαγές και ένα παραπάνω δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να ενωθούν αυτά τα δύο βιβλία για να μπορέσουν να παραχθούν ως μια ιστορία. Βέβαια βοηθούσε πάρα πολύ ότι ο πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος και στα δύο, αλλά καθοριστική ήταν φυσικά η μεταφορά από την κ. Χαλκιά για να μπορέσει να παρουσιαστεί και να είναι πάνω από όλα ένα πολύ ωραίο οπτικοακουστικό θέαμα», υπογραμμίζει ο Αντώνης Τσαπατάκης.

Αντιλήφθηκε την πρόθεσή του να γράψει έπειτα από επισκέψεις που άρχισε στα σχολεία γύρω στο 2012. «Θεώρησα ότι αυτή είναι μια ανάγκη που έχει όλη η ανθρωπότητα στις μέρες μας, δηλαδή να πιαστείς από ένα κλαδί όπως πέφτει στον γκρεμό και να μην καταλήξεις κάτω. Έτσι λοιπόν τόσο τα παιδιά όσο και οι μεγάλοι μπορούν να γίνουν αποδέκτες των μηνυμάτων των βιβλίων και της παράστασης. Η παράσταση έχει πολλά να δώσει σε όλους γιατί, όπως είπαμε, η ιστορία είναι γραμμένα από αληθινές καταστάσεις για αληθινούς ανθρώπους», επισημαίνει ο παγκόσμιος πρωταθλητής.

Ο ίδιος έχει βιώσει έντονα την έννοια του φόβου. «Μου συνέβη και συμβαίνει ακόμη. Αποφασίζω όμως να αντιστρέψω αυτόν τον φόβο. Δηλαδή το αν που πολλές φορές χρησιμοποιούμε στις φράσεις το μετατρέπω σε να. Έτσι ο ακροατής, ο αναγνώστης αυτής της φράσης αντιλαμβάνεται τη μαγεία της ελληνικής γλώσσας όπου μια αντιστροφή απλά δύο γραμμάτων σου αλλάζουν όλη τη σημασία μιας πράξη. Αν λοιπόν το αν του φόβου το γυρίσουμε σε να αυτό θα αποτελέσει το εφαλτήριο για την προπόνηση και την εκγύμναση να γίνουμε καλύτεροι. Άρα ένας φόβος μόνο να μας βελτιώσει μπορεί αρκεί να τον δούμε και εμείς όπως αυτός ζητά και όχι να μας σταματήσει ως ανασταλτικός παράγοντας», υπογραμμίζει ο κ. Τσαπατάκης.

Η παράσταση παρουσιάζεται για τελευταία Κυριακή σήμερα στις 11.30πμ και τις καθημερινές για τα σχολεία.